Posted on

vrijdag de dertiende

Om te beginnen: ik ben niet bijgelovig. De titel van de blog is gewoon een weergave van dag en datum.

Ik ben lichtelijk verkouden. Kuch zowat de hele dag en blijf dus maar binnen. Had ik ook wel gedaan zonder opgelegde maatregel van bovenaf trouwens. Alhoewel ik gisteren wel nog boodschappen heb gedaan. Ik verwonderde me toen nog over de mevrouw voor me die alvorens de supermarkt in te lopen uitgebreid haar winkelkarretje en handen trachtte te ontsmetten en vervolgens gebreide handschoenen aantrok, onderwijl enigszins schichtig om zich heen kijkend.

Ik voel geen behoefte om door een of andere grote winkel te struinen op zoek naar dingen die ik toch niet nodig heb. Gelukkig maar dat ik ook geen neiging tot hamsteren voel. Enige waar ik nu veel behoefte aan heb is lekker weer, zon, fijn werken in de tuin. Zit er niet echt in. Gazon moet nodig gemaaid worden maar de bodem is te nat.

Dankzij het slechte weer tot nog toe hou ik me bezig met een nieuw handwerk(je). Dit keer een brei- in plaats van haakwerk, wel alweer een deken. Ik ben nu eenmaal fan van grote projecten. Het haken van pannenlappen was een prettige onderbreking 😀

Posted on

voordeel vs nadeel

Voordeel: toen ik laatst weer eens in Aken was had ik in een wolwinkel een Schnäppchen, een prettig voordeel: vier mooie bolletjes garen in mijn favoriete kleur, okergeel, afgeprijsd voor maar € 1,50 per stuk.

Ik wilde er een omslagdoek van breien, zou net kunnen lukken met 200gr volgens de verkoopster. Nu nog een bijpassend patroon vinden. Na een tijdje zoeken vond ik er een. Nadeel: ik zou volgens dat patroon twee extra bolletjes nodig hebben. De foto van mijn toekomstige omslagdoek was echter zo mooi dat ik het erop waagde, desnoods kon ik iets doen met een afwijkende kleur.

Voordeel: ik vond een paar dagen later in mijn favoriete wolwinkel nog een 5e bolletje, precies van het goede merk en in precies het goede verfbad. Boffen dus.

Nadeel: dit ene bolletje was duurder dan de vier eerder gekochte samen …..

Een verder nadeel was dat zo ik zo ongeveer nul snapte van het patroon. Zal wel aan mij liggen …. en dus haalde ik keer op keer uit waar ik avond aan avond op had gepuzzeld. Ik snapte gewoon niks van datgene dat toch niet zo moeilijk kon zijn? Enfin, na weer een keer alles uitgehaald te hebben vereenvoudigde ik het geheel.

Voordeel: dankzij dit vereenvoudigen had ik nu genoeg aan de vier-plus-een bolletjes 🙂

En nu is het klaar:

En ja, ik weet het: er zit een foutje in. Maar dat is niet erg, tenminste ik vind het niet erg. Het is handwerk, mijn handwerk 🙂

Posted on

oud(e) tante

Eind van de zomer wordt mijn nichtje moeder en dus wordt van mij als oudtante van het-kleine-meisje-dat-eerst-nog-geboren-moet-worden verwacht dat er iets wordt gehaakt of gebreid voor het kleine wondertje.

Vroeger, in mijn tijd, wachtte je met iets geven aan (meestal) de moeder tot de baby er was. Tegenwoordig gaat dat anders. Geslacht van de baby is meestal al vroeg bekend bij de ouders en ook al vaak meegedeeld aan zowat de hele wereld. Tja. Vanuit Amerika overgewaaid is de ‘babyshower’, ook al zoiets. Enfin. De aanstaande moeder schijnt nog van geen babyshower te weten (ze heeft zelf al diverse keren in een complot gezeten bij schoonzus en bij vriendinnen en zal nu zelf niks in de gaten hebben?) maar aanstaande zondag is het zover.

Met een auto vol in het rose geklede vrouwen (ook dat nog), hapjes en cadeautjes rijden we vrolijk naar het midden van het land. Het zal vast leuk worden 😉

Ik heb me van mijn taak gekweten. Maatje heel, heel erg klein

en maatje iets groter (18/19). Beide sokkenpaartjes in het rose.

Op ieder cadeautje voor de aanstaande moeder zit een foto van de gulle geefster als baby. Lief hè 🙂 De foto wil ik wel terug ……

Het echte ‘grote’ zelfgemaakte cadeau bewaar ik tot het kleine meisje er is, iets moet toch een verrassing blijven nietwaar?

Posted on

kapelletje (7), enzovoorts

Wederom maar weer eens een kijkje op mijn week.

Samen met schoonzus en zwager liepen we een rondje van Ubachsberg naar Trintelen en weer terug. Tegenover de Bernardushoeve (onze pauzeplek) zag ik dit kapelletje:

Het ligt op een kruispunt op de grens van Mingersborg en Trintelen. De kapel dateert uit 1939, getuige het jaartal in de voorgevel en wordt onderhouden door de buurtschap Mingersborg.

In de tuin van onze buurman moest een dode boom worden verwijderd, dat vond ik best een indrukwekkend schouwspel. De tuin van buurman ligt ruim lager dan de onze, de man in de boom hangt echt heel wat meters boven ‘vaste aarde’. Ben benieuwd in welke boom de uilen binnenkort ’s nachts gaan zitten om naar elkaar te roepen nu hun vaste stek er niet meer is. Vind ik eerlijk gezegd niet erg …..

Het kleine koolmeesje op de foto zat minutenlang te zitten in het pindakaaspotje. Te dromen? Te genieten? Daar leek het wel op.

Deze duif leek ook te genieten van de vele kruimeltjes op de grond. Waar? Op de luchthaven van Düsseldorf, heel gewoon binnen in de centrale hal.

Ik moest daar zijn omdat jongste nog een verre reis ging maken en hij graag op tijd zijn vliegtuig wilde halen. Nou, laat zoiets maar aan moeders over: ruim drie en een half uur voor het vliegtuig zou vertrekken zaten we al fijn aan de koffie. Ha, en dan te bedenken dat hij nog ruim 26 uur zou moeten vliegen ….

Absoluut niet blij was ik met de foto die oudste me stuurde. Genietend op zijn balkon kreeg hij bezoek van een heuse tijgermug. Gats. Daar zit toch echt niemand op te wachten.

In het kader van ‘verveling staat niet op mijn lijstje’ haal ik een tijdje-geleden-gebreide kussenhoes uit. En in plaats van de wol weer op te rollen tot een bolletje brei ik gelijk een nieuwe hoes, maar nu zo’n 10cm kleiner. De originele was te ruim, vandaar. Ik zei toch al dat vervelen niet op mijn lijstje staat?

Verder dacht ik blogvriendin Bertie te kunnen helpen met het ontcijferen van een Duitse tekst op twee oude ansichtkaarten.

Jammer dan, missie mislukt: ik kan het schrift echt niet ontcijferen …..

Bij het zoeken naar een leuke plek om binnenkort een hapje te gaan eten stuitte ik op de plek waar mijn vader is geboren en opgegroeid

Dit was mijn vaders oom, ’t Edmondje 😀. Bekend bij een ieder die vroeger te voet de bedevaartstocht naar Wittem maakte en vervolgens hier naar binnen ging voor koffie en een goed stuk Limburgse vla(ai).

Het was weer een leuke week.

Posted on

Kussen

Na een hele tijd alleen maar gehaakt te hebben had ik zin om weer eens iets te breien. Ik wist direct wat: een mosterdgeel kussen voor op de bank. Mosterdgeel, omdat dat de kleur is naast oranje die ik zo mooi vind passen in onze woonkamer. Met name in voorjaar en zomer geeft dat een zonnig en vrolijk effect.

Een binnenkussentje had ik nog liggen, ik hoefde alleen ongeveer de grootte aan te houden, zo’n 45 bij 45 cm. Omdat ik het liefst ‘zo ongeveer’ werk, zonder proeflapje vooraf het maken, heb ik heel wat keren het werk moeten uithalen: te veel of net te weinig steken en onjuiste breinaalden waardoor het werk te strak of juist te los werd.

Maar het kwam uiteindelijk helemaal goed:

Het kussentje is aan beide kanten verschillend, aan de ene kant een variatie op gerstekorrel en wafeltjes, en aan de andere kant heb ik de patentsteek gebruikt voor een speels effect.

Ik ben tevreden.

Posted on

Netjes opgeruimd? Ja, graag!

Ik ben van nature nogal netjes: op mezelf, op mijn spullen, in huis. Ik functioneer het beste als alles op z’n plek ligt, fijn geordend en mooi opgeborgen. In een huis of garage of wat voor ruimte dan ook vol rommel spullen weet ik niet waar ik moet beginnen met opruimen of ordenen. Dan krijg ik stress en laat ik alles liggen waar het ligt. Ik ben trouwens meer van het opruimen dan van het poetsen, maar dat terzijde. Ieder heeft zijn talenten of sterke kanten zal ik maar zeggen 🙂

Toen ik laatst in het haakcafé een mede-haakster zag met een geweldig mooi opbergsysteem voor haar haaknaalden wilde ik graag weten waar ze dat vandaan had. Nou, van deze blog dus (klikkerdeklik), te bestellen op Marktplaats. En dat heb ik dus gedaan, fijne cadeautjes voor mezelf.

Dit is voor mijn haaknaalden. Ik moet alleen nog een kleiner schaartje zien te vinden.

En dit is voor de breinaalden.

Opgeruimd staat netjes. Ik blij. Nu mijn man nog zover zien te krijgen dat hij de (lees: zijn) kelder opruimt …..

Posted on

bezoek aan München, het vervolg

Zowat iedere keer dat we in München zijn lopen we ook binnen bij Manufactum, een winkel waar je dingen kunt zien/kopen waarvan je (lees: ik) het bestaan bijna niet meer voor mogelijk hield. Alles enorm degelijk en van goede kwaliteit …… maar ook erg duur!

Oerdegelijk tuingereedschap:

Zo’n naaidoos, echt iets voor mij! Alleen niet om naaigerei in op te bergen maar wel haak- en breispulletjes en restjes garen.

Een Ex Libris stempel staat al jaren op mijn verlanglijstje:

Dit boek intrigeert mij omdat ik al jaren probeer om minder plastic afval te creëren. Ik heb gekeken of het boek ook in het Nederlands te krijgen is, maar dat is niet zo. Wel heeft een van de schrijfsters (Nadine Schubert) een blog die ik om te beginnen eens ga volgen.

Potten en pannen. Niet bepaald een afdeling die mijn belangstelling heeft. Wel die van mijn zonen die niet de kookgenen van hun moeder hebben geërfd 🙂

Ter afsluiting van zo’n leuke maar wel vermoeiende dag gaan we altijd nog lekker (en uiteraard glutenvrij) ergens eten. Dit keer bij

99ccf9f0-9640-4cde-9211-62bb79159f76-1

een volledig vegetarisch restaurant. Dit ter compensatie voor het feit dat ik in de week zonder vlees toch een aantal keren vlees heb gegeten ……