alweer een fietstocht

On 17 augustus 2017 door schrijfselsvanmijinGeen categorie14 reacties

Dankzij de e-bike maakten we de afgelopen tijd meer dan voldoende mooie en lange fietstochten. De teller van mijn fiets staat al op ruim 900km, niet slecht toch? De laatste tijd fietsen we alleen in onze directe omgeving omdat we nog even geen auto (meer) hebben met een trekhaak voor het fietsenrek, maar dat mag de pret niet drukken. Onze omgeving is mooi zat, en de tochtjes verder weg komen ook wel weer aan bod.

Zo fietsten we bijvoorbeeld een route langs de Maas en het Julianakanaal. We hadden daarbij enorm veel geluk met het mooie (fiets)weer.

We staken in Geulle de Maas over met het voet/fietsveer naar Uikhoven (B), fietsten in zuidelijke richting naar het prachtige Oud-Rekem, genoten daar van een voortreffelijke lunch, en fietsen langs het kanaal in noordelijke richting terug naar de Maas waar we bij Stokkem met het gewone veer overvoeren naar Berg aan de Maas. In Berg aan de Maas dronken we koffie op –> dit <– terras. Echt een aanrader: het uitzicht is geweldig mooi, de bediening prettig, de koffie is lekker. Kortom: het is er (op het terras) hartstikke gezellig!

En op mijn i-phone staan genoeg foto’s, ik maak er genoeg.

glutenvrije producten gezonder? Zeker niet!

On 4 augustus 201718 augustus 2017 door schrijfselsvanmijinGeen categorie13 reacties

Glutenvrije producten gezonder? Zeker niet!Glutenvrije producten zijn tegenwoordig overal volop te koop want glutenvrij is hip! Maar zijn ze dan ook gezonder? Zeker niet. (bron: consumentenbond)

Was bovenstaand nieuwsbericht iets nieuws voor mij? Nee hoor, ‘dankzij’ het feit dat ik coeliakie heb en al bijna tien jaar priegelkleine etiketjes op verpakkingen moet lezen om te weten of ergens wel (of liever niet natuurlijk!) gluten in zitten weet ik redelijk goed welke ingrediënten er in diverse (glutenvrije) voedingsmiddelen zitten. Waar ik vroeger, in mijn pre-glutenvrije tijdperk, makkelijk per dag vijf sneeën brood met beleg kon eten zonder in gewicht aan te komen, eet ik de laatste jaren nooit meer dan drie of vier. Kwestie van calorieën tellen.

Tuurlijk was en ben ik blij met alle glutenvrije producten die er in de loop der jaren bij zijn gekomen. Dit maakt het boodschappen doen voor mij een stuk makkelijker. Waar ik vroeger goed moest zoeken naar bepaalde dagelijkse dingen kan ik nu een willekeurige supermarkt inlopen. Soms grijp ik mis, maar dan heb ik thuis nog altijd voldoende glutenvrij brood in de vriezer of pasta (of koekjes of pannenkoekenmix of wat dan ook) in mijn eigen voorraadkast liggen.

Maar terugkomend op die ingrediënten: waarom moet er bijvoorbeeld suiker zitten in spaghetti? Spaghetti van het glutenvrije merk Schär bijvoorbeeld bevat niet alleen maïsmeel, gierstmeel, rijstmeel maar ook rietsuikersiroop. Die koop ik dus niet, maar het is wel de meest aangeboden en gekochte glutenvrije spaghetti in de diverse supermarkten! Beter alternatief is de pasta van Grand’Italia (ingrediënten glutenvrije penne bijvoorbeeld: witte rijstmeel, volkoren rijstmeel, maïsmeel, quinoameel), Barilla of SamMills. Allerlekkerste vind ik persoonlijk de glutenvrije pasta van Rummo, ook zonder suiker natuurlijk.

Kan het dan wel, gezond glutenvrij eten? Ja, natuurlijk kan dat! Ik kook zonder pakjes/zakjes en zo goed als zonder zout, verder eten we veel (verse) groente, weinig gefrituurde producten (en als, dan gemaakt in een heteluchtfriteuse), weinig vlees, regelmatig vis of vegetarisch. Ik eet gezond glutenvrij 🙂

zomers

On 28 juli 201718 augustus 2017 door schrijfselsvanmijinGeen categorie19 reacties

Een beetje jaloers zag ik hier en daar foto’s voorbij komen van velden vol zonnebloemen. Die zou ik ook nog wel eens in het echt willen zien. Ooit, als we weer eens richting Zuid-Frankrijk zouden gaan, troostte ik mezelf. Wat schetste mijn verbazing afgelopen woensdag toen we dit zagen op fietsafstand van huis:

Een veldje vol zonnebloemen! Ha, mijn dag kon niet meer stuk 🙂

nou zeg!

On 9 juli 2017 door schrijfselsvanmijinGeen categorie27 reacties

Ooit, heel lang geleden, werd ik gedoopt, heb ik als zevenjarige mijn eerste H. communie gedaan en als elfjarige de plechtige communie oftewel het vormsel. Ergens in mijn puberteit besloot ik om niet meer regelmatig naar de kerk te gaan.

Als volwassene ging ik vervolgens alleen nog naar de kerk bij trouwerijen en begrafenissen. Ter communie ging ik eigenlijk nooit meer. Toen er coeliakie bij me werd vastgesteld wist ik dat ik wat dat betreft een juiste keuze had gemaakt: hosties zijn niet glutenvrij, ze zouden mij ziek maken.

Voor kinderen met coeliakie die de communie doen was er wel een glutenvrij alternatief: bij tijdige aanvraag kunnen er glutenvrije hosties worden geregeld. Dacht ik. Totdat ik vandaag dit bericht las:

VATICAANSTAD – Glutenvrij brood is bij het Avondmaal in de katholieke kerk niet toegestaan. Daaraan herinnerde het Vaticaan in een brief die zaterdag aan alle bisschoppen is gestuurd. Hosties die geen gluten bevatten, zijn voor de kerk ,,ongeldige materie”, zo werd zondag bekend. Hosties moeten worden gemaakt van ongedesemd brood en uit zuiver tarwemeel bestaan.

Voor mensen met coeliakie, een stofwisselingsziekte veroorzaakt door een glutenintolerantie, mag een uitzondering gemaakt worden. Deze kerkgangers mogen een hostie eten met minder gluten. Geheel glutenvrij is echter niet toegestaan. De hostie mag geen andere ingrediënten dan tarwe bevatten.
In sommige supermarkten en op internet worden glutenvrije hosties verkocht. Met de brief wil paus Franciscus het gebruik van deze hosties tegengaan.
(bron: Telegraaf)

Ik snap het echt niet ……

stinkende verrassing

On 4 juli 2017 door schrijfselsvanmijinGeen categorie29 reacties

Gisteren met gevaar voor eigen leven de Belgische autoweg getrotseerd om twee van mijn drie zonen op te halen op Zaventem. Jeetje, wat rijden er veel mensen op de weg die hun rijbewijs bij wijze van spreken bij een pakje boter cadeau hebben gekregen …. ’t Is dat ik redelijk alert ben en goed kan remmen ……

Enfin, de jongens plus kat – wiens tweede naam Trut is trouwens – zijn weer thuis. Jongste had nog een verrassing voor me: “Mam, ik heb de was na het wassen iets te lang in de machine laten zitten. Het stinkt. Heel erg. Dus ik heb alle vuile was maar meegenomen. Kun jij daar wat mee?”.

Volgens internet is schoonmaakazijn goed voor heel veel en ook voor behoorlijk muf stinkende was. Na een hele nacht weken in een azijnbad, en nog eens wassen in de machine hangt alles weer fijn te drogen. Iedereen blij 🙂

als ik dan toch toevallig in de buurt ben ….

On 2 juli 2017 door schrijfselsvanmijinGeen categorie10 reacties

Dit weekend was het weekend van het OLS in Merkelbeek. Het wat? Het OLS, het Oud Limburgs Schuttersfeest oftewel d’n ouwe Limburger, zie –> hier voor achtergrondinformatie. Ik was tot vandaag nog nooit op een OLS, maar omdat het dit jaar op fietsafstand van mijn thuis wordt gehouden voelde ik me toch wel verplicht om in ieder geval naar de optocht van (een deel van) de schutterijen te gaan kijken. Ruim op tijd stonden we langs de kant van de weg. Ruim 60 schutterijen hebben we langs zien komen (van de in totaal 149!) en toen had ik het wel gezien. Genoeg folklore voor mijn zondag. Het begon toen ook meer en meer te miezeren dus droge kleren thuis waren een prettiger vooruitzicht dan blijven staan tot het bittere einde.

De optocht van de schutterijen werd voorafgegaan door de winnaars van het kinder OLS van dit jaar:

Met een prachtige schutterskoningin:

Speciaal voor Jeanne 🙂

en nog een aantal:

Op dit moment (18.30) heeft nog niemand ‘d’n Um’:

‘Vreugde en verdriet staan zelden zo dicht bij elkaar als onder de schietbomen op het OLS. Waar de ene schutterij juicht voor een ronde van 18 punten, treurt de andere om die ene misser waarmee alle hoop aan flarden is geschoten. Geen wonder dat oprechte tranen worden vergoten. Al deze emoties horen erbij, én dat is ook goed zo. Schutters zijn immers mannen (red.: en vrouwen!) van vlees en bloed, met echte emoties. En die emoties barsten pas echt los, wanneer het winnend zestal ‘D’n Um’-– mag omarmen. ‘We hebben Um, we hebben het OLS gewonnen, en mogen dit grandioze feest volgend jaar organiseren.’Bij het winnen van een Oud-Limburgs Schuttersfeest roepen de overwinnaars in koor “We hebben Um!“ Maar, wie of wat “Um” was, dat wist niemand… Totdat verslaggever Alf Poell, van Omroep Limburg 1, op het idee kwam om een trofee in het leven te roepen die voor eens en altijd duidelijk maakte wie of wat “Um’ was. ‘D’n Um’, is een prachtig bronzen beeldje geworden waarin, kunstenaar Teun Roosenburg, alle emoties tot uitdrukking heeft weten te brengen die met de overwinning van een OLS gepaard gaan; het geeft de sfeer en broederlijkheid van het OLS weer.’D’n Um’ werd in 1991 voor het eerst uitgereikt aan het winnende zestal van schutterij St.-Petrus uit Kelpen Oler. Deze trofee wisselt per winnaar. De Chartermeester moet elke mogelijkheid benutten om ‘D’n Um’ aan het volk te tonen. ‘D’n Um’ is inmiddels het centrale begrip geworden binnen het Limburgs Schutterswezen en wordt door de overwinnaars met de meeste zorg omgeven. Toch wisten ‘onverlaten’ ‘D’n Um’ al enkele malen te ontvoeren……’

(bron: L1)

Het schiet- cq feestterrein:

Kan zomaar zijn dat volgende week de wedstrijd gewoon door gaat. Spannend voor degenen die het leuk vinden 🙂

#wijbloggenglutenvrij 2017: mijn favoriete vakantiebestemming

On 15 juni 201714 juni 2017 door schrijfselsvanmijinglutenvrij21 reacties

Mijn favoriete vakantiebestemming. Tja, dat is al járen Leogang in Oostenrijk. Eigenlijk gaan we sinds we daar een vaste (eigen) plek hebben nergens anders meer naar toe. Heel heel soms boeken we ergens een hotelletje of B&B, maar nooit voor langer dan 2 à 3 dagen. Toevallig (of niet) hebben we die eigen stek net zo lang als ik coeliakie (glutenintolerantie) heb. In december kregen we de sleutel van ons appartement en eind januari zat ik in de auto op weg naar een concert toen ik telefoon kreeg van de internist met ‘het vonnis’. De drive om ècht ergens (anders) naar toe te gaan is er sinds die tijd gewoonweg niet meer door telkens weer het tijdelijk verplaatsen van het eigen huishouden. Ik voel me steeds weer lekker veilig en prettig tussen mijn eigen (keuken) spulletjes en vertrouwde plekken om ergens iets te gaan eten.

Ook afgelopen maand waren we weer in Oostenrijk, maar omdat de weersverwachting voor de komende dagen niet al te gunstig uit zag besloten we om dan maar de Alpen over te trekken richting het zuiden. Het dichtste bij van daar uit voor een paar daagjes weg met zon-garantie is het zuiden van het Gardameer. Bijkomstig voordeel voor mij is dat ik dan ook nog eens heerlijk kan gaan genieten van glutenvrije Italiaanse lekkernijen. Italië staat erom bekend dat ze er (meestal) goed weten wat coeliakie en glutenvrij eten inhoudt.

We begonnen ons reisje in Bardolino. Ons lunchadresje was la Cantinetta. Ik had gehoopt er een glutenvrije pasta te kunnen bestellen maar ze hadden ‘alleen maar’ glutenvrije pizza’s. Ook goed. Dit zette wel een streep door mijn wens voor het avondeten …. De vorige keer dat we in Bardolino waren heb ik wel glutenvrije pasta gegeten, dat was toen bij la Loggia Rambaldi, pal tegenover la Cantinetta.

Vanuit Bardolino gingen we naar ons hotel in Lazise. Ik had op internet gelezen dat ze een uitgebreid ontbijtbuffet zouden hebben met ook glutenvrije producten. Om niet net als een aantal jaren geleden (elders) voor onaangename verassingen komen te staan (dat wil zeggen: € 3 toeslag voor nauwelijks glutenvrije producten) had ik eigen brood meegenomen, maar dat was niet nodig: prima service en zo goed als nul kans op kruisbesmetting doordat er meer dan voldoende afstand was tussen brood, beleg en ander lekkers.

’s Avonds hebben we gewoon ergens in een min of meer willekeurig restaurant een salade gegeten. De kelner stelde me gerust: zijn broer had coeliakie, hij wist heel goed van de hoed en de rand.

De tweede dag bezochten we Peschiera. Hier ligt mijn favoriete restaurant aan het Gardameer: Bella Vista. Op diverse sites steekt men de loftrompet af voor wat betreft de glutenvrije mogelijkheden – met name de pizza’s – en terecht!

Hier hoef ik toch niets aan toe te voegen?

Ik had nog wat plek vrij in mijn buik voor een lekker ijs en dus reden we naar het nabijgelegen pittoreske Sirmione. Daar liggen -tig ijssalons. Bij één ervan (Mirko’z) is het echt veilig om glutenvrij ijs te eten:

Bakken met glutenvrij ijs stonden apart van de rest. Ik kon kiezen uit 8 soorten en tussen een hoorntje of een bakje. Uiteraard werd geschept met een schone lepel. Ik eet ongeveer 1 of 2 keer per jaar ijs buiten de deur, ben geen zoetekauw, maar dit is iedere keer weer zó de moeite waard 🙂

’s Avonds aten we weer ‘gewoon’: zeebaars met gegrilde groente, geen koolhydraten meer voor mij. Genoeg is genoeg 🙂

Dit adres in Torri del Benaco moet ik maar bewaren voor een volgend bezoek aan het Gardameer:

Tuurlijk duik ik ook een supermarkt in, als we er toch zijn. Ben benieuwd of deze producten binnenkort ook in Nederland te koop zijn:

Vermicelli:

Grove soort pasta:

FullSizeRender 7.jpg

Crackers met gepofte rijst:

FullSizeRender 8.jpg

’s Anderdaags reden we weer terug naar het noorden. Ciao Italia, ciao Lago di Garda. Leogang blijft mijn favoriete vakantiebestemming, maar qua (glutenvrij) eten staat zo’n korte vakantietrip met stip op plek twee!

Ben je benieuwd wie dit keer allemaal meedoen met #wijbloggenglutenvrij 2017? Veel leesplezier!

ik ben glutenvrij

glutenvrije mama

de glutenvrije man

het meisje met de voedselallergie

glutenvrij hoort erbij

glutenvrij kind