Sinds enige tijd is het glutenvrije aanbod in ‘mijn’ DM (drogisterij keten in Duitsland) flink uitgebreid. Zo hebben ze nu een behoorlijk aanbod van het biologische merk Bauckhof. Vond ik vroeger dit merk niet echt iets voor mij want ietwat oubollig, tegenwoordig ziet het er behoorlijk gelikt uit: opvallend gekleurde verpakkingen, duidelijk aangegeven of iets wel/niet glutenvrij is, duidelijke beschrijving, makkelijk te maken, en ook geschikt voor bakdummies.
Ik probeerde de Käsekuchen (quarktaart), en warempel: goed gelukt en heel lekker! Absoluut voor herhaling vatbaar.
Ook het Wunderbrød was heel makkelijk te doen voor mij. Makkelijk om zo’n pakket mee te nemen op vakantie, enige extra wat je nodig hebt is een (schone) oven en (eventueel) een bakvorm.
En niet alleen goed te doen maar ook nog eens lekker!
Gezien de omstandigheden rondom Corona vond ik dat ik wel een lichtpuntje kon gebruiken en ik heb daarom twee kaartjes besteld voor een musical in …… mei 2022.
Ja, mijn man mag mee, maar of hij daar zo blij mee is ….. ach, ik kan vast nog wel iemand anders blij maken met zijn kaartje tegen die tijd.
Ik heb vroeger enorm genoten van de televisieserie rondom kapelaan Odekerken. Alleen al de begintune was en is zó herkenbaar. Een vriendinnetje had een bijrolletje, dat was ook speciaal. Misschien heeft ze nu als volwassene een rol, zou zo maar kunnen. Ik ben haar uit het oog verloren maar zal t.z.t. haar (meisjes)naam eens googelen.
Kortom, ik ben benieuwd maar het duurt nog wel even ….
Mijn schoonvader (bijna 95, een nog kwieke heer op leeftijd) was weer eens aan het opruimen. Dit keer waren de door de jaren heen verzamelde krantenknipsels aan de beurt.
Knipsels uit 2013, over – toen – vijftig jaar Selfkant, de gemeente waar wij wonen. Van 1947 tot 1963 hoorde de Selfkant bij Nederland:
Na de Tweede Wereldoorlog werd Selfkant (het gebied van de huidige gemeente, exclusief Saeffelen) op 23 april 1949 door Nederland geannexeerd als vorm van schadevergoeding voor de oorlog. Het door de Duitsers gekozen bestuur werd door Nederland naar huis gestuurd, omdat het in strijd zou zijn met de Nederlandse grondwet. Het bestuur werd ingericht naar Nederlands model. Dit betekende: geen gekozen burgemeester en gemeenteraad meer, geen afzonderlijke gemeenten in het gebied. Alles werd samengevoegd en kwam onder gezag van een landdrost; Huub Dassen werd door de Nederlandse regering benoemd als bestuurshoofd van het drostambt Tudderen, zoals de bestuurlijke naam van Selfkant nu luidde.[10] De Duitse inwoners bleven Duitsers, maar konden een Nederlands paspoort krijgen met de speciale vermelding “wordt behandeld als Nederlander”.[11] De dorpjes, die door de oorlog gehavend waren, werden op Nederlandse kosten hersteld. Ook vestigden zich Nederlanders in het gebied. De Nederlandse invloed is merkbaar gebleven in deze gemeente. bron: Wikipedia
De echte reden waarom hij de knipsels bewaarde was ik!
Mijn achterkant stond in die tijd namelijk week na week in de krant.
Ook hier wordt af en toe flink opgeruimd. Vandaag toog ik met een auto vol spullen naar kringloopwinkel ‘het goed’ in Sittard. Speciaal voor blogster Bertie ging ik naar binnen 🙂 en nam ik als bewijs daarvoor deze foto:
Een aantal weken geleden liet ik op aanraden van mijn neuroloog een MRI maken, ik schreef daar al eerder over. Afgelopen week mocht ik me weer bij de neuroloog melden voor de uitslag, en die was
GOED.
Ik heb ietwat last van hypochondrie, bij ieder kuchje denk ik dat ik Corona heb, ieder knobbeltje, bultje of vlekje zou zomaar iets ernstigs kunnen zijn, en ieder woord of naam waar ik niet op kom zou zomaar kunnen wijzen op Alzheimer. Ik ben soms best lastig voor mezelf en voor mij allerliefste lief, haha.
Maar de beelden waren dus goed, heel goed zelfs. Geen nieuwe MS-laesies, geen krimp van de hersenen en, ook absoluut niet onbelangrijk, ook geen tumor(en). De MS is en blijft rustig en dus ik ga door met mijn leven zoals ik dat al járen leef: een gezonde leefstijl, met gezond en glutenvrij eten, zo min mogelijk stress, regelmatig bewegen en sporten, en voldoende rust en slaap.
Ik ben een dankbare bofkont.
appelmoes (zonder toegevoegd suiker) in wording van appeltjes uit eigen tuin, lekker en lekker gezond
Het stond al langer op mijn lijstje, maar het kwam er steeds niet van, tot gistermiddag. Ik moest in Heerlen zijn en kon – eindelijk – ook het Maankwartier, de heel mooie en kunstzinnige metamorfose (architect Michel Huisman) van wat lange tijd een foeilelijk stukje Heerlense stationsbuurt was, bezoeken.
In heel Nederland was het weer grauw en grijs. Behalve zo ongeveer Limburg. En dat leverde mooie plaatjes op.
Je zou bijna vergeten dat het geheel over het spoor is gebouwd, zo natuurlijk ziet het er uit.
De stationsbuurt is er behoorlijk door opgeknapt, zo ook de oude Royal bioscoop uit 1938 (ontwerp van Frits Peutz, die ook de architect was van het Schunck Glaspaleis). Tegenwoordig is het geen bioscoop meer maar een filmhuis.
Zonder al te veel moeite te moeten doen kon ik een blik werpen naar de overkant van het Maankwartier waar deze woningen in de wijk Schandelen er mooi gekleurd op staan.
Gisteren stond er de hele dag een aanhanger op een veldweggetje. Dat kon ik prima zien vanuit onze wintertuin. Omdat het ook hier in de buurt regelmatig spookt (lees: drugsafval, inval in drugspand(en), besloot ik ‘s middags toch maar eens te bellen met de politie.
Eerst naar de Duitse politie. Bureau in onze gemeente bleek niet bezet, dus het hoofdbureau in Heinsberg gebeld. Ik vertelde wat ik had gezien en nu nog zag, namelijk een aanhanger met een grijs zeil erover. Nee, kenteken was voor mij niet zichtbaar, en nee, ik voelde niet de behoefte om ter plekke onder het zeil te gaan kijken wat er in die kar lag. Ik gaf mijn gegevens en het adres van het weggetje door en werd binnen (!) één minuut teruggebeld. Het weggetje, de grensweg, bleek namelijk op Nederlands grondgebied te staan en dus gingen de Duitsers niet tot actie over. Zij blij, denk ik.
Dus toen gebeld met politie Limburg Zuid. Rustig alles nog eens uitgelegd aan de dame van de meldkamer met de opmerking dat als de lijn zou wegvallen dit werd veroorzaakt door een zeer slechte verbinding van T-mobile de laatste maanden. Maar ik had geluk, de verbinding werd niet verbroken.
Ik zag al voor me dat de boel (een hele kar met drugsafval, of misschien wel een lijk ….. ik lees duidelijk teveel thrillers …..) zou worden onderzocht door ik weet niet hoeveel agenten ….
Enfin, tijdens het gesprek reed er een auto langs de aanhanger, en die keerde ergens om om nogmaals langs te rijden en te stoppen. Spannend!
Zeil werd opgetild, dat kon ik goed zien. En toen kwam er nog een tractor bij. Oei, het zal toch niet …. Jawel hoor: in de aanhanger lag een voorraad zakken met kalk ….
Na consult bij de neuroloog werd besloten weer eens een MRI te laten maken. Dat onderzoek stelt niks voor mits je geen last hebt van claustrofobie. Tijdens het half uurtje liggen in de buis had ik tijd genoeg om eens te tellen hoe vaak ik zo’n onderzoek heb gehad in de loop der jaren. Ik kom op zeven keer, maar het kunnen er ook acht zijn geweest. Ik twijfel over wel/niet een MRI in het voormalige Atrium ziekenhuis te Heerlen. Is ook niet belangrijk, belangrijk is de uitslag, die krijg ik volgende week.
Bovenste briefje is nog uit de oude doos toen het Zuyderland ziekenhuis nog Orbis heette, van voor de fusie met het ziekenhuis van Heerlen. Toen ik er werkte, lang lang geleden, heette het nog Ziekenhuis de Goddelijke Voorzienigheid, daarna werd het het Maaslandziekenhuis, toen Orbis Medisch Centrum en sinds 2015 dus Zuyderland. What’s in a name. Maar dit ter zijde.
Op het moment dat ik mijn auto in de garage zette tikte ik de 60.000 kilometer aan. Ik reed in het verleden altijd vaak en veel, maar nu nog maar weinig. Ik ben zuinig op mijn rode auto die al bijna zes jaar jong oud is.
Ik zag in de bijkeuken twee enkele herenschoenen staan, en dacht “oh jee, het zal toch niet …..”
Maar jawel hoor: mijn man is echt wel met twee verschillende schoenen naar zijn werk gegaan:
(moeten trouwens hoognodig eens gepoetst worden ….)
Een aantal weken geleden bleken er in ons dorp – en ook in de rest van de gemeente – dieven te hebben rondgelopen die het voorzien hadden op putdeksels. Alleen al in onze straat waren er drie verdwenen, in de hele gemeente meer dan vijfentwintig. Levensgevaarlijk, met name voor fietsers! Inmiddels liggen er niet alleen nieuwe deksels, goed (beter) vastgeklonken dit keer, maar is ook het asfalt netjes bijgewerkt en zijn de paaltjes weer weg.
Onze middelste had een klus van tien dagen in Bulgarije en dus waren wij het haasje 🙂
Ze was ook nog eens jarig op de dag dat baasje vertrok:
Hiep hiep hoezee, ze is twee!
Tijdens een van de vele wandelingen met haar zag ik dit knuffeltje liggen. Wie oh wie mist zijn/haar knuffeltje? Het is dat ik geen tas of plastic zak bij me had, anders had ik ‘m meegenomen.
Twee van de vier pitten van onze kookplaat hadden de geest gegeven, dus moest er een nieuwe komen. En die kwam, per post. En mijn handige Henkie bouwde ‘m zelf in. Knap hoor. Doe ik ‘m niet na.
Euh, er groeit iets in de wasbak …..
Nog wat plaatjes van de wildcamera in onze wei: vos, vosjes, dassen en wilde zwijnen. Ieder dier is welkom, alleen die wilde zwijnen, ik hoop dat dat er niet teveel worden ….
Ruim twee jaar geleden was ik voor het laatst in een schouwburg. Dat was toen bij een voorstelling van Youp, te weten “met de kennis van nu”. We zaten op de eerste rij en ik kon heel goed aanschouwen met hoeveel consumptie Youp sprak en hoe ver die druppeltjes door de lucht vlogen …. Toen wist ik nog niets van aerosolen ….. maar met de kennis van nu …
Vrijdagavond gingen we wederom naar dezelfde schouwburg, en wederom had ik plekken gereserveerd op rij 1. Niet dat er elders geen plekken vrij waren, verre van dat, maar gewoon in verband met de lange benen van mijn man.
We gingen naar een voorstelling van Frans Pollux, de liedjesschrijver, zanger, voormalig lid van de band ‘Neet oet Lottum’, podcastmaker, presentator en columnist van De Limburger uit Venlo. Al járen met zijn liedje “hald mich ens vas” in de top van de L1mbo top 100. Google maar eens, zó mooi!
De show was bij lange na niet uitverkocht, jammer, maar daardoor zaten we wel lekker ruim en toch nog op ruim anderhalve meter van anderen.
Er was prima controle bij de ingang op de verplichte QR-code, daar heb ik absoluut geen probleem mee. De schouwburg had wat dat betreft afgeladen vol mogen zijn. Iedereen gevaccineerd, genezen of getest, prima toch? Minpuntje waren de twee dames buiten de schouwburg die het nodig vonden om de bezoekers te wijzen op de vereenzaming onder de niet-gevaccineerden door de verplichte coronapas ……
Alweer de 29ste aflevering van Anne’s foto-uitdaging, dit keer het maken van een foto bij zonsopgang cq zonsondergang. Ik doe niet iedere keer mee maar nu wel 🙂
Ik was van plan om foto’s te zoeken in mijn zeer uitgebreide fotobibliotheek maar dat was maar voor de helft nodig, want:
Laat ik nu net vanochtend een mooie zonsopgang zien vanuit onze wintertuin:
In de verte, die deels verticale en deels horizontale “wolken”, dat is de uitstoot bij de bruinkoolcentrales van de RWE bij Garzweiler, ruim 40 kilometer verderop. Gelukkig voor Nederland staat de wind richting oosten …. Verder opvallend zijn de vele vliegtuigstrepen. Hoezo minder vliegen sinds C.?
Een zonsondergang uit mijn verzameling met het puntje van Sittardse kerk erop.
Dat was ‘t, ik wilde Anne dit keer geen keuzestress geven 🙂
schrijfselsvanmij 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.