De uitdaging van (klik —>) Anne is deze week ‘kleuren’, en daar heb ik wel iets mee.
Tijdje geleden al begon ik met het fotograferen van gekleurde gevels. Sommige mooi, sommige spuuglelijk minder mooi. Daar waar bakstenen duur zijn, worden ze niet/nauwelijks gebruikt als bouwmateriaal. Da’s logisch. Stucwerk wordt voorzien van een kleur, dat is ook niet meer dan normaal. Maar wat bezield iemand om zijn huis babyblauw, lila, knalgroen of rose te schilderen …..
gevalletje keuzestress, ik kon niet kiezen ….
Een mooie uitzondering vind ik de gevels in Kitzbühel, hier hoort het gekleurd te zijn 🙂
We zijn alweer ruim een week daar waar het ook voelt als thuis, in Leogang dus. Een tijdje geleden kochten we dit wandbord met de voor ons toepasselijke tekst, en die hangt nu in onze inkom. In het Zittesj (Sittards) plat (dialect):
hier voelen wij ons thuis
Met name in de weekenden is het hier enorm druk met fietsers die boven in de bergen willen fietsen en/of downhillen (krankzinnig hard de berg af ….). Wij vertikten het om in de rij aan te sluiten en liepen een mooie wandeling in het dal.
Op een van onze fietstochten zagen we deze ode aan al de (wereld)beroemde skiërs die hier ooit verbleven en trainden. Ben niet zo thuis in dit wereldje, herkende alleen de namen Lyndsey Vonn en Hermann Maier.
We maakten een tochtje naar de gletsjer van Kaprun. Machtig, dat uitzicht! In de verte, recht vooruit, ligt Zell am See.
Na een dagje lui met lift omhoog en weer omlaag volgde een fietstocht, dit keer weer eens richting Wilder Kaiser. Mooie tocht, prachtig gebergte, en ook nog eens Kaiserwetter!
We zagen bij Ellmau de (jongere) broer van Hubertus 🙂
Als we dan toch in de buurt zijn lopen we graag even door het kleurrijke en mondaine Kitzbühel
We planden en liepen een wandeltocht naar de Peter Wiechenthaler-Hütte, maar die lag uiteindelijk zo’n 500meter te ver weg voor mij. Mijn conditie is prima, de MS gedraagt zich meer dan goed maar ik moet dingen niet overdrijven en het noodlot niet tarten.
Maar niet getreurd, het uitzicht onderweg was top en uiteindelijk liepen we toch zo’n 15.000 stappen, bergop en -af.
Ik zocht en kocht het boek “Alfabet” van Charlotte Dematons. Een cadeau dat ik in gedachten had voor het dochtertje van de vriendin van onze middelste. Niet via internet maar gewoon in mijn boekhandel. En ik nam meteen het boek “Maankwartier, het wonder van Heerlen” mee, geschreven door mijn neef, Joos Philippens.
Ik heb het nog niet gelezen, dat komt wel goed de komende tijd als ik wat meer tijd heb, maar wel al met veel bewondering gekeken naar de prachtige foto’s.
Waar het over gaat? Over de nieuwe, zeer vernieuwende en spraakmakende stationsomgeving in Heerlen, ontworpen door de kunstenaar, Michel Huisman.
Als je weet hoe deze omgeving er in de jaren tachtig uitzag, toen ik in Heerlen op school zat en er vaker doorheen moest, en hoe het er nu uitziet dan is verwondering en bewondering op zijn plaats.
Ik zeg: chapeau. En dan moet ik het boek nog lezen.
We waren slechts twee dagen weg, maar het leek echt véél langer.
Waar we waren?
Op Walcheren, daar waar ik vroeger als kind al ieder jaar vakantie vierde met mijn ouders en broertjes. Heel wat vakanties brachten we door in Vrouwenpolder en in Oostkapelle. Fijne tijd, in mijn herinnering waren we van ‘s morgens vroeg tot laat in de middag op het strand, super serieus bezig met graven, vliegeren en spelen.
We verbleven nu een nacht in het mooie Van der Valk in Middelburg. Van daaruit fietsten we op zaterdag een behoorlijke ronde: via Vlissingen, Zoutelande, Westkapelle en Domburg weer terug naar Middelburg. Aan het einde van de middag stonden er zestig kilometer op de teller en was ik niet meer vooruit te branden…. Niet erg, in het hotel was het eten prima!
Ho …. Stop! Trafohuisje voor Sjoerd ….de Shermantank op de dijk bij Westkapelle krijgt een grondige opknapbeurt in het bevrijdingsmuseum Nieuwdorp, en stond dus niet op z’n vaste plek“bootjes” kijken, WesterscheldeVlissingen
Op de zondag deden we wat rustiger aan. De auto parkeerden we net buiten Veere, van daaruit fietsten we naar Oostkapelle, Vrouwenpolder, even over de dijk naar Noord-Beveland en weer terug, en terug naar Veere. Iets van dertig kilometer.
In Breezand bij Vrouwenpolder genoten we van een lekkere lunch,
en de bedoeling was dat we een kopje koffie zouden drinken op een terrasje in Veere, maar het was daar zó druk dat ons dat niet lukte. Jammer dan.
In de verte ligt Wolphaartsdijk, maar Matroos Beek heb ik niet gezien 🙂
De weg naar huis onderbraken we door een bezoekje aan (ex-blog) vriendin Sanneke. Daar kregen we onze koffie, en ook nog zelfgemaakte soep! Kortom: een geslaagd weekend om in te lijsten!
Het weer was zondag heel wat beter dan aanvankelijk voorspeld, dus fietsten we ‘s morgens een rondje. ‘s Middags fietsen zou niet gaan want Formule 1 op tv, en dat wil mijn man niet missen …
De ronde was nog geen 20 kilometer, eigenlijk wat weinig voor een tussenstop, maar brasserie ‘bie de bron’ in Thull (bij Schinnen) lonkte en dus mocht het toch. We hebben nooit veel overtuiging nodig ….
Het is een mooie moderne brasserie met dito terras behorende bij de Alfa brouwerij die aan de overkant van de straat ligt.
Van mij mogen er nog veel van deze mooie (zon)dagen volgen ….
We hebben sinds een aantal weken zonnepanelen op het dak. Een behoorlijke investering, maar het voelt goed, een prima bijdrage om ons huis duurzamer te maken.
Afgelopen vrijdag werden de panelen eindelijk aangesloten en zouden we voortaan ‘eigen’ stroom kunnen gaan gebruiken. Dachten we.
Tot: boem! Een heus ontploffinkje in de kelder. De installateur had zich ergens verrekend …. Iets met te groot stroomaanbod ….. Behoorlijke schade in de schakelkast, veel zal moeten worden vervangen. Gelukkig alleen schrik en gevloek maar geen gewonden.
Jammer voor de installateur, de winst voor zijn bedrijf zal wel zijn vervlogen en wij moeten nu wachten tot? Hopelijk niet tot Sint-Juttemis …..
Iedere streek, iedere stad, ieder land heeft zo zijn eigen dingetjes. Dat wist ik natuurlijk wel, maar doordat anderen erop wijzen hoe het hier en ginder gaat valt het meer op.
Zo las ik bij Emie laatst over de reparatie van hun hekwerk, en dat deed me denken aan de verscheidenheid aan hekwerken die je bijvoorbeeld in het Salzburgerland in Oostenrijk ziet. Puur ouderwets handwerk en hartstikke mooi.
Het gemeentehuis van Leogang
De bovenste drie zijn typisch voor deze streek (Pinzgau, Pongau, Tennengau) en heten dan ook Pinzgauer-, Pongauer- of Tennengau Zaun. Dichte constructie waar geen draad of spijker aan te pas kwam.
Ook typisch voor hier en overal waar men goed van vertrouwen is: de winkel is gesloten maar alle koopwaar blijft gewoon buiten staan. Kopen mag, maar gelieve dan wel het bonnetje plus geld in de kassa (brievenbus) te doen.
Ik doe weer mee met Anne’s photo challenge. Haar 24ste alweer, de ‘uitdaging’ is dit keer ‘landschap’.
Laat ik daar nu toevallig heel wat foto’s van in mijn album hebben: bergen, luchten, weiland, etc., etc.
De eerste: het landschap dat ik zie vanaf mijn terras. Een plaatje, en zeker met een regenboog erbij. In de verte de kerk van Jabeek (NL) en de vele windmolens aan Duitse zijde (de onze dus) van de grens. Verveelt nooit, het uitzicht op dit landschap.
De tweede: zicht op Sittard. En ja, de horizon hoort zo schuin want het landschap is glooiend.
De derde: enkele van de populieren tussen Eys en Wittem. Lijkt op een landschap in de Toscane maar het is toch echt in Zuid-Limburg.
De vierde: onze wei. Stukje puur natuur. We gebruiken er geen (kunst)mest en absoluut geen bestrijdingsmiddelen. De wei wordt maar een keer per seizoen compleet gemaaid, zodat weidevogels met een gerust hart kunnen broeden. Een aantal keren per jaar maaien we alleen een pad omdat er anders geen doorkomen meer aan is. Op de wildcamera die ergens aan een boom hangt zien we beelden van reeën (wederom drie dit jaar), vossen, katten (van de diverse buren) en af en toe één hond 🐕, die van onze middelste. Laatst zagen we sporen van een wild varken. Ai, die mag wel wroeten in de wei, maar niet in onze tuin.
De vijfde: Fieberbrunn, Oostenrijk. Mooi berglandschap. Ik kom hier graag, en geniet me dan te barsten.
De zesde: het landschap dat je ziet als je op het toilet zit en uit het raam kijkt boven bij de Wildseeloder. Zit lekker 😀
Het was een mooie zaterdag met bijna geen wolkje aan de lucht. Hoog tijd om weer eens in onze (bijna) eigen omgeving te gaan fietsen. Rondje Zuid-Limburg dus.
We reden een stuk met de auto en parkeerden ‘m tussen Eys en Wittem, dat werd ons fietsstartpunt.
Een speciale plek: mijn moeder kwam uit Eys, mijn vader uit Wittem. Ze hebben deze route in hun verkeringstijd, die twaalf (!) jaar duurde, heel wat keren afgelegd.
Soms waan je je in een ver vakantieland …..
maar het is toch doodgewoon de eigen omgeving.
We fietsten ergens de grens over naar Orsbach (gemeente Aken) om daar te gaan genieten van een glutenvrije lunch èn een machtig uitzicht bij café Belle-Vue.
Na de lunch fietsten we in Lemiers, net voor Vaals, de Duits/Nederlandse grens weer over, om een stukje verder wederom een grens over te steken, dit keer naar België. Ben zó blij dat dat weer allemaal kan en mag!
Tussen Epen en Sippenaeken fotografeerde ik voor Sjoerd nog een trafohuisje.
We sloten onze fietsdag af bij ons favoriete restaurantje in Eys: Bie de tantes. Ik weet uit ervaring dat glutenvrij eten daar goed mogelijk is, en nu bleek dat iemand van het bedienend personeel zelf coeliakie heeft, dat voelde dubbel goed! Kortom: het was een heerlijke dag!
schrijfselsvanmij 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.