Datgene wat ik al weken niet meer had gedaan, namelijk het bezoeken van een stad, deden we wel in Oostenrijk. We benutten een regenachtige dag om Salzburg te bezoeken. Wat was het er heerlijk rustig … Helaas geen foto’s gemaakt.
Op de terugreis naar thuis stopten we ook in een grote stad, in München. Als het in Salzburg al zo rustig was zou het daar wellicht ook stukken rustiger zijn. En ja, ook daar heel wat minder toeristen. Alleen voor sommige winkels stonden lange rijen klanten die mondjesmaat naar binnen werden gelaten maar daar wilde ik sowieso niet naar binnen.
op deMarienplatz met mondkapje binnen handbereik
Het was fijn weg te zijn geweest, het was fijn weer even daar te zijn waar ik ook graag ben. Even controleren of nog alles goed is, even de zinnen verzetten en de accu weer opladen. En nu weer fijn naar huis …
Fietsen in de bergen, dat is voor mij alleen leuk met een fiets met trapondersteuning, een e-bike dus. Omdat de Engelse term veel sneller te typen is dan de Nederlandse heb ik het vanaf nu alleen nog over e-bike. Dag voornemen om zoveel mogelijk Nederlandse woorden te gebruiken.
Bij fietsen hoort af en toe een pauze. Normaliter zoeken we dan een leuk terrasje op, maar omdat nog niet ieder restaurantje open is kochten we belegde broodjes en een flesje bij de supermarkt en zochten en vonden een leuk plekje aan het water. En ja, mijn broodje is glutenvrij, deze worden verkocht bij de Merkur supermarkt.
Onderweg zie je vaak de grappigste dingen, zoals deze bus met boom of boom in bus.
Wandelen in de bergen met kinderen is leuk, zeker als ze af en toe lekker kunnen spelen. Her en der staan speeltoestellen en soms zelfs complete speeltuintjes.
Hier nog een slang. Niet als speeltoestel maar met de uitnodiging om stenen te beschilderen en neer te leggen om zo de slang nòg langer te maken.
Een ree, daar heel ver in de verte ….
beetje dichterbij gehaald
En ja, ze bleef zelfs even staan. Da’s echt zeldzamer dan een schaap in de wei.
hoe mooi ook
Daar hoog boven in de bergen, daar waar die plukjes sneeuw liggen, heb ik zo’n vier maanden geleden nog geskied. Zo goed als onwetend van wat ons allemaal nog te wachten stond ….
Mede omdat het hier vele malen rustiger is dan thuis (lees: supermarkt en zo) voelt het heel fijn om hier te zijn. De eerste dagen was het wat druk in verband met een feestdag (Sacramentsdag) in Duitsland en in Oostenrijk, maar daarna was het qua drukte zeer aangenaam. Nergens lange wachtrijen voor kassa’s, geen opstoppingen in de supermarkt, reserveren in restaurantjes niet nodig, geen drukte in de bergliften en geen files op wandel- en fietspaden. Kortom: ik zou wel hier willen blijven 😀
geen wolkje aan de lucht de eerste dagen
Heb ik al gezegd dat ik wel hier zou willen blijven?
Het voordeel van het hebben van een eigen stek in het buitenland, in ons geval in Oostenrijk, is dat je er in principe naar toe kunt als je dat zelf wilt, mits de grenzen open zijn natuurlijk …. Het voordeel van in Duitsland wonen is dat we eerder dan inwoners uit andere landen weer naar – ons buurland – Oostenrijk mochten. En dat deden we. Vorige week al. Uiteraard gingen we wijs op reis 😷
De eerste dagen moesten de mondkapjes nog op bij het betreden van winkel of horeca maar vanaf 15 juni is dat niet meer nodig. Bijna normaal?
De drukte valt hier mee, er is plek en plaats genoeg als je ergens wilt gaan zitten om drankje te nuttigen of hapje te eten. Vooraf reserveren was tot nog toe niet nodig, vragen m.b.t. gezondheid worden niet gesteld, naam en adres hoeven niet te worden opgeschreven. Bijna normaal?
Grote groepen uit verschillende huishoudens gaan fijn bij elkaar aan grote tafels zitten (officieel mogen maar 4 volwassenen bij elkaar aan een tafel plaatsnemen), handen worden geschud, er wordt zelfs gezoend …… Is dat nog normaal??
NB: dit laatste heb ik maar één keer gezien. Afstand houden is anders, dat hoeft maar 1 meter.
Oh, heerlijk, regen, bijna een heel uur lang. De kiezel op het nieuw aangelegde terras is nu echt helemaal stofvrij.
Ik kocht een heerlijk ruikende roos, gewoon bij de supermarkt. De roos heet Helena, en aangezien een van mijn schoondochters ongeveer zo heet stuurde ik haar een foto, en dat vond ze leuk.
bron: De Limburger
“Mijn” wolwinkel, waar ik inmiddels al ruim drie maanden niet ben geweest, helaas, staat in de krant. Sandra heeft een apart deurbeleid, en dat valt op en in de smaak:
bron: De Limburger
Binnenkort ga ik echt zelf kijken hoe het deurbeleid werkt 😀
De siererwt was bezig met het veroveren van heel wat plek in de border en dus kortwiekte ik ‘m. De afgeknipte bloemetjes mogen nog even schitteren in een vaasje.
Ik heb ‘t nog maar zelden over glutenvrije producten die ik her en der spot. Soms valt mijn oog op iets nieuws. Dit keer zag ik paneermeel van het Italiaanse merk De Cecco in het schap bij de Edeka in Duitsland. Gelukkig is de lekkere glutenvrije kibbeling ook weer terug in hun assortiment en is mijn voorraad weer goed bijgevuld.
Ik zag een joekel van een slak in de huiswei. Las ooit ergens dat slakken met huisje geen gevaar vormen voor hosta’s en ander groen spul dat normaal voor slakken zeer aantrekkelijk is. Geen idee of het waar is maar deze krijgt dus het voordeel van de twijfel en mag blijven ….. Trouwens, de hosta’s willen voor het tweede jaar op rij niet goed groeien ….. Te droog en te warm voorjaar denk ik.
Ging laatst op controle bij de dermatoloog. Het was er erg rustig. Gelukkig alles in orde, ik ben weer goedgekeurd.
een bericht schrijven is voor mij toch het makkelijkst. Op deze manier krijgt een ieder een overzicht van alles (ehum) wat ik meemaak gedurende een week. Ha, dat is bitter weinig de laatste tijd maar daar moeten we het dan maar mee doen ….
Mijn man was jarig, ik schreef er al eerder over. Van zijn Duitse collega’s kreeg hij een bon voor, jawel, een heuse ballonvaart. Voor twee personen. En ik ga echt niet mee, nog niet misschien, iets met hoogtevrees ….. Enfin, deze foto laat zien wat voor enorme moeite ze hebben gedaan om het bijzondere cadeau te verpakken.
Nog even terug naar de branden, ik schreef daar hier al over
bron: De Limburger
Gelukkig heeft het de afgelopen dagen geregend. Nog lang niet genoeg maar beter iets dan niets.
Het kleine groentetuintje profiteert er ook van, van die regen. De boontjes doen het voortreffelijk. Dat wordt heel wat grammetjes wegwerken tegen oogsttijd ….. Courgette doet het ook prima. Tomaatjes en pepertjes willen niet echt. Wellicht hebben we die te vroeg uitgeplant.
bron: Geilenkirchener Nachrichten
Honderd dagen geleden was de gemeente Gangelt, onze buurgemeente in de Kreis Heinsberg, wereldnieuws. Tijdens een carnavalszitting werden heel wat mensen besmet met het Corona virus. Het was notabene een ex van de directe collega van mijn man die daar de verspreider was ….. Iedere aanwezige op die zitting ging direct verplicht in quarantaine, en daardoor werd voorkomen wat elders naderhand wel plaatsvond. Mijn man heeft in die tijd geen contact met zijn collega gehad omdat wij toen al in Oostenrijk waren. Maar dit laatste terzijde.
In Nederland waren er toen nog geen besmettingen ….. en wij maar tegen elkaar zeggen dat landsgrenzen dat virus toch echt niet gingen tegenhouden. Op 27 februari, bijna twee weken later, werd live tijdens een televisieprogramma bekend gemaakt dat er een eerste patiënt in Nederland was. Enfin, we weten allemaal wat de gevolgen waren …..
Onze middelste monteerde een wildcamera op een boom in onze huiswei. Van boven naar beneden zie je een jonge vos, een wilde kat – of misschien was het wel een wasbeer? – een groene specht, en twee keer een ree (geit en bok).
Na lange, lange tijd gingen we weer eens naar Aken. Het was er rustig, erg rustig.
We vonden het rustig genoeg om ook ergens een hapje te gaan eten. Voelde een beetje vreemd na al die weken, maar ben wel blij dat we dit stapje hebben gezet.
Had ik al gezegd dat het hier weer erg rustig is? Iedereen, inclusief kat en hond, is weer naar het eigen thuis. We hebben het huis weer voor ons, en dat is fijn 😀
Mijn schoonmoeder werd deze maand negentig, haar geboortejaar is 1930. Mijn middelste wordt dit jaar dertig, zijn geboortejaar is 1990. En mijn man, uit geboortejaar 1960, wordt op deze dag 60. Dertig – zestig – negentig, mooi rijtje in een vreemd jaar.
Ik zit nog altijd in een soort van bubbel: weinig zin om blogjes te schrijven, zelfs niet om te haken of te breien, kortom: mijn (nieuwe) abnormaal …..
Vandaag wel een blog van mijn hand. Niet hier maar bij haar
hoe snel de weken voorbij gaan terwijl er nauwelijks iets op de/mijn agenda staat ….
Afgelopen woensdag was mijn schoonmoeder jarig, ze werd negentig. Ze woont samen met mijn schoonvader in een verzorgingshuis. Jammer dat we door de huidige omstandigheden niet samen met haar deze dag konden vieren. We stonden met z’n viertjes (zoon, dochter, schoonzoon en ik) aan het hek haar toe te zingen, maar of ze snapte dat dit speciaal voor haar was is maar de vraag. Ze is dementerend, zo triest dat ze degenen die ze nu wellicht nog kent niet van dichtbij kan zien en aanraken …. Geen foto helaas.
Te belachelijk voor woorden ….
Laatst lagen langs de kant van de weg naar ons dorpje zo’n vijfentwintig vuilniszakken die – denk ik, gezien de regelmatige afstand tussen iedere zak – uit een rijdende auto waren gegooid. Ik durf te wedden groenafval van hennepteelt, de oogst zal overvloedig zijn geweest gezien de hoeveelheid zakken. Bah. Wederom geen foto, ik was met de auto en kon nergens stoppen zonder verkeer te hinderen.
Rondje dorp met het hondje. Hondje is intussen een flinke hond van ruim 19 kilo.
De rhododendrons in de voortuin, ze bloeien kort maar prachtig en krachtig. Grasveld, tja, nog altijd een probleemgeval ….
Op het nippertje nog wat foto’s van onder andere bloeiende Akelei. Ieder jaar is het weer een verrassing waar de plantjes staan en in welke kleur. Mooi en eigenwijs.
In ons dorpje is maar één winkel, een hobbywinkel met louter stoffen en toebehoor voor liefhebbers van quilten. Ik kocht er – bij gebrek aan eigen naaimachine – twee stoffen mondkapjes. Ik heb het lint vervangen door elastiekjes, is gemakkelijker ivm snel op en af doen, ik verdraag het kapje geen minuut langer dan verplicht.
Die kapjes zijn hier (Duitsland) verplicht in elke winkel, openbaar vervoer, overheidsgebouw, dokters- en tandartspraktijk, apotheek etc en ook in de onlangs weer geopende horecazaken. Echt waar, de terrasjes zitten weer vol …. 😵
Ik had natuurlijk ook een kapje kunnen haken ……
Zo lang als middelste zoon plus vriendin, hond en kat hier bivakkeren koken hij en zijn vriendin al voor ons. In ieder geval 6 van de 7 avonden. De zevende avond hebben we bestemd om de horeca te helpen in de vorm van de een of andere afhaalmaaltijd. Haha, frietjes, Chinees of pizza dus. Zes avonden is het iedere keer weer een verrassing wat ze klaar hebben gemaakt. En het is zó super: altijd glutenvrij en ook nog eens vegetarisch. We komen echt van het vlees af 😃 maar krijgen wel af en toe vis.
Ons werd gevraagd een felicitatie filmpje te maken voor een jarige vriendin. Dit is een foto van onze bijdrage, heb mijn man er maar even afgeknipt voor de blog. Was geinig: ze kreeg een kwartier lang felicitaties te zien door familie, vrienden en kennissen.
Verwenboeket voor mezelf. Grootste verwenmoment voor mezelf de komende week: ik mag naar de kapper 😁
