Het stond al langer op mijn lijstje, maar het kwam er steeds niet van, tot gistermiddag. Ik moest in Heerlen zijn en kon – eindelijk – ook het Maankwartier, de heel mooie en kunstzinnige metamorfose (architect Michel Huisman) van wat lange tijd een foeilelijk stukje Heerlense stationsbuurt was, bezoeken.
In heel Nederland was het weer grauw en grijs. Behalve zo ongeveer Limburg. En dat leverde mooie plaatjes op.
Je zou bijna vergeten dat het geheel over het spoor is gebouwd, zo natuurlijk ziet het er uit.
De stationsbuurt is er behoorlijk door opgeknapt, zo ook de oude Royal bioscoop uit 1938 (ontwerp van Frits Peutz, die ook de architect was van het Schunck Glaspaleis). Tegenwoordig is het geen bioscoop meer maar een filmhuis.
Zonder al te veel moeite te moeten doen kon ik een blik werpen naar de overkant van het Maankwartier waar deze woningen in de wijk Schandelen er mooi gekleurd op staan.
Gisteren stond er de hele dag een aanhanger op een veldweggetje. Dat kon ik prima zien vanuit onze wintertuin. Omdat het ook hier in de buurt regelmatig spookt (lees: drugsafval, inval in drugspand(en), besloot ik ‘s middags toch maar eens te bellen met de politie.
Eerst naar de Duitse politie. Bureau in onze gemeente bleek niet bezet, dus het hoofdbureau in Heinsberg gebeld. Ik vertelde wat ik had gezien en nu nog zag, namelijk een aanhanger met een grijs zeil erover. Nee, kenteken was voor mij niet zichtbaar, en nee, ik voelde niet de behoefte om ter plekke onder het zeil te gaan kijken wat er in die kar lag. Ik gaf mijn gegevens en het adres van het weggetje door en werd binnen (!) één minuut teruggebeld. Het weggetje, de grensweg, bleek namelijk op Nederlands grondgebied te staan en dus gingen de Duitsers niet tot actie over. Zij blij, denk ik.
Dus toen gebeld met politie Limburg Zuid. Rustig alles nog eens uitgelegd aan de dame van de meldkamer met de opmerking dat als de lijn zou wegvallen dit werd veroorzaakt door een zeer slechte verbinding van T-mobile de laatste maanden. Maar ik had geluk, de verbinding werd niet verbroken.
Ik zag al voor me dat de boel (een hele kar met drugsafval, of misschien wel een lijk ….. ik lees duidelijk teveel thrillers …..) zou worden onderzocht door ik weet niet hoeveel agenten ….
Enfin, tijdens het gesprek reed er een auto langs de aanhanger, en die keerde ergens om om nogmaals langs te rijden en te stoppen. Spannend!
Zeil werd opgetild, dat kon ik goed zien. En toen kwam er nog een tractor bij. Oei, het zal toch niet …. Jawel hoor: in de aanhanger lag een voorraad zakken met kalk ….
Na consult bij de neuroloog werd besloten weer eens een MRI te laten maken. Dat onderzoek stelt niks voor mits je geen last hebt van claustrofobie. Tijdens het half uurtje liggen in de buis had ik tijd genoeg om eens te tellen hoe vaak ik zo’n onderzoek heb gehad in de loop der jaren. Ik kom op zeven keer, maar het kunnen er ook acht zijn geweest. Ik twijfel over wel/niet een MRI in het voormalige Atrium ziekenhuis te Heerlen. Is ook niet belangrijk, belangrijk is de uitslag, die krijg ik volgende week.
Bovenste briefje is nog uit de oude doos toen het Zuyderland ziekenhuis nog Orbis heette, van voor de fusie met het ziekenhuis van Heerlen. Toen ik er werkte, lang lang geleden, heette het nog Ziekenhuis de Goddelijke Voorzienigheid, daarna werd het het Maaslandziekenhuis, toen Orbis Medisch Centrum en sinds 2015 dus Zuyderland. What’s in a name. Maar dit ter zijde.
Op het moment dat ik mijn auto in de garage zette tikte ik de 60.000 kilometer aan. Ik reed in het verleden altijd vaak en veel, maar nu nog maar weinig. Ik ben zuinig op mijn rode auto die al bijna zes jaar jong oud is.
Ik zag in de bijkeuken twee enkele herenschoenen staan, en dacht “oh jee, het zal toch niet …..”
Maar jawel hoor: mijn man is echt wel met twee verschillende schoenen naar zijn werk gegaan:
(moeten trouwens hoognodig eens gepoetst worden ….)
Een aantal weken geleden bleken er in ons dorp – en ook in de rest van de gemeente – dieven te hebben rondgelopen die het voorzien hadden op putdeksels. Alleen al in onze straat waren er drie verdwenen, in de hele gemeente meer dan vijfentwintig. Levensgevaarlijk, met name voor fietsers! Inmiddels liggen er niet alleen nieuwe deksels, goed (beter) vastgeklonken dit keer, maar is ook het asfalt netjes bijgewerkt en zijn de paaltjes weer weg.
Onze middelste had een klus van tien dagen in Bulgarije en dus waren wij het haasje 🙂
Ze was ook nog eens jarig op de dag dat baasje vertrok:
Hiep hiep hoezee, ze is twee!
Tijdens een van de vele wandelingen met haar zag ik dit knuffeltje liggen. Wie oh wie mist zijn/haar knuffeltje? Het is dat ik geen tas of plastic zak bij me had, anders had ik ‘m meegenomen.
Twee van de vier pitten van onze kookplaat hadden de geest gegeven, dus moest er een nieuwe komen. En die kwam, per post. En mijn handige Henkie bouwde ‘m zelf in. Knap hoor. Doe ik ‘m niet na.
Euh, er groeit iets in de wasbak …..
Nog wat plaatjes van de wildcamera in onze wei: vos, vosjes, dassen en wilde zwijnen. Ieder dier is welkom, alleen die wilde zwijnen, ik hoop dat dat er niet teveel worden ….
Ruim twee jaar geleden was ik voor het laatst in een schouwburg. Dat was toen bij een voorstelling van Youp, te weten “met de kennis van nu”. We zaten op de eerste rij en ik kon heel goed aanschouwen met hoeveel consumptie Youp sprak en hoe ver die druppeltjes door de lucht vlogen …. Toen wist ik nog niets van aerosolen ….. maar met de kennis van nu …
Vrijdagavond gingen we wederom naar dezelfde schouwburg, en wederom had ik plekken gereserveerd op rij 1. Niet dat er elders geen plekken vrij waren, verre van dat, maar gewoon in verband met de lange benen van mijn man.
We gingen naar een voorstelling van Frans Pollux, de liedjesschrijver, zanger, voormalig lid van de band ‘Neet oet Lottum’, podcastmaker, presentator en columnist van De Limburger uit Venlo. Al járen met zijn liedje “hald mich ens vas” in de top van de L1mbo top 100. Google maar eens, zó mooi!
De show was bij lange na niet uitverkocht, jammer, maar daardoor zaten we wel lekker ruim en toch nog op ruim anderhalve meter van anderen.
Er was prima controle bij de ingang op de verplichte QR-code, daar heb ik absoluut geen probleem mee. De schouwburg had wat dat betreft afgeladen vol mogen zijn. Iedereen gevaccineerd, genezen of getest, prima toch? Minpuntje waren de twee dames buiten de schouwburg die het nodig vonden om de bezoekers te wijzen op de vereenzaming onder de niet-gevaccineerden door de verplichte coronapas ……
Alweer de 29ste aflevering van Anne’s foto-uitdaging, dit keer het maken van een foto bij zonsopgang cq zonsondergang. Ik doe niet iedere keer mee maar nu wel 🙂
Ik was van plan om foto’s te zoeken in mijn zeer uitgebreide fotobibliotheek maar dat was maar voor de helft nodig, want:
Laat ik nu net vanochtend een mooie zonsopgang zien vanuit onze wintertuin:
In de verte, die deels verticale en deels horizontale “wolken”, dat is de uitstoot bij de bruinkoolcentrales van de RWE bij Garzweiler, ruim 40 kilometer verderop. Gelukkig voor Nederland staat de wind richting oosten …. Verder opvallend zijn de vele vliegtuigstrepen. Hoezo minder vliegen sinds C.?
Een zonsondergang uit mijn verzameling met het puntje van Sittardse kerk erop.
Dat was ‘t, ik wilde Anne dit keer geen keuzestress geven 🙂
De uitdaging van (klik —>) Anne is deze week ‘kleuren’, en daar heb ik wel iets mee.
Tijdje geleden al begon ik met het fotograferen van gekleurde gevels. Sommige mooi, sommige spuuglelijk minder mooi. Daar waar bakstenen duur zijn, worden ze niet/nauwelijks gebruikt als bouwmateriaal. Da’s logisch. Stucwerk wordt voorzien van een kleur, dat is ook niet meer dan normaal. Maar wat bezield iemand om zijn huis babyblauw, lila, knalgroen of rose te schilderen …..
gevalletje keuzestress, ik kon niet kiezen ….
Een mooie uitzondering vind ik de gevels in Kitzbühel, hier hoort het gekleurd te zijn 🙂
We zijn alweer ruim een week daar waar het ook voelt als thuis, in Leogang dus. Een tijdje geleden kochten we dit wandbord met de voor ons toepasselijke tekst, en die hangt nu in onze inkom. In het Zittesj (Sittards) plat (dialect):
hier voelen wij ons thuis
Met name in de weekenden is het hier enorm druk met fietsers die boven in de bergen willen fietsen en/of downhillen (krankzinnig hard de berg af ….). Wij vertikten het om in de rij aan te sluiten en liepen een mooie wandeling in het dal.
Op een van onze fietstochten zagen we deze ode aan al de (wereld)beroemde skiërs die hier ooit verbleven en trainden. Ben niet zo thuis in dit wereldje, herkende alleen de namen Lyndsey Vonn en Hermann Maier.
We maakten een tochtje naar de gletsjer van Kaprun. Machtig, dat uitzicht! In de verte, recht vooruit, ligt Zell am See.
Na een dagje lui met lift omhoog en weer omlaag volgde een fietstocht, dit keer weer eens richting Wilder Kaiser. Mooie tocht, prachtig gebergte, en ook nog eens Kaiserwetter!
We zagen bij Ellmau de (jongere) broer van Hubertus 🙂
Als we dan toch in de buurt zijn lopen we graag even door het kleurrijke en mondaine Kitzbühel
We planden en liepen een wandeltocht naar de Peter Wiechenthaler-Hütte, maar die lag uiteindelijk zo’n 500meter te ver weg voor mij. Mijn conditie is prima, de MS gedraagt zich meer dan goed maar ik moet dingen niet overdrijven en het noodlot niet tarten.
Maar niet getreurd, het uitzicht onderweg was top en uiteindelijk liepen we toch zo’n 15.000 stappen, bergop en -af.
Ik zocht en kocht het boek “Alfabet” van Charlotte Dematons. Een cadeau dat ik in gedachten had voor het dochtertje van de vriendin van onze middelste. Niet via internet maar gewoon in mijn boekhandel. En ik nam meteen het boek “Maankwartier, het wonder van Heerlen” mee, geschreven door mijn neef, Joos Philippens.
Ik heb het nog niet gelezen, dat komt wel goed de komende tijd als ik wat meer tijd heb, maar wel al met veel bewondering gekeken naar de prachtige foto’s.
Waar het over gaat? Over de nieuwe, zeer vernieuwende en spraakmakende stationsomgeving in Heerlen, ontworpen door de kunstenaar, Michel Huisman.
Als je weet hoe deze omgeving er in de jaren tachtig uitzag, toen ik in Heerlen op school zat en er vaker doorheen moest, en hoe het er nu uitziet dan is verwondering en bewondering op zijn plaats.
Ik zeg: chapeau. En dan moet ik het boek nog lezen.
We waren slechts twee dagen weg, maar het leek echt véél langer.
Waar we waren?
Op Walcheren, daar waar ik vroeger als kind al ieder jaar vakantie vierde met mijn ouders en broertjes. Heel wat vakanties brachten we door in Vrouwenpolder en in Oostkapelle. Fijne tijd, in mijn herinnering waren we van ‘s morgens vroeg tot laat in de middag op het strand, super serieus bezig met graven, vliegeren en spelen.
We verbleven nu een nacht in het mooie Van der Valk in Middelburg. Van daaruit fietsten we op zaterdag een behoorlijke ronde: via Vlissingen, Zoutelande, Westkapelle en Domburg weer terug naar Middelburg. Aan het einde van de middag stonden er zestig kilometer op de teller en was ik niet meer vooruit te branden…. Niet erg, in het hotel was het eten prima!
Ho …. Stop! Trafohuisje voor Sjoerd ….de Shermantank op de dijk bij Westkapelle krijgt een grondige opknapbeurt in het bevrijdingsmuseum Nieuwdorp, en stond dus niet op z’n vaste plek“bootjes” kijken, WesterscheldeVlissingen
Op de zondag deden we wat rustiger aan. De auto parkeerden we net buiten Veere, van daaruit fietsten we naar Oostkapelle, Vrouwenpolder, even over de dijk naar Noord-Beveland en weer terug, en terug naar Veere. Iets van dertig kilometer.
In Breezand bij Vrouwenpolder genoten we van een lekkere lunch,
en de bedoeling was dat we een kopje koffie zouden drinken op een terrasje in Veere, maar het was daar zó druk dat ons dat niet lukte. Jammer dan.
In de verte ligt Wolphaartsdijk, maar Matroos Beek heb ik niet gezien 🙂
De weg naar huis onderbraken we door een bezoekje aan (ex-blog) vriendin Sanneke. Daar kregen we onze koffie, en ook nog zelfgemaakte soep! Kortom: een geslaagd weekend om in te lijsten!
Het weer was zondag heel wat beter dan aanvankelijk voorspeld, dus fietsten we ‘s morgens een rondje. ‘s Middags fietsen zou niet gaan want Formule 1 op tv, en dat wil mijn man niet missen …
De ronde was nog geen 20 kilometer, eigenlijk wat weinig voor een tussenstop, maar brasserie ‘bie de bron’ in Thull (bij Schinnen) lonkte en dus mocht het toch. We hebben nooit veel overtuiging nodig ….
Het is een mooie moderne brasserie met dito terras behorende bij de Alfa brouwerij die aan de overkant van de straat ligt.
Van mij mogen er nog veel van deze mooie (zon)dagen volgen ….
schrijfselsvanmij 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.