Zo een of twee keer per jaar zien en spreken we elkaar, vriendin H en ik. De laatste jaren combineren we dat zien en spreken met een lunch ergens in de buurt. Dit keer bij het kleine Rauw. Ik kom er wel vaker, schreef er ook al eens een paar keer over maar voor H was het de eerste keer.

Het piepkleine restaurantje is niet alleen vorig jaar van eigenaar veranderd (van Sanne naar Roos) maar ook van naam (‘Rauw’ heet nu ‘groenten van Roos’) en verhuist op heel korte termijn naar een andere en grotere locatie in Sittard. Maar dit terzijde.

We genoten van een gezonde lunch

en praatten ondertussen vijf kwartier in een uur …..

We hadden het onder andere over oud-klasgenoten. Tja wat wil je met een gezamenlijk verleden als klasgenoten op de PedAc. H heeft deze opleiding netjes afgemaakt maar nooit gewerkt als leerkracht omdat de banen in het onderwijs toen niet voor het oprapen lagen. Ik zag voortijdig het licht en ben geswitcht naar een leven op kantoor. Ook leuk.

Enfin, zij had het op een gegeven moment over een ex-vriendje die ze ooit had teruggezien toen ze keek naar het tv-programma ‘de reünie’. Ik kon me vaag herinneren dat ik die uitzending ooit had gezien maar omdat dat al jaren geleden was (2002) heb ik het ’s avonds nog eens opgezocht en terug gekeken.

Een van de leerlingen in de uitzending was de vriend van een klasgenootje van mij op eerder genoemde PedAc. Hij was weduwnaar, zijn vrouw – dat klasgenootje van me – was enkele jaren daarvoor helaas overleden. Hij was ten tijde van de uitzending adjunct-directeur op een basisschool in Hoorn.

Van Bertie wist ik dat zij in Hoorn woont, en ik besloot haar te vragen of ze hem misschien kende. De wereld is klein, en soms kleiner dan je denkt want ja, ze kende hem. Ze kende hem goed zelfs: ze hadden als collegae op dezelfde school gewerkt! Jammer genoeg waren ze elkaar uit het oog verloren dus geen idee hoe het nu met hem is.

Zuid-Limburg en Noord-Holland, dichter bij elkaar dan je denkt.