Nooit gedacht dat ik in het – momenteel zo goed als uitgestorven maar dat terzijde – wintersportplaatsje Saalbach een heuse minibieb zou tegenkomen:
Glutenvrij eten oa in Wenen
Tijdens onze zomervakantie in Oostenrijk gingen we een aantal keren uit eten. Vaak gaat dat goed, soms niet (echt). Een aantal van mijn goede en minder goede ervaringen:
Saalfelden, Franzl Brühl Stubn
De eerste keer dat ik hier was (begin van dit jaar) ging alles prima, tijdens ons bezoek deze vakantie ging het een stukje minder. Ondanks mijn duidelijk aangeven dat ik glutenvrij MOET eten en de verzekering van de eigenaar/ober dat hij wist van de hoed en de rand zat er toch een snee brood bij mijn omelet. Foute boel. Bord werd mee teruggenomen naar de keuken, zelfde bord zonder brood maar met kruimels kwam weer terug. Nog foutere boel …… Enfin, uiteindelijk kreeg ik nieuwe portie, maar toen was mijn man inmiddels klaar met eten …. en was mijn honger eigenlijk over.
Hinterglemm, ‘am Reiterkogel’
Ging tot nog toe altijd goed, het eten in dit restaurant, alleen deze vakantie niet: ondanks aangeven dat glutenvrij een must is in verband met coeliakie lag er een soort van krokante soepstengel op de salade. Volgens de serveerster, die notabene zelf coeliakie bleek te hebben, kon ik deze er gewoon afhaken. Nee dus. Enfin, ik kreeg uiteindelijk een nieuwe salade, mijn man was wederom al klaar met eten.
Wenen, :Venuss
Veganistisch restaurantje in hartje Wenen met glutenvrije hartige en zoete lekkernijen op de kaart. Prima.
Wenen, Gasthaus zum Wohl
Volledig glutenvrij restaurant. Heerlijk om niets te hoeven zeggen en/of vragen, gewoon uitzoeken van de kaart, met als toppunt (want het was bloedheet in de stad, en dan vind ook ik een koud biertje lekker) glutenvrij getapt bier. We aten hier twee keer tijdens ons verblijf in Wenen, een keer ’s avonds en een keer ’s middags. Eten is niet echt van hoogstaande kwaliteit maar gewoon lekker, en nog maals: de luxe van gewoon alles van de kaart kunnen bestellen zonder vragen is zó fijn.
Wenen, Bodega Marques
We konden ’s avonds op het terras voor het restaurant zitten en genoten van heerlijke Spaanse tapas. Alles werd vers bereid, met heel wat glutenvrije mogelijkheden. Kwestie van dingen goed en duidelijk en glutenvrij uitleggen 🙂
Wenen, McDonald’s
De keuze aan glutenvrije producten bij de Oostenrijkse McD is behoorlijk. Ik ben normaliter echt geen fan van eten van/bij deze keten maar soms is het wel eens lekker 🙂 Klik voor lijst van –> glutenvrije producten <– bij Oostenrijkse McD.
Samenvattend:
Het blijft oppassen. Het blijft een kwestie van duidelijk aangeven wat mag en wat absoluut niet mag. En soms merk je dat ‘dankzij’ de hype er een soort van irritatie is bij bedienend personeel. Teveel mensen met teveel verschillende wensen? Terecht in verband met gezondheid of ‘gewoon’ omdat …….
10 jaar geleden
Vandaag precies 10 jaar geleden liep ik eenmalig een klautertocht wandeltocht die ik nu echt nooit nooit nooit meer zou lopen. Het was eigenlijk van tevoren al duidelijk dat het niets voor mij zou zijn vanwege de duur van de wandeling en mijn af en toe duizelig zijn in combinatie met een lichtelijke vorm van hoogtevrees, maar ik wilde het zó graag: een keer in mijn leven lopen naar de Passauer Hütte in Leogang.
Ik liep samen met mijn man, een bevriend koppel plus een lokale gids. Deze gids, der Franz, was super, hij heeft me echt naar boven en later weer naar beneden gepraat, daar blijf ik hem zo ongeveer eeuwig dankbaar voor 🙂
Enfin, ik heb peentjes gezweet van angst, heb best wel gemopperd (zeg maar liever: gevloekt en gescholden), was boos op mezelf en mijn man en iedereen die maar bij me in de buurt durfde te komen, maar ik ben er uiteindelijk wel geweest. De hut ligt niet eens zo hoog in de bergen, op ‘slechts’ 2051m, maar is niet met een lift te bereiken. Een ieder die boven geniet van het uitzicht heeft dus deze route moeten lopen. Er is nog een alternatieve route aan de achterkant van de Leoganger Steinberge, deze schijnt eenvoudiger te lopen te zijn maar daar ik waag me echt niet meer aan.
De pijl op de foto wijst trouwens de plek van de hut aan 🙂
(bron foto: passauer-huette.de)
(bron foto: wikipedia)
Het was een keer en nooit meer. Serieus. Het uitzicht over het dal was fenomenaal, echt. Maar het laatste stuk ernaartoe en zowat de hele weg terug waren een hel. Voor mij dan. De rest van het gezelschap liep zowat fluitend omhoog en huppelend omlaag. En ik, ik kon wel huilen. Ik was serieus bang dat ik nooit meer fatsoenlijk zou kunnen lopen, zo heb ik gestrompeld. En daarna liep ik dagenlang krom van de spierpijn en na-stress.
Maar ik ben er geweest. Ik heb het gehaald. Ik was en ben er trots op 🙂
op naar bouwmarkt, St Johann en Salzburg
Mijn man is een handige Henkie, altijd bezig. Hij moet – ook op vakantie – altijd even langs de bouwmarkt voor het een of het ander. Tja, ieder diertje zijn pleziertje …. ik mocht mee maar gelukkig bezochten we aansluitend ook nog even het stadje, St Johann in Tirol.
Een paar dagen later had hij ook nog iets van een elektronicazaak nodig, en die ligt wat verder weg, in Salzburg. Dus op naar Salzburg.
Op weg naar het oude stadscentrum liepen we door de mooie Mirabellgarten bij het Mirabellschloß. Van daar heb je een geweldige doorkijk naar ‘die Festung’, de grote burcht van Salzburg.
De prachtige tuin stond zo ongeveer vol met poortwachters trouwens ….
We hadden niet al te veel tijd dankzij het bezoek aan de electronicazaak en lieten het Schloß daarom links liggen. De zogenaamde ‘Zwergelgarten’ oftewel tuin met kleine mensen was gesloten en die lieten we maar rechts liggen.
We liepen in het centrum over een heel oude ommuurde begraafplaats, de begraafplaats van St Sebastianus. Heel apart om zo langs eeuwenoude graven te lopen.
Op het kleine plein naast de kerk nuttigden we een lekkere lunch
en ontliepen vervolgens heel slim de toeristenmassa
en maakten nog een paar foto’s voor een blogcollega
Het was een vermoeiende maar mooie dag
glutenvrij, Oostenrijk
Groot was mijn verbazing toen ik in Oostenrijk de plaatselijke M-Preis (supermarkt) bezocht: ze hadden drie (!) voor mij nieuwe soorten glutenvrij brood in het assortiment en de glutenvrije knäckebröd in de variant die ik thuis nog nergens heb kunnen ontdekken was ook nog eens in de aanbieding:
Het brood is echt lekker maar ook behoorlijk aan de prijs …..
maar dat ben ik onderhand wel gewend …..
Zag trouwens dat ik het ook online kan bestellen bij Querfood voor een paar euro minder
Enfin, het is echt lekker, een blijver in huize schrijfsels 😉
Wenen
Ik kom vaak in Oostenrijk maar was nog nooit in Wenen. Dat werd hoog tijd en dus besloten we om fijn met de trein een paar dagen deze mooie hoofdstad te bezoeken. Uitgerekend deze door ons uitgezochte dagen was het bloedheet in de stad, met als hoogtepunt 34 graden op de zondag. Nou ja, dat mocht de pret niet drukken, uiteindelijk waren we al heel wat gewend dankzij de bloedhete dagen in het begin van de zomer …..
We parkeerden de auto bij de Hauptbahnhof in Salzburg en namen van daaruit de trein – de Westbahn – naar de Westbahnhof van Wenen, een rit van nog geen tweeënhalf uur. Van daaruit was het 5 minuten met de tram naar ons hotel, en ook 5 minuten naar de eerste bezienswaardigheid: Schloss(park) Schönbrunn. We hebben alleen de tuin plus park bezocht: prachtig en overdadig met overal beelden (poortwachters te over …), vijvers, fonteinen, bloemenborders, bijgebouwen, serres.
We wilden het reuzenrad in het Prater zien. Oké, hebben we gezien en gefotografeerd en toen snel rechtsomkeer gemaakt want dat park met z’n attracties is echt niks voor ons ….
We legden heel wat kilometers te voet af in de binnenstad met al zijn pracht en praal. Achteraf gezien hadden we beter met een gids de stad kunnen bezoeken of op zijn minst van te voren een boek(je) over de stad bestudeerd want er was zo enorm veel te zien waar we eigenlijk gewoon langs zijn gelopen. Volgende keer dan ….. want we hebben met elkaar afgesproken om nog eens terug te gaan, en dan beter voorbereid.
We maakten ook veel gebruikt van metro, bus en tram.
Tuurlijk bezochten we de Stephansdom, maar ook hier bleven we buiten: (te) veel toeristen.
Grappig genoeg zagen we een aantal vestigingen van de HEMA in de stad en net als Bertie dat deed plaats ik hier ook een foto #trotsop
Iets verder weg van ons hotel lag nog een paleis, Schloss Belvedere met ook hier weer een prachtige tuin
Overal in de stad kleurrijke borders om bijen te plezieren
Café Sacher, wereldberoemd. Ik ben geen zoetekauw, moet ook nog eens glutenvrij eten en dus trekt een bezoek aan zulk een plek mij helemaal niet.
Liever zaten we rustig op een bankje in de schaduw, hier in de Burggarten, met een flesje water 🙂
Na drie dagen Wenen was het hoog tijd om weer terug te gaan naar onze stek in de bergen. Na drie dagen zon en hitte is het nu regen en maar 12 graden …..
Andermaal
reden we naar Oostenrijk. Het was enorm druk onderweg, maar dat is vrij normaal voor een vrijdagmiddag in het hoogseizoen. We volgden vanaf Frankfurt niet de geijkte weg maar een alternatief dat werd aanbevolen door het navigatiesysteem. Zonder dat zou ik uitkomen in Timboektoe …..
Stiekem had ik gedacht dat we daardoor Ton en Rick ergens konden treffen maar helaas strooiden nòg een lange file en zelfs een compleet afgesloten autosnelweg roet in het eten. Dankzij de hulp van een aardige ADAC meneer op een parkeerplaats langs de autosnelweg konden wij onze weg door dorpjes vervolgen zonder aan te moeten sluiten in een lange, lange rij auto’s.
Enfin. Uiteindelijk kwamen we daar aan waar we graag zijn.
De eerste dagen staan altijd in het teken van uitrusten en een stukje wandelen. Ik moet iedere keer even aarden. Rustigjes aan doen en dus niet te voet maar met de lift omhoog de bergen in.
De eerste voorbode van de aanstaande herfst?
Nog even niet als het aan mij ligt ….
Een nichtje, net terug van een lange reis, vertelde me over haar ervaring met bedbugs oftewel bedwantsen. Yuk. Ik kreeg er jeuk van en besloot alle beddengoed, inclusief kussens, op zestig graden te wassen.
Gelukkig word ik erg blij van was aan de lijn ….
