Posted on

regen, roos en glutenvrij

Oh, heerlijk, regen, bijna een heel uur lang. De kiezel op het nieuw aangelegde terras is nu echt helemaal stofvrij.

Ik kocht een heerlijk ruikende roos, gewoon bij de supermarkt. De roos heet Helena, en aangezien een van mijn schoondochters ongeveer zo heet stuurde ik haar een foto, en dat vond ze leuk.

bron: De Limburger

“Mijn” wolwinkel, waar ik inmiddels al ruim drie maanden niet ben geweest, helaas, staat in de krant. Sandra heeft een apart deurbeleid, en dat valt op en in de smaak:

bron: De Limburger

Binnenkort ga ik echt zelf kijken hoe het deurbeleid werkt 😀

De siererwt was bezig met het veroveren van heel wat plek in de border en dus kortwiekte ik ‘m. De afgeknipte bloemetjes mogen nog even schitteren in een vaasje.

Ik heb ‘t nog maar zelden over glutenvrije producten die ik her en der spot. Soms valt mijn oog op iets nieuws. Dit keer zag ik paneermeel van het Italiaanse merk De Cecco in het schap bij de Edeka in Duitsland. Gelukkig is de lekkere glutenvrije kibbeling ook weer terug in hun assortiment en is mijn voorraad weer goed bijgevuld.

Ik zag een joekel van een slak in de huiswei. Las ooit ergens dat slakken met huisje geen gevaar vormen voor hosta’s en ander groen spul dat normaal voor slakken zeer aantrekkelijk is. Geen idee of het waar is maar deze krijgt dus het voordeel van de twijfel en mag blijven ….. Trouwens, de hosta’s willen voor het tweede jaar op rij niet goed groeien ….. Te droog en te warm voorjaar denk ik.

Ging laatst op controle bij de dermatoloog. Het was er erg rustig. Gelukkig alles in orde, ik ben weer goedgekeurd.

Posted on

‘t blijft anders zo stil hè

en daarom maar weer eens gezocht naar inspiratie in mijn uitgebreide verzameling foto’s.

Dit is een afbeelding van het oude gemeentehuis van Sittard, voorzien van commentaar van mijn schoonvader. Het was de plek waar hij als ambtenaar aanwezig was werkte tot medio 1967. Het gebouw werd dat jaar afgebroken omdat Sittard zo nodig een VenD op die plek wilde (laten) neerzetten. In plaats van het mooie pand kwam een (lelijk) grijs gebouw dat inmiddels al weer een aantal jaren leeg staat tot er ooit duidelijk wordt wat ermee gaat gebeuren. Nog meer horeca? Nog meer leegstaande winkelpanden? Woningen? Tijd zal het leren …

Ik hou van het rondstruinen door tuincentra, ik hou van oranje en ik hou van viooltjes, da’s wel duidelijk

Voor kleinkindje nummer drie van mijn schoonzus ging ik flink aan de haak. Resultaat: geslaagd, al zeg ik het zelf. Gelukkig moest er toevallig een berkenboom geveld worden in onze tuin, daardoor zijn het geslaagde stelletjes.

Naast de vele granny squares voor het kerstboomproject zag ik kans om ook nog een kussen voor op onze bank in de woonkamer te haken.

Ik vond het wel leuk om de voor- en achterkant verschillend af te werken. Voor de nodige bankvariatie zogezegd.

Hier word ik blij van:

en van haakmiepennieuws in de kranten ook (bron: De Limburger)

Inmiddels ben ik weer flink aan de haak maar dat is nog even niet geschikt voor publicatie 🙂

Posted on

en hoe het verder ging met die gehaakte kerstboom

Nou, die is inmiddels klaar. Het is een pronkstuk van jewelste, vind ik tenminste en met mij de mede ‘haakmiepen’ van het tweewekelijkse haakclubje bij Wollstreet

Precies 1081 grannies hebben we samen gehaakt, uit meer dan 140 bolletjes haakgaren. De boom weegt – zonder ijzerwerk, dus puur katoen – ruim 6700 gram en is in totaal 3 meter en 20 centimeter hoog. Wie had dat kunnen denken toen we afgelopen april begonnen met haken? Zelf had ik het voornemen om zo’n 30 tot 35 van die dingen te gaan maken maar dat werden er uiteindelijk 💯

Onze ‘juf’ Patricia heeft al die lapjes met een engelengeduld aan elkaar genaaid. Absolute topklasse!

We staan al in een online krantje (klikken) met de boom, zijn hartstikke beroemd in Sittard en omstreken maar het is alleen jammer dat de fotograaf met zijn manier van fotograferen de nadruk heeft weten te leggen op de diverse onderkinnen …. haha.

En nu?

We hopen dat velen de boom komen bewonderen in het ‘echie’ en vervolgens wenskaarten met afbeeldingen van de gehaakte granny squares kopen ten behoeve van een goed doel!

En verder?

Afkicken …. Nee hoor, gewoon verder haken, met heel veel plezier.

Posted on

zo zonde

Al zo lang ik me kan herinneren was het een vast gegeven in de Brandstraat van Sittard: damesmodezaak Van Neer Eyckeler. Soms kwam ik er om even te neuzen, soms om iets te kopen wat ik mooi vond en wel of niet nodig had. En nu gaan ze sluiten, na bijna 125 jaar, het faillissement is al aangevraagd. Triest. Voor de familie, voor de personeelsleden die al tientallen jaren in dienst waren en voor de stad, want alweer een winkel weg.

Zij, de eigenaar en zijn vrouw, en wij hebben een aantal dingen gemeen. Zo waren onze ouders kennissen van elkaar (en was mijn moeder een zeer, zeer goede klant), zaten een aantal van onze kinderen bij elkaar in de klas en zijn wij moeders “gezegend” met MS.

(bron: Google streetview)

Posted on

muurschildering

Heel soms maak ik foto’s van een muurschildering, soms plaats ik ze, soms niet. Mijn criterium: ik moet ze mooi vinden.

Deze vind ik heel mooi: een tekening van Toon Hermans op de zijmuur van het Toon Hermans Huis in Sittard.

Posted on

Mijn stad

In principe ga ik iedere twee weken naar het haakcafé in mijn favoriete wolwinkel. Gewoon gezellig zitten haken samen met een stuk of tien andere haaksters (ik ben er nog geen man tegengekomen, maar die zullen er vast ook wel zijn, toch?), kop koffie of thee erbij, wat wil een mens nog meer?

Als ik na afloop terug loop naar mijn auto heb ik steevast een pracht uitzicht

Als je goed kijkt zie je onder de kerktoren, rechts achter de boom, een poort met een afbeelding erop. Die afbeelding beschreef Jeanne heel mooi op haar blog, dat hoef ik hier dus niet te doen.

Waar ik aan moest denken toen ik hier laatst liep was dat ik nog altijd niks had geschreven over het leuke restaurantje De Apotheek. Als je over de stadswal loopt naar rechts, richting het beeld van Zefke Mols (ook beschreven door Jeanne), en je steekt de winkelpromenade over loop je er tegenop. In het pand zat ooit een echte apotheek, apotheek Tummers. Het pand stond langere tijd leeg tot een jong en enthousiast koppel de euvele moed had er een restaurant te willen beginnen. Dat was het begin van een zeer lange verbouwing die op televisie te volgen was in een aflevering van ‘opdienen of afserveren’, volgens mij nog terug te zien bij RTL.

Het is leuke plek om te zitten, fijne kaart, attent personeel, glutenvrije mogelijkheden, kortom: absoluut niet verkeerd! En waar? In Sittard natuurlijk 🙂

Posted on

herfst of zomer?

Net nu ik een afspraak heb gemaakt om de zomerbanden van mijn auto te laten verwisselen voor exemplaren die normaalgesproken beter geschikt zijn in dit jaargetijde is de weersverwachting voor komende week weer bijna zomers ….

Nou ja, wie weet wordt het dan nog wat met de enige paprika aan de paprikaplant en kan ik ‘m oogsten.

Soms duurt het een tijd voor je oog krijgt voor zaken waar je al jaren min of meer achteloos aan voorbij loopt. Positieve invloed van het lezen van blogs waar muurschilderingen steeds weer terugkeren wellicht? Ik heb jarenlang niets willen weten van graffiti, dit had alles te maken met mijn middelste die ‘dankzij’ deze hobby twee lange nachten mocht doorbrengen in een politiecel …… Enfin, dat kwam uiteindelijk allemaal goed.

Voor deze prachtexemplaren moet je in een van de gangen van de Oda parkeergarage in Sittard zijn:

Het zijn afbeeldingen van Os Gemeos, de twee Braziliaanse broers Gustavio en Otavio Adolfo (Sao Paolo, 1974):

“Verspreid over de lange betonnen voetgangerstunnel van de Oda Parking schilderden de broers wat gele poppetjes in het genre hippe stedelingen – capuchon, trainingsbroek. Ze hangen er verveeld rond met een spuitbus en de graffiti op de muur is dan ook niet ver weg. Dit zijn geen lieve gele poppetjes. Het zijn rake typeringen van het stadsleven, die een sterke presence hebben in de tunnel. Bij de eerste aanblik schrik je even, waarna het illustratieve karakter zorgt dat de kleurrijke figuren de grijze tunnel positief beïnvloeden. Os Gemeos moet vooral blijven schilderen. Maar dan wel buiten.”

(bron: NRC Handelsblad, 15 december 2007)

Posted on

(te) warm en droog ….

Ik ga niks schrijven over dat het zo warm en ook zo droog is en voorlopig ook blijft. Niks over mijn arme tuin …… Niks over overdag niet veel meer doen dan lekker in de schaduw van een grote boom zitten. Niks over schaduw van een boom versus schaduw van de zonnekap. Niks over een temperatuur van over de dertig graden in onze wintertuin.

Vanavond gingen we een klein rondje fietsen. Normaal als mijn man het heeft over een klein rondje zijn we toch al gauw een paar uur onderweg maar vanavond had hij honger …. en dus fietsten we linea recta de stad in op zoek naar een plaatsje op een van de vele terrasjes die de Sittardse markt rijk is.

Beetje vreemde foto misschien maar mijn man zat in de weg 😀

Het liefst ga ik zitten bij Luna, mede omdat ze daar goed bekend zijn met het glutenvrije dieet. Grappig was dat bij het uitserveren van mijn salade met glutenvrij stokbrood even verwarring was omdat iemand aan het tafeltje naast me precies dezelfde salade had besteld, en ook glutenvrij. En beiden zeiden we: “nee, we hebben geen allergie maar coeliakie, een intolerantie voor gluten”.

Was lekker!

Het was lekker afgekoeld toen we weer naar huis fietsten.

Posted on

Zo’n mooie pinksterdag

Op zo’n mooie pinksterdag is lekker luieren zonde, dus hup, schop onder mijn kont, en lekker fietsen. Het werd een fijne ronde: via Susteren, Dieteren, Maaseik, Stokkem, Berg aan de Maas en Sittard terug naar waar we vertrokken, een kilometer of vijftig in totaal.

De fietsbrug die het bedrijventerrein plus sportzone (oa voetbalstadion Fortuna Sittard) en de wijk Sanderbout verbindt. Ik had er veel over gelezen maar ‘m nog niet gezien. Mooie brug, makkelijk voor degenen die met de fiets over en weer moeten zijn.

In de verte ligt het hoofdkantoor van Sabic:

Al een hele tijd in de steigers in verband met lekkages, zonde toch. Op de voorgrond een stukje van het Tom Dumoulin Bike Park (klik):

De Ophovenermolen (watermolen uit 1716) aan de rand van het Sittardse stadspark.

“Na de Tweede Wereldoorlog werd er niet veel meer met de molen gemalen. In 1949 werd hij nog wel gerestaureerd, maar als gevolg van stilstand en verwaarlozing ging de staat weer snel achteruit. De laatste eigenaar die het beroep van molenaar op de Ophovenermolen uitoefende, was August Laudy. In 1955 werd de molen stilgelegd.

Eind 1973 besloot de stichting Jacob Kritzraedt tot aankoop van de Ophovenermolen, waarna een uitgebreide restauratie volgde die in 1976 werd voltooid. Zo is er van de molens in het oude Sittard ten minste één bewaard gebleven. In 1983 raakte het molenwiel door hoge waterstand ontzet. Na een geslaagde tweede restauratie in 1998 was ook het molengedeelte weer helemaal bedrijfsklaar gemaakt en kon de molen weer als vanouds draaien, aangedreven door de kracht van de Geleenbeek.

In 2003 is deze molen als waterkrachtcentrale gaan functioneren voor opwekking van natuurstroom. Sindsdien is hij 24 uur per dag in bedrijf en levert hij een continu vermogen van 19 kW aan het elektriciteitsnet, wat genoeg is voor circa 30 huishoudens. Momenteel is er in het molengebouw een restaurant gevestigd.” (bron: wiki)

Het restant (of monument?) van het openlucht zwembad aan de Vijverweg, daar waar ik mijn man leerde kennen in ’77:

Van hieruit is het nog een klein half uurtje fietsen naar huis, onderweg heb ik me nog verbaasd over het steeds groter wordende arsenaal plantentunnels waar zo te zien frambozen en wellicht ook blauwe bessen worden gekweekt.

En thuis gekomen mocht ik nog even genieten van een mooie, dreigende lucht. Het bleef bij dreigen, er is nauwelijks een druppel regen gevallen. Gauw de bloembakken water geven ….

Posted on

de straat waar ik ben opgegroeid

(bron: De Limburger)

Ik ben opgegroeid in Sittard, een groot gedeelte van mijn jeugd woonde ik op de Hoeferlaan, huisnummer 4. Hier staat nog altijd het huis dat mijn vader eind jaren zestig liet bouwen en waar hij woonde tot hij moest worden opgenomen in een verpleeghuis. Het is sinds vorig jaar verkocht na vier jaar te koop te hebben gestaan. Helaas net in een tijd dat het slecht ging met de huizenverkoop. Jammer, het drukte de vraagprijs enorm. Maar we klagen niet, weg is weg.

Een tijdje geleden stond bovenstaand berichtje in de krant. Grappig, er zijn dus maar twee straten in Nederland die Hoeferlaan heten. Apart is dat het museum in Arnhem ligt op nummer 4, dat is ook het huisnummer waar ik heb gewoond maar dan in Sittard.