Posted on

een ongenode en zeer onwelkome gast

Terwijl wij nog op vakantie waren ging jongste met oud-studiegenoten een weekend naar Berlijn. Ze zien elkaar niet vaak nu ze allemaal serieus aan het werk zijn. Tel daarbij op dat ze verspreid wonen over Noord-Ierland, Zweden en Duitsland. Ze hadden het énorm gezellig zo met elkaar. Bijna een week na dat weekend kregen we een foto doorgestuurd: hij, jongste, had zulke vreemde bultjes op zijn voet. Muggenbultjes? Vlooienbeten? Jakkes …… Enfin. Niet meer over nagedacht totdat wij weer thuis kwamen en ik zag dat hij ook bultjes in zijn gezicht had. Ja, zei zijn vriendin, en ook op zijn buik en rug en benen. Hmmmm.

Ik begon een akelig vermoeden te krijgen, zocht maar eens op internet en ging op inspectie uit in zijn slaapkamer, en ja, helaas: bingo, ik zag een bedwants lopen over het matras……

En toen begon de stress, want wat te doen. Was het een eenling, of onderdeel van een groot leger? Help ……

Ik kwam in actie: de bedwas op 60 graden in de machine, alle kleding en de gebruikte sporttas gingen in plastic zakken in de vriezer. Gelukkig was deze zo goed als leeg, ik had anders echt niet geweten waar naar toe met die zooi. Kon moeilijk vragen aan de buren of zij plek hadden voor kleding met ‘iets’ in hun vriezer …..

Gelukkig hebben we sinds jaar en dag infraroodcabine die tot 70graden verwarmd kan worden, daar stopte ik alle kussens, dekbed en het vloerkleed in. Slaapkamer flink gezogen, niet één maar minstens drie keer ….. en toen de stofzak direct weggegooid.

Ik hoop dat de slaapkamer nu weer bedwantsenvrij is …..

Enfin, het waren stressvolle dagen, dat kan ik je verzekeren. En of ik ooit nog eens in een vreemd bed durf te slapen ……

Posted on

nooit gedacht

Nooit gedacht dat ik in het – momenteel zo goed als uitgestorven maar dat terzijde – wintersportplaatsje Saalbach een heuse minibieb zou tegenkomen:

Posted on

weer eens in Oostenrijk

De Wildseeloder was al heel wat keren het wandeldoel tijdens onze vakanties in Oostenrijk. Een best wel flinke wandeling die ook geschikt is voor zogenaamde “Flachländer” mits je conditie het aankan maar absoluut ongeschikt voor mensen met kinderwagens, rollators en/of rolstoelen. Ik ben gelukkig nog altijd in staat om er naartoe te lopen …

Dit keer stond de deur van het kapelletje open en kon ik een blik naar binnen werpen:

Die route is toch zó mooi, echt een aanrader voor wie ooit in de buurt is:

Zeker de moeite waard, zeker als het weer meewerkt. Het was een prachtige en stralende herfstdag.

Als beloning voor deze toch wel flinke wandeltocht gunde ik me een lekkere glutenvrije Kaisersmarrn 😀

Inmiddels regent het hier al dagen pijpenstelen ……

Posted on

dipje

Even een dip, want waar zou ik nu weer eens over kunnen schrijven, ik beleef toch niks als meestal thuisblijvende ‘muts’. Ik bladerde maar weer eens door de gemaakte foto’s van de afgelopen weken.

Langs de lange weg van en naar ons dorpje groeien zonnebloemen in de goot, en zowaar stokrozen in de berm. In mijn tuin wilden deze laatsten dit jaar niet groeien en bloeien maar aangezien het tweejarigen zijn heb ik nog hoop voor volgend jaar. Thuis groeien ook her en der ondeugende viooltjes tussen de tegels van de oprit. Dat dwarse, daar hou ik wel van.

Posted on

Glutenvrij eten oa in Wenen

Tijdens onze zomervakantie in Oostenrijk gingen we een aantal keren uit eten. Vaak gaat dat goed, soms niet (echt). Een aantal van mijn goede en minder goede ervaringen:

Saalfelden, Franzl Brühl Stubn

De eerste keer dat ik hier was (begin van dit jaar) ging alles prima, tijdens ons bezoek deze vakantie ging het een stukje minder. Ondanks mijn duidelijk aangeven dat ik glutenvrij MOET eten en de verzekering van de eigenaar/ober dat hij wist van de hoed en de rand zat er toch een snee brood bij mijn omelet. Foute boel. Bord werd mee teruggenomen naar de keuken, zelfde bord zonder brood maar met kruimels kwam weer terug. Nog foutere boel …… Enfin, uiteindelijk kreeg ik nieuwe portie, maar toen was mijn man inmiddels klaar met eten …. en was mijn honger eigenlijk over.

Hinterglemm, ‘am Reiterkogel’

Ging tot nog toe altijd goed, het eten in dit restaurant, alleen deze vakantie niet: ondanks aangeven dat glutenvrij een must is in verband met coeliakie lag er een soort van krokante soepstengel op de salade. Volgens de serveerster, die notabene zelf coeliakie bleek te hebben, kon ik deze er gewoon afhaken. Nee dus. Enfin, ik kreeg uiteindelijk een nieuwe salade, mijn man was wederom al klaar met eten.

Wenen, :Venuss

Veganistisch restaurantje in hartje Wenen met glutenvrije hartige en zoete lekkernijen op de kaart. Prima.

Wenen, Gasthaus zum Wohl

Volledig glutenvrij restaurant. Heerlijk om niets te hoeven zeggen en/of vragen, gewoon uitzoeken van de kaart, met als toppunt (want het was bloedheet in de stad, en dan vind ook ik een koud biertje lekker) glutenvrij getapt bier. We aten hier twee keer tijdens ons verblijf in Wenen, een keer ’s avonds en een keer ’s middags. Eten is niet echt van hoogstaande kwaliteit maar gewoon lekker, en nog maals: de luxe van gewoon alles van de kaart kunnen bestellen zonder vragen is zó fijn.

Wenen, Bodega Marques

We konden ’s avonds op het terras voor het restaurant zitten en genoten van heerlijke Spaanse tapas. Alles werd vers bereid, met heel wat glutenvrije mogelijkheden. Kwestie van dingen goed en duidelijk en glutenvrij uitleggen 🙂

Wenen, McDonald’s

De keuze aan glutenvrije producten bij de Oostenrijkse McD is behoorlijk. Ik ben normaliter echt geen fan van eten van/bij deze keten maar soms is het wel eens lekker 🙂 Klik voor lijst van –> glutenvrije producten <– bij Oostenrijkse McD.

IMG_5613.jpeg

 

Samenvattend:

Het blijft oppassen. Het blijft een kwestie van duidelijk aangeven wat mag en wat absoluut niet mag. En soms merk je dat ‘dankzij’ de hype er een soort van irritatie is bij bedienend personeel. Teveel mensen met teveel verschillende wensen? Terecht in verband met gezondheid of ‘gewoon’ omdat …….

 

Posted on

10 jaar geleden

Vandaag precies 10 jaar geleden liep ik eenmalig een klautertocht wandeltocht die ik nu echt nooit nooit nooit meer zou lopen. Het was eigenlijk van tevoren al duidelijk dat het niets voor mij zou zijn vanwege de duur van de wandeling en mijn af en toe duizelig zijn in combinatie met een lichtelijke vorm van hoogtevrees, maar ik wilde het zó graag: een keer in mijn leven lopen naar de Passauer Hütte in Leogang.

Ik liep samen met mijn man, een bevriend koppel plus een lokale gids. Deze gids, der Franz, was super, hij heeft me echt naar boven en later weer naar beneden gepraat, daar blijf ik hem zo ongeveer eeuwig dankbaar voor 🙂

Enfin, ik heb peentjes gezweet van angst, heb best wel gemopperd (zeg maar liever: gevloekt en gescholden), was boos op mezelf en mijn man en iedereen die maar bij me in de buurt durfde te komen, maar ik ben er uiteindelijk wel geweest. De hut ligt niet eens zo hoog in de bergen, op ‘slechts’ 2051m, maar is niet met een lift te bereiken. Een ieder die boven geniet van het uitzicht heeft dus deze route moeten lopen. Er is nog een alternatieve route aan de achterkant van de Leoganger Steinberge, deze schijnt eenvoudiger te lopen te zijn maar daar ik waag me echt niet meer aan.

Blick auf den Südanstieg von Leogang zur Passauer Hütte (Pfeil)

De pijl op de foto wijst trouwens de plek van de hut aan 🙂

(bron foto: passauer-huette.de)

Passauer Hütte mit neuem Anbau von 2012 (vorne links) und 2015 (vorne mitte)

(bron foto: wikipedia)

Het was een keer en nooit meer. Serieus. Het uitzicht over het dal was fenomenaal, echt. Maar het laatste stuk ernaartoe en zowat de hele weg terug waren een hel. Voor mij dan. De rest van het gezelschap liep zowat fluitend omhoog en huppelend omlaag. En ik, ik kon wel huilen. Ik was serieus bang dat ik nooit meer fatsoenlijk zou kunnen lopen, zo heb ik gestrompeld. En daarna liep ik dagenlang krom van de spierpijn en na-stress.

Maar ik ben er geweest. Ik heb het gehaald. Ik was en ben er trots op 🙂

 

Posted on

mijn vader

Vandaag zou mijn vader negentig zijn geworden als hij nog leefde. Gelukkig ( ja echt, dat meen ik uit de grond van mijn hart) is hem bespaard gebleven dat hij deze leeftijd bereikte want hij had Alzheimer, en daarmee wil je niet echt oud worden …..

Soms denk ik wel eens aan hoe het zou zijn als hij deze ziekte niet had gekregen. Zou hij dan nog zelfstandig wonen? Zou hij dan nog zo lekker eigenwijs zijn? Zou hij dan nog zo bezig zijn in zijn tuin? Zouden we zijn verjaardag fijn gevierd hebben samen met degenen die hij liefhad?

Ik zag een mooi gedichtje bij –> haar < — zo ontroerend mooi.