kleine dingen die me zoal bezig houden
Niet een, niet twee, maar drie reeën in de wei achter onze tuin. Denk dat het een moeder met haar twee jongen is, we hebben ze al vaker op de camerabeelden gezien. Let wel: ze zijn vrij om te gaan en staan waar ze willen en komen “gewoon” iedere keer weer terug om te eten. Veilige plek, geen bestrijdingsmiddelen, meer dan voldoende eten (gras, struikjes, walnoten, eikels, appels), ik vind het geweldig!
Die kerstkaarten van laatst, daar was nog iets mee aan de hand. Ik keek ze allemaal nog eens na en zag dat er een dubbele tussen zat. Dubbel als in twee kaartjes met dezelfde afzender ….. Van blogvriendin Marthy. Vreemd dat me dat niet eerder was opgevallen.
Enfin. Ik had Marthy wel al een App gestuurd ivm foutje in de postcode waardoor er vertraging was ontstaan bij het bezorgen (de kaart werd pas ruim na kerst bezorgd) van de/het/een kerstkaart.
En nu bleken er dus twee kaarten te zijn die ik van haar had gekregen:
waarvan een dus met foutje in het adres:
Envelop heeft ergens onderweg ergens tussen gezeten lijkt het wel en is door Deutsche Post netjes gerepareerd.
Er volgde over en weer contact met Marthy:
Hè, hè, zo krijg ik mijn blogberichten wel bij elkaar 😊
De dag buiten is alweer grijs, volgens het weerbericht hangt er sneeuw in de lucht. Leuk! De dag binnen is gevuld met karweitjes die nu eenmaal gedaan moeten worden: opruimen van de weinige kerstspulletjes in huis, kerstkaarten uitzoeken,
stofzuigen en dweilen (hond en kat in huis …… ’t is wat), wassen, gewassen was opvouwen en naar boven brengen, dweil door de badkamer etc, etc.
Af en toe gun ik me een pauze, en bij een pauze hoort een breiwerkje maar nu even niet
Naar het nu uitziet blijft Duitsland langer in lockdown. Tja, was ergens wel te verwachten. Te veel besmettingen nog, wellicht door teveel ontmoetingen in huiselijke kring? Zou kunnen. Las online ergens dat iemand een flinke boete had gekregen door net over de grens te gaan tanken. Is blijkbaar geen noodzakelijk iets, dat tanken. In ieder geval blijkbaar geen geldige reden om de grens over te gaan. Was trouwens een Fransman die in België was gaan tanken. De boete die hij kreeg was niet mals, iets van € 4000! Tanken door Nederlanders is hier in de buurt schering en inslag. Zijn dat noodzakelijke grensoverschrijdingen? Hoe zou dat eigenlijk zitten met boodschappen doen? Ben ik in overtreding als ik mijn glutenvrij brood plus dan ook maar de rest van de boodschappen in Nederland ga kopen? Voor mij is het noodzakelijk, het glutenvrije brood van AH of Jumbo is beter te pruimen dan het brood dat ik in Duitsland kan kopen.
Enfin. Als we ons grote rondje links- of rechtsom rond het dorp wandelen gaan we ook telkens de grens over. Als ik de tuin uitloop loop ik bij wijze van spreken de grens al over …..
Rondje dorp. Linksom of rechtsom, overal grenspalen. Van bij ons uit dit keer een rondje naar links. Aan het einde van het dorp (“Oberdorf”) sla je dan linksaf, direct de grens over. De tuinafrasteringen op de foto liggen precies op de grens. De bootjes – in Nederland – liggen fijn op het droge. En die caravan, daarmee zou ik niet op vakantie willen gaan ….
Aan de linkerkant liggen akkers en een klein bosje.
De weg (beetje bergaf) vervolgend zie je de vele windmolens die ik ook vanuit onze tuin kan zien.
Stukje verder, kijkend naar rechts, zie je het dorpje Bingelrade.
Volgende keer lopen we maar weer eens een rondje rechtsom.
Als ik dit kaartje een jaar geleden had gelezen met de kennis van nu dan wist ik het wel ….
Het is voor de eerste keer sinds 2000 dat we gewoon thuis zijn tijdens de kerstdagen. Echt, serieus. We waren gewoon altijd ergens uithuizig, altijd in de sneeuw. We hebben kerst sinds de jaren tachtig gevierd in pensions, huisjes, appartementen, in onze eigen caravan (in die kleine ruimte, zo gezellig, en dat met z’n vijven!) in Italië, Zwitserland, Oostenrijk en Frankrijk en de laatste 13 jaren in onze eigen stek in het Salzburger Land.
Kerst 2000 vierden we noodgedwongen thuis omdat het appartement dat we hadden gehuurd in Frankrijk bij aankomst aldaar nog niet klaar bleek te zijn ….. En dus reden we op 24 december weer de lange, lange rit naar huis.
Geen witte kerst voor ons dit jaar dus door de welbekende omstandigheden, maar ach, als ik naar de beelden van de camera vanuit het verre Oostenrijk kijk dan missen we wat dat betreft niet echt veel. Schrale troost …..
Enfin.
We houden het rustig, we houden het klein, geen gedoe hier voor ons. Tussen de buien door gaan we een rondje dorp doen. Vanavond zijn onze zonen hier voor het eten, omdat dat hier veilig kan en mag.
Ik zou zeggen: vier de dagen zoals je ze wilt of mag vieren binnen de mogelijkheden en blijf gezond!
Klik hier voor het bericht over de gehaakte kerstboom: https://schrijfselsvanmij.com/2019/11/19/en-hoe-het-verder-ging-met-die-gehaakte-kerstboom/
Druilerig weer vandaag, weer om fijn de hele dag binnen te blijven en eindelijk eens te beginnen aan karweitjes die zijn blijven liggen of al lang op de planken liggen. Zo ruimde ik eindelijk de dekenkist eens op. Kussens en dekbedden die niet meer gebruikt worden kunnen weg, evenals oude overtrekken. Zo gauw het weer mogelijk is breng ik ze weg naar de kringloop. Ik vond ook nog twee kerst kussens, die heb ik nog op de bank in de woonkamer gelegd. Als ik niet aan het opruimen was begonnen was ik vergeten dat ik ze nog had …..
In de keuken lagen vijf (!) enorme rijpe (bijna zwarte) bananen in de fruitschaal. Notitie voor mezelf: voorlopig geen bananen meer kopen …. Ik bakte muffins en die zijn goed gelukt, al zeg ik het zelf.
Ingrediënten: dat wat er in huis was. Dat waren dus die vijf overrijpe bananen, en verder 150gr (glutenvrij) havermeel, 150gr bruine basterdsuiker, 150gr boter, 3 eieren. Alles goed mengen (niet te luchtig) en in muffinvormpjes doen, paar gepelde walnoten erbovenop en dan ongeveer 25 minuten op 175graden in een voorverwarmde oven bakken. Smullen maar!
ps:
Ik kreeg gisteravond een triest bericht. Marja van de blog http://rammelaars2.blogspot.com is gisterochtend overleden. Ze was al geruime tijd ziek. Ik ‘ken’ Marja al zo’n tien jaar, ze was bijna vanaf het begin een trouw volger van mijn eerste blog (stapjeterug), en ik volgde haar wel en wee in Ravels.
Vandaag is onze trouwdag. De vijfendertigste. Dat vond ik wel het hier vermelden waard.
In ‘normale’ jaren zijn we op deze datum nooit thuis. Dit jaar wel. Dit jaar voor ons geen witte kerst maar het is niet anders. Ik klaag niet want ik heb niks te klagen ….
Vandaag was een prachtige dag, qua weer dan, en dus de wandelschoenen aangetrokken voor wat ik dacht dat een klein wandelingetje zou gaan worden. Dat kleine tochtje werd een heuse wandeling van bijna twee uur met ruim 8 kilometer (14.000 stappen) op de teller.
We liepen over het plateau van Doenrade richting de Kollenberg in Sittard en weer terug.
Volgens Wiki:
De Kollenberg (ook: Kolleberg) is een heuvel in de Limburgse stad Sittard. De Kollenberg is, geografisch gezien, een kleine heuvel aan het einde van het plateau van Doenrade, die beschouwd mag worden als een van de noordelijkste en verste uitlopers van de Belgische Ardennen en de Duitse Eifel. Deze uitloper heeft een hoge landschappelijke waarde en geniet bescherming van milieugroepen en landschapsinstanties. De naam betekent letterlijk: de berg van de toverkol, omdat “kolle” toverheks is. De Kollenberg is een kapelberg, in 1675 werd de Sint-Rosakapel op haar hoogste punt gebouwd ter ere van de stadspatronesse van Sittard, Rosa van Lima.
Mooie wandeling, mooie dag. Zo wil ik er wel meer, maar nu even niet, nu wil ik rust en koffie …..
Het is toch niet te geloven: hartstikke vaak thuis, niks speciaals te doen en toch komen er nauwelijks schrijfsels uit mijn pen laptop. Las vanmorgen op de blog bij Menck over zijn droom: een groot stuk grond vol bomen. Nou, dat is precies datgene wat we hier hebben, een groot stuk grond, vol bomen. Dus. Daar kan ik wel iets van laten zien.
Dat was het voor nu 😀
