Posted on

‘t blijft anders zo stil hè

en daarom maar weer eens gezocht naar inspiratie in mijn uitgebreide verzameling foto’s.

Dit is een afbeelding van het oude gemeentehuis van Sittard, voorzien van commentaar van mijn schoonvader. Het was de plek waar hij als ambtenaar aanwezig was werkte tot medio 1967. Het gebouw werd dat jaar afgebroken omdat Sittard zo nodig een VenD op die plek wilde (laten) neerzetten. In plaats van het mooie pand kwam een (lelijk) grijs gebouw dat inmiddels al weer een aantal jaren leeg staat tot er ooit duidelijk wordt wat ermee gaat gebeuren. Nog meer horeca? Nog meer leegstaande winkelpanden? Woningen? Tijd zal het leren …

Ik hou van het rondstruinen door tuincentra, ik hou van oranje en ik hou van viooltjes, da’s wel duidelijk

Voor kleinkindje nummer drie van mijn schoonzus ging ik flink aan de haak. Resultaat: geslaagd, al zeg ik het zelf. Gelukkig moest er toevallig een berkenboom geveld worden in onze tuin, daardoor zijn het geslaagde stelletjes.

Naast de vele granny squares voor het kerstboomproject zag ik kans om ook nog een kussen voor op onze bank in de woonkamer te haken.

Ik vond het wel leuk om de voor- en achterkant verschillend af te werken. Voor de nodige bankvariatie zogezegd.

Hier word ik blij van:

en van haakmiepennieuws in de kranten ook (bron: De Limburger)

Inmiddels ben ik weer flink aan de haak maar dat is nog even niet geschikt voor publicatie 🙂

Posted on

even niks

Ik hou vandaag de hele dag siësta. Gisteren teveel gedaan en te lang doorgewerkt om onze tuin en de paden weer enigszins toonbaar te maken.

Ik plaats dan ook alleen maar één foto, voor Emie, bij deze:

Posted on

flaters …..

Soms denk ik dat ik de hele wereld aan kan, dat ik heel gewoon gezond ben zonder kwaaltjes en kwalen, zonder MS. Dat gaat dan een tijdje goed, totdat ik weer eens over de schreef ga. Bèng. Dan ben ik een hele dag niet vooruit te branden. Gevalletje ‘zelf schuld’: ik kan nu eenmaal wel redelijk veel, zeker vergeleken met heel veel anderen met MS, maar echt niet alles: niet èn gaan sporten, een fietstocht maken en ook nog eens onkruid wieden bijvoorbeeld. Geen lange to-do lijsten voor mij en zeer zeker niet allemaal op één dag, maar ook vaker niet dan wel verdeeld over een aantal dagen. En dan heb ik het nog niet eens over de gewone en dagelijks terugkerende huishoudelijke klusjes als extra erbij. Ik kan nogal eigenwijs zijn, dat weet ik van mezelf, ik kan ook nog eens best slecht delegeren, denk te vaak dat ik zelf veel sneller ben om dit of dat te doen of te halen, ben ook nog eens vrij ongeduldig en dat maakt dat ik uiteindelijk toch nog weleens (dood)moe ben. Gelukkig ken ik mezelf, voel ik dingen wel aankomen en trap ik regelmatig op de rem.

Vroeger was ik vaak ziek van moeheid (het was eerlijk gezegd ook niet altijd makkelijk, de MS in combinatie met drie jonge kindjes) maar dat is gelukkig nog maar zelden het geval dankzij het glutenvrije dieet. Ik zeg het wel vaker: geluk bij een ongeluk dat ik alweer 11 jaar geleden de diagnose coeliakie kreeg en dientengevolge glutenvrij moest gaan eten. Ik heb een hele hoop energie terug gekregen en neem dat lastige en levenslange dieet maar al te graag op de koop toe!

Ik ben leeg en lastig voor mezelf en mijn omgeving als ik (zo) enorm moe ben. Ik weet dat ik dan het beste gewoon thuis kan blijven om de hele dag fijn op de bank te hangen met de I-pad binnen handbereik. Maar heel soms lukt dat niet. En dan sla ik zomaar behoorlijke flaters …..

Ik had ’s avonds – na zo’n hele dag bankhangen – nog een afspraak staan bij de manicure die ik niet wilde kon omzetten. Twee vingernagels waren afgebroken, nagellak was afgebladderd. Kwestie van prioriteiten en zo, tja als ik zó moe ben kan ik echt niet nuchter nadenken. Ik zeg dan A en doe B, hoor dingen maar half, doe dingen halfslachtig of helemaal niet en zeg dingen die ik normaal nooit zeg. Ik sloeg dan ook gelijk een flater toen J. de deur open deed. Het eerste wat ik zag was haar opgezwollen buik. Ik prikte erin en vroeg of ze zwanger was. Oh sh*t, dat was ze dus niet. Ze had enorm veel last van haar maag en darmen en kon al dagen niet naar de wc. Ik was het liefst door de grond gezakt, kon me voor mijn kop slaan, wilde dat ik alsnog de afspraak had afgezegd of verzet, wilde dat ik gewoon thuis op de bank was blijven hangen met de I-pad binnen handbereik …..

Ik heb natuurlijk mijn excuses aangeboden voor mijn lompheid. Excuses zijn geaccepteerd en mijn nagels zien er gelukkig weer pico bello uit.

Gelukkig is J. inmiddels zwanger, en zou ik gerust in haar dikkere buik kunnen prikken. Maar dat doe ik niet ….. meer 😉

Posted on

vandaag

heb ik veel gedaan, voor mijn doen dan, en gisteren ook al …… en nu verwacht ik morgen de man met de hamer ….

Nee, alle gekheid op een stokje. Soms zit het me gewoon een aantal dagen mee, dan kan ik heel wat doen. Geeft een fijn en ‘normaal’ gevoel.

Zo ging ik gistermorgen naar mijn favoriete tuincentrum in België, ik kocht er twee kruisbessenstruikjes op stam (een groene en een rode soort, beiden met – naar ik hoop – weinig stekels, een zwarte bessenstruik en heel veel lavendelplantjes. We hebben een stukje gras (laten) wegvallen, dat is nu mijn plek voor fruitboompjes en -struiken. Het rode bessenboompje is er vorige maand al naar toe verhuisd. Evenals drie rozen op stam. Ja, ik weet het, dat is geen fruit maar ze moesten weg op de plek waar ze stonden. Iets met een aanstaande verbouwing en een nieuw terras …..

Vanwege de droogte en schrale oostenwind moest het plantgoed snel de grond in. Dat was zo gepiept. De rozen hebben het trouwens erg moeilijk op hun nieuwe plek, ondanks regelmatig water geven en een handje vol culterra. Wat was ik blij met de regen van gisteravond en vandaag, ik hoop de rozen ook …..

Ook nog ‘even’ het gazon gemaaid, ’s avonds stond mijn stappenteller op ruim 16.000. Als beloning voor mij hoefde ik niet te koken en gingen we gezellig een hapje eten samen met middelste die op bezoek was uit het Brusselse.

Vanochtend heb ik goed werk verricht, vanmiddag was ik op bezoek bij mijn schoonouders, ik heb nog wat boodschappen gedaan, het voorbereidende werk voor het eten is klaar, en ik zit en sta geloof ik niet meer op.

Posted on

de post

Ik ben hier in huis degene die verantwoordelijk is voor het maandelijks in orde maken van het papierwerk dat naar de boekhouder moet. Dat doe ik deze maand al 32 jaar, hoezee! Al 31 jaar en 11 maanden gaat het probleemloos: ik kijk en reken na, sorteer, stop alles in overzichtelijke mapjes, doe alles in een stevige doos, plak die stevig dicht, schrijf goed en duidelijk leesbaar adres en afzender erop en breng het geheel naar de Duitse post. Logisch, want we wonen in Duitsland en de accountant heeft zijn kantoor in Düsseldorf. Vorige maand ging het anders dan anders. We zouden op 3 oktober anderhalve week weggaan. Drie oktober is in Duitsland een nationale feestdag, mijn man hoeft dan niet te werken en dus is zo’n extra dag vrij mooi meegenomen. Maar de boekhouding moest wel nog op de post. Het voordeel van dicht bij de grens wonen is dat in Nederland op zo’n dag gewoon alle winkels open zijn. En dus gaf ik het pakket af bij de Jumbo. Dat was dat, dacht ik. Tot ik vorige week een telefoontje kreeg van onze accountant met de vraag waar de papieren van september toch bleven ….. Nou, dan schiet ik dus eerst in de stress, daar kan ik met mijn MS ècht niet tegen. Maar ja, een en ander moet toch opgelost worden. Ik heb het nagevraagd en uitgezocht: eerst werd beweerd (door post.nl) dat het adres op de doos onjuist was. Lariekoek. Daarna beweerde degene die het pakket in Duitsland zou afleveren (niet de Duitse post maar Hermes.de) dat niemand het pakket in ontvangst had genomen. Ja dank je de koekoek: meestal is in het weekend of ’s avonds geen kip aanwezig in een kantoor …. Gewoon zoeken naar de juiste brievenbus (aanwezig) om een afhaalberichtje in te stoppen was teveel gevraagd. Pfff.

Enfin, om een lang verhaal kort te maken: ik ben best wel pissig …. maar daarmee krijg ik het pakket niet sneller terug. Ja, je leest het goed: terug. In week 50 op zijn vroegst ….. Nu maar hopen dat ze weten waar de afzender huist …… En dan mag ik het pakket weer versturen. Naar Düsseldorf. En nooit meer vanuit Nederland met post.nl. Bah.

Posted on

rustige maandag

Het was een druk weekend, voor mijn doen dan. Logés (middelste plus vriendin), behoorlijk wat tuinwerk, even naar het tuincentrum om vervolgens met heel wat plantjes huiswaarts te keren (nog meer tuinwerk), gezellig etentje met vrienden en dus erg laat thuis en in bed.

Mooie aanwinst, toch? Laat ik toch niet meer weten hoe deze plantjes heten. Ik dacht ‘meisje met de mooie ogen’ maar ben me niet zeker.

De Agapanthus die ik een tijdje geleden kocht voelt zich goed thuis op het terras:

Deze hosta’s duidelijk minder, maar dat was al bekend ….

Dezen in pot doen het nog altijd redelijk tot goed, zeker als je niet al te kritisch kijkt …

Ik plukte wat hortensia voor in een vaasje

Kers op de taart dit weekend was het bezoek op zondag van oudste neef met zijn twee kindjes, een manneke van ruim twee en een klein meisje van tweeënhalve maand jong. Zó lief, ik zei het nog tegen middelste: ik zou het niet erg vinden om oma te worden. Ik moest het nog maar een tijdje doen met de logeerkatten was zijn reactie. Dus.

Vandaag was ik niet vooruit te branden en heb ik zowat de hele middag doorgebracht in bed. Was echt nodig. Nu nog even genieten in het zonnetje van een lekkere boterham met pindakaas.

Ooit was ik alles behalve tevreden over dit brood van AH maar de receptuur is verbeterd: het is goed, lekker, en prima een aantal dagen ‘vers’.

Fijne week!

Posted on

jubileum

Deze maand is het al weer tien jaar geleden dat ik na een hele tijd met min of meer vage klachten rondgelopen te hebben de diagnose coeliakie kreeg. En dus vier ik deze maand dat ik nu tien jaar glutenvrij eet. Vieren? Jawel. Want ondanks dat het niet altijd even makkelijk was en is om dit strikte en levenslange dieet vol te houden ben ik wel nog altijd dankbaar dat ik de diagnose heb gekregen. Waarom? Omdat ik sindsdien lang niet meer zo dodelijk vermoeid ben, omdat ik veel minder last heb van akelige en vervelende tintelingen in armen en benen. Omdat ik veel minder last heb van een opgeblazen gevoel, obstipatie en stemmingswisselingen. Kortom: de klachten die bij ‘mijn’ MS horen zijn stukken minder sinds de diagnose coeliakie en het bijbehorende glutenvrije eten. En het ‘enige’ wat ik daarvoor heb moeten laten is het nuttigen van etenswaar met gluten (zie voetnoot)

Ik kreeg dit mailtje van de coeliakievereniging. Leuk om te lezen dat zij blij zijn omdat ik lid ben van de hun vereniging, de NCV.

Nog altijd haal ik heel wat goede informatie van hun site, maar ook van sites van medebloggers. Meestal ben ik erg te spreken over de berichten van deze laatsten, maar over de volgende hou ik liever mijn mond ……

Twee dagen glutenvrij eten een challenge? Laat me niet lachen …… En nog even muggenziften: de term glutenallergie is fout …..

Voetnoot:

Dit is mijn persoonlijke ervaring. Ik heb nu eenmaal een benigne vorm van MS, al ruim dertig jaar, plus nog een auto-immuunziekte, de coeliakie. Wat voor mij geldt geldt niet voor iedereen met dezelfde ziekte(s) en/of klachten. Ik doe er veel aan om zo gezond mogelijk ouder te worden: ik let op mijn eten (da’s duidelijk qua gluten ….), voeg nooit extra zout toe, snoep niet/nauwelijks, ben matig met alcohol, verder sport ik regelmatig, probeer ik 10.000 stappen per dag te maken, ben ik graag in de buitenlucht, zorg ik voor voldoende nachtrust en, last but not least, ik probeer niet te stressen ….. Ik heb tot nog toe geluk gehad.