kleine dingen die me zoal bezig houden
Een caravan die dienst doet als verblijf voor schapen
en de stoeltjes van een afgedankte skilift die hun oude dag mogen slijten als bankje op ons balkon (dankzij mijn handige man die er een vernuftige constructie voor bedacht). Da’s leuk, toch?
en verhip, Bertie, ik zie er ook nog een gezichtje in, in die bank 🙂
Maar weer eens een overzichtje van wat ik zoal heb uitgespookt gedurende de afgelopen week.
We fietsten naar Kitzbühel en bezochten daar zowaar een museum. Het kleine museum heeft voornamelijk werk van Alfons Walde, een Oostenrijks kunstenaar en architect.
Vanaf het dakterras hadden we een mooi uitzicht over het mondaine stadje.
Bij een mondain stadje hoort een mondain drankje 😀
Kreeg te horen dat er nog heel veel vierkantjes (honderden …..) nodig zijn voor de te creëren kerstboom, dus ben maar weer eens aan de haak gegaan.
Onze vakantie was voorbij, maar alvorens naar huis te rijden liepen we nog een rondje en zagen dit ‘Stecken-Sharing’ oftewel (wandel)stokkendeelpunt.
Thuis aangekomen zag ik dat onze jongste dit keer alle planten in potten voldoende water had gegeven. De aubergine doet het buiten verwachting goed, er zitten 3 redelijk grote en een paar kleine vruchtjes aan de plant.
We reden op en neer naar Brussel in verband met de verjaardag van onze middelste. Het voor hem meegenomen cadeau viel gelukkig goed in de smaak.
Kort voor een flinke bui zag ik twee binnenvaartschepen door het kanaal varen,
kort na de bui liepen we het centrum in voor een hapje en een drankje.
De week eindigde voor mijn man ietwat ongelukkig: bij het houtklieven kliefde hij zo ongeveer door zijn duim. Au. Ai. Na een bezoek aan de SEH mocht hij met geplakte duim in een spalk weer naar huis. En nu weten we het weer: een ongeluk zit in een klein hoekje ……
Mijn man is een handige Henkie, altijd bezig. Hij moet – ook op vakantie – altijd even langs de bouwmarkt voor het een of het ander. Tja, ieder diertje zijn pleziertje …. ik mocht mee maar gelukkig bezochten we aansluitend ook nog even het stadje, St Johann in Tirol.
Een paar dagen later had hij ook nog iets van een elektronicazaak nodig, en die ligt wat verder weg, in Salzburg. Dus op naar Salzburg.
Op weg naar het oude stadscentrum liepen we door de mooie Mirabellgarten bij het Mirabellschloß. Van daar heb je een geweldige doorkijk naar ‘die Festung’, de grote burcht van Salzburg.
De prachtige tuin stond zo ongeveer vol met poortwachters trouwens ….
We hadden niet al te veel tijd dankzij het bezoek aan de electronicazaak en lieten het Schloß daarom links liggen. De zogenaamde ‘Zwergelgarten’ oftewel tuin met kleine mensen was gesloten en die lieten we maar rechts liggen.
We liepen in het centrum over een heel oude ommuurde begraafplaats, de begraafplaats van St Sebastianus. Heel apart om zo langs eeuwenoude graven te lopen.
Op het kleine plein naast de kerk nuttigden we een lekkere lunch
en ontliepen vervolgens heel slim de toeristenmassa
en maakten nog een paar foto’s voor een blogcollega
Het was een vermoeiende maar mooie dag
Groot was mijn verbazing toen ik in Oostenrijk de plaatselijke M-Preis (supermarkt) bezocht: ze hadden drie (!) voor mij nieuwe soorten glutenvrij brood in het assortiment en de glutenvrije knäckebröd in de variant die ik thuis nog nergens heb kunnen ontdekken was ook nog eens in de aanbieding:
Het brood is echt lekker maar ook behoorlijk aan de prijs …..
maar dat ben ik onderhand wel gewend …..
Zag trouwens dat ik het ook online kan bestellen bij Querfood voor een paar euro minder
Enfin, het is echt lekker, een blijver in huize schrijfsels 😉
Ik kom vaak in Oostenrijk maar was nog nooit in Wenen. Dat werd hoog tijd en dus besloten we om fijn met de trein een paar dagen deze mooie hoofdstad te bezoeken. Uitgerekend deze door ons uitgezochte dagen was het bloedheet in de stad, met als hoogtepunt 34 graden op de zondag. Nou ja, dat mocht de pret niet drukken, uiteindelijk waren we al heel wat gewend dankzij de bloedhete dagen in het begin van de zomer …..
We parkeerden de auto bij de Hauptbahnhof in Salzburg en namen van daaruit de trein – de Westbahn – naar de Westbahnhof van Wenen, een rit van nog geen tweeënhalf uur. Van daaruit was het 5 minuten met de tram naar ons hotel, en ook 5 minuten naar de eerste bezienswaardigheid: Schloss(park) Schönbrunn. We hebben alleen de tuin plus park bezocht: prachtig en overdadig met overal beelden (poortwachters te over …), vijvers, fonteinen, bloemenborders, bijgebouwen, serres.
We wilden het reuzenrad in het Prater zien. Oké, hebben we gezien en gefotografeerd en toen snel rechtsomkeer gemaakt want dat park met z’n attracties is echt niks voor ons ….
We legden heel wat kilometers te voet af in de binnenstad met al zijn pracht en praal. Achteraf gezien hadden we beter met een gids de stad kunnen bezoeken of op zijn minst van te voren een boek(je) over de stad bestudeerd want er was zo enorm veel te zien waar we eigenlijk gewoon langs zijn gelopen. Volgende keer dan ….. want we hebben met elkaar afgesproken om nog eens terug te gaan, en dan beter voorbereid.
We maakten ook veel gebruikt van metro, bus en tram.
Tuurlijk bezochten we de Stephansdom, maar ook hier bleven we buiten: (te) veel toeristen.
Grappig genoeg zagen we een aantal vestigingen van de HEMA in de stad en net als Bertie dat deed plaats ik hier ook een foto #trotsop
Iets verder weg van ons hotel lag nog een paleis, Schloss Belvedere met ook hier weer een prachtige tuin
Overal in de stad kleurrijke borders om bijen te plezieren
Café Sacher, wereldberoemd. Ik ben geen zoetekauw, moet ook nog eens glutenvrij eten en dus trekt een bezoek aan zulk een plek mij helemaal niet.
Liever zaten we rustig op een bankje in de schaduw, hier in de Burggarten, met een flesje water 🙂
Na drie dagen Wenen was het hoog tijd om weer terug te gaan naar onze stek in de bergen. Na drie dagen zon en hitte is het nu regen en maar 12 graden …..
We namen onze fietsen mee, en maakten een paar leuke tochten. Omdat ik het niet leuk vind om te klimmen me al te moe te maken fietsen we meestal fijn door de dalen. We hadden één ietsiepietsie hellend vlak, maar dat is een peuleschil voor een e-bike, heerlijk. Halverwege werden we ingehaald door een jonge vrouw op een fiets met ongelooflijk tempo. Ze werd begeleid door drie mensen in een busje. Het bleek een Zwitserse ultrabiker te zijn, Nicol Reist, bezig met een wedstrijd (RAA) door Oostenrijk, een ronde die zij twee maal fietste …..
Ze wilde helaas niet op de foto, kijk maar, daar gaat ze en daar sta ik …..
Kan ik me iets bij voorstellen: ze zat al zo’n 5 (!) dagen bijna onafgebroken op de fiets …….
Of dat nu gezond is?
Geen idee hoe en waarom, maar op sommige van mijn berichten kan niet gereageerd worden terwijl ik echt niks anders dan anders heb ingesteld. Vervelend. Dankzij oplettende Riet werd ik er net weer op geattendeerd. Als het goed is, is reageren weer mogelijk. Graag zelfs 🙂
