Een aantal weken geleden liet ik op aanraden van mijn neuroloog een MRI maken, ik schreef daar al eerder over. Afgelopen week mocht ik me weer bij de neuroloog melden voor de uitslag, en die was
GOED.
Ik heb ietwat last van hypochondrie, bij ieder kuchje denk ik dat ik Corona heb, ieder knobbeltje, bultje of vlekje zou zomaar iets ernstigs kunnen zijn, en ieder woord of naam waar ik niet op kom zou zomaar kunnen wijzen op Alzheimer. Ik ben soms best lastig voor mezelf en voor mij allerliefste lief, haha.
Maar de beelden waren dus goed, heel goed zelfs. Geen nieuwe MS-laesies, geen krimp van de hersenen en, ook absoluut niet onbelangrijk, ook geen tumor(en). De MS is en blijft rustig en dus ik ga door met mijn leven zoals ik dat al járen leef: een gezonde leefstijl, met gezond en glutenvrij eten, zo min mogelijk stress, regelmatig bewegen en sporten, en voldoende rust en slaap.
Ik ben een dankbare bofkont.
appelmoes (zonder toegevoegd suiker) in wording van appeltjes uit eigen tuin, lekker en lekker gezond
Na consult bij de neuroloog werd besloten weer eens een MRI te laten maken. Dat onderzoek stelt niks voor mits je geen last hebt van claustrofobie. Tijdens het half uurtje liggen in de buis had ik tijd genoeg om eens te tellen hoe vaak ik zo’n onderzoek heb gehad in de loop der jaren. Ik kom op zeven keer, maar het kunnen er ook acht zijn geweest. Ik twijfel over wel/niet een MRI in het voormalige Atrium ziekenhuis te Heerlen. Is ook niet belangrijk, belangrijk is de uitslag, die krijg ik volgende week.
Bovenste briefje is nog uit de oude doos toen het Zuyderland ziekenhuis nog Orbis heette, van voor de fusie met het ziekenhuis van Heerlen. Toen ik er werkte, lang lang geleden, heette het nog Ziekenhuis de Goddelijke Voorzienigheid, daarna werd het het Maaslandziekenhuis, toen Orbis Medisch Centrum en sinds 2015 dus Zuyderland. What’s in a name. Maar dit ter zijde.
Op het moment dat ik mijn auto in de garage zette tikte ik de 60.000 kilometer aan. Ik reed in het verleden altijd vaak en veel, maar nu nog maar weinig. Ik ben zuinig op mijn rode auto die al bijna zes jaar jong oud is.
Ik zag in de bijkeuken twee enkele herenschoenen staan, en dacht “oh jee, het zal toch niet …..”
Maar jawel hoor: mijn man is echt wel met twee verschillende schoenen naar zijn werk gegaan:
(moeten trouwens hoognodig eens gepoetst worden ….)
Een aantal weken geleden bleken er in ons dorp – en ook in de rest van de gemeente – dieven te hebben rondgelopen die het voorzien hadden op putdeksels. Alleen al in onze straat waren er drie verdwenen, in de hele gemeente meer dan vijfentwintig. Levensgevaarlijk, met name voor fietsers! Inmiddels liggen er niet alleen nieuwe deksels, goed (beter) vastgeklonken dit keer, maar is ook het asfalt netjes bijgewerkt en zijn de paaltjes weer weg.
Onze middelste had een klus van tien dagen in Bulgarije en dus waren wij het haasje 🙂
Ze was ook nog eens jarig op de dag dat baasje vertrok:
Hiep hiep hoezee, ze is twee!
Tijdens een van de vele wandelingen met haar zag ik dit knuffeltje liggen. Wie oh wie mist zijn/haar knuffeltje? Het is dat ik geen tas of plastic zak bij me had, anders had ik ‘m meegenomen.
Twee van de vier pitten van onze kookplaat hadden de geest gegeven, dus moest er een nieuwe komen. En die kwam, per post. En mijn handige Henkie bouwde ‘m zelf in. Knap hoor. Doe ik ‘m niet na.
Euh, er groeit iets in de wasbak …..
Nog wat plaatjes van de wildcamera in onze wei: vos, vosjes, dassen en wilde zwijnen. Ieder dier is welkom, alleen die wilde zwijnen, ik hoop dat dat er niet teveel worden ….
We zijn alweer ruim een week daar waar het ook voelt als thuis, in Leogang dus. Een tijdje geleden kochten we dit wandbord met de voor ons toepasselijke tekst, en die hangt nu in onze inkom. In het Zittesj (Sittards) plat (dialect):
hier voelen wij ons thuis
Met name in de weekenden is het hier enorm druk met fietsers die boven in de bergen willen fietsen en/of downhillen (krankzinnig hard de berg af ….). Wij vertikten het om in de rij aan te sluiten en liepen een mooie wandeling in het dal.
Op een van onze fietstochten zagen we deze ode aan al de (wereld)beroemde skiërs die hier ooit verbleven en trainden. Ben niet zo thuis in dit wereldje, herkende alleen de namen Lyndsey Vonn en Hermann Maier.
We maakten een tochtje naar de gletsjer van Kaprun. Machtig, dat uitzicht! In de verte, recht vooruit, ligt Zell am See.
Na een dagje lui met lift omhoog en weer omlaag volgde een fietstocht, dit keer weer eens richting Wilder Kaiser. Mooie tocht, prachtig gebergte, en ook nog eens Kaiserwetter!
We zagen bij Ellmau de (jongere) broer van Hubertus 🙂
Als we dan toch in de buurt zijn lopen we graag even door het kleurrijke en mondaine Kitzbühel
We planden en liepen een wandeltocht naar de Peter Wiechenthaler-Hütte, maar die lag uiteindelijk zo’n 500meter te ver weg voor mij. Mijn conditie is prima, de MS gedraagt zich meer dan goed maar ik moet dingen niet overdrijven en het noodlot niet tarten.
Maar niet getreurd, het uitzicht onderweg was top en uiteindelijk liepen we toch zo’n 15.000 stappen, bergop en -af.
Afgelopen Moederdag zou ik mijn 2e anti COVID-19 vaccinatie krijgen. De eerste, van begin maart, was van AstraZeneca, ik ging er van uit dat de tweede ook uit dat laboratorium zou komen. Maar nee. Omdat ik nog geen zestig ben was dat niet vanzelfsprekend. Het vaccin is alleen nog maar goed genoeg voor mensen van 61 tot 65 …. Notabene: zelfs voor mijn man – nog nèt geen 61 – was het krijgen van deze prik niet meer vanzelfsprekend. Enfin, de prikafspraak stond, formulieren (oh jee, bureaucratisch Duitsland en formulieren ….) waren in veelvoud ingevuld (2 voor de Astra Zeneca prik en ook maar 2 voor als ik ‘m echt niet zou krijgen, die waren voor een eventuele Pfizer prik) en goedgeluimd gingen we op weg naar de priklocatie.
Bij het meldpunt bleek dat ik echt niet zomaar geprikt kon worden met AstraZeneca, hiervoor moest de aanwezige arts toestemming verlenen. Ik kreeg een persoonlijk gesprek met hem en hij keurde mijn wens goed. Vervolgens moesten we wel een half uurtje wachten omdat de vaccins voor mij (en voor mijn man) extra moesten worden klaargemaakt. Zo goed als niemand wil deze prikken, wij waren nummer drie en vier van die dag…..
Waarom ik toch persé de tweede prik met het Astra Zeneca vaccin wilde?
Omdat ik MS heb, een auto-immuunziekte (net als coeliakie trouwens). Gelukkig heel mild, zogenaamd benigne. Het blijft altijd even spannend hoe deze ziekte reageert op virusinfecties. Zo kreeg ik vroeger hoogst zelden de griep, en als, nooit langer dan een dag of wat en altijd heel mild. Tot die ene keer dat ik er wèl goed ziek van werd en heel lang oogklachten bleef houden. Zo lang dat ik bang was dat dit blijvend zou zijn maar gelukkig trok het na een aantal maanden weer bij zonder restklachten. Sindsdien sla ik geen griepprik over, voor mij geen griep meer ….
Toen ik de eerste anti-covid-vaccinatie kreeg was ik als een kind zo blij: eindelijk op weg naar weer een zo goed als normaal leven én ook nog eens nauwelijks bijwerkingen die te maken zouden kunnen hebben met MS. Vandaar ook mijn wens om de tweede prik ook van Astra Zeneca te willen in plaats van een andere fabrikant.
Na de eerste prik had ik milde hoofdpijnklachten en een licht gevoelige prikplek. En nu: niks van dit alles. Kortom, ik ben blij 🙂 Laat de zomer maar komen …..
schrijfselsvanmij 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.