Fietsen in de bergen, dat is voor mij alleen leuk met een fiets met trapondersteuning, een e-bike dus. Omdat de Engelse term veel sneller te typen is dan de Nederlandse heb ik het vanaf nu alleen nog over e-bike. Dag voornemen om zoveel mogelijk Nederlandse woorden te gebruiken.
Bij fietsen hoort af en toe een pauze. Normaliter zoeken we dan een leuk terrasje op, maar omdat nog niet ieder restaurantje open is kochten we belegde broodjes en een flesje bij de supermarkt en zochten en vonden een leuk plekje aan het water. En ja, mijn broodje is glutenvrij, deze worden verkocht bij de Merkur supermarkt.
Onderweg zie je vaak de grappigste dingen, zoals deze bus met boom of boom in bus.
Wandelen in de bergen met kinderen is leuk, zeker als ze af en toe lekker kunnen spelen. Her en der staan speeltoestellen en soms zelfs complete speeltuintjes.
Hier nog een slang. Niet als speeltoestel maar met de uitnodiging om stenen te beschilderen en neer te leggen om zo de slang nòg langer te maken.
Een ree, daar heel ver in de verte ….
beetje dichterbij gehaald
En ja, ze bleef zelfs even staan. Da’s echt zeldzamer dan een schaap in de wei.
hoe mooi ook
Daar hoog boven in de bergen, daar waar die plukjes sneeuw liggen, heb ik zo’n vier maanden geleden nog geskied. Zo goed als onwetend van wat ons allemaal nog te wachten stond ….
hoe snel de weken voorbij gaan terwijl er nauwelijks iets op de/mijn agenda staat ….
Afgelopen woensdag was mijn schoonmoeder jarig, ze werd negentig. Ze woont samen met mijn schoonvader in een verzorgingshuis. Jammer dat we door de huidige omstandigheden niet samen met haar deze dag konden vieren. We stonden met z’n viertjes (zoon, dochter, schoonzoon en ik) aan het hek haar toe te zingen, maar of ze snapte dat dit speciaal voor haar was is maar de vraag. Ze is dementerend, zo triest dat ze degenen die ze nu wellicht nog kent niet van dichtbij kan zien en aanraken …. Geen foto helaas.
Te belachelijk voor woorden ….
Laatst lagen langs de kant van de weg naar ons dorpje zo’n vijfentwintig vuilniszakken die – denk ik, gezien de regelmatige afstand tussen iedere zak – uit een rijdende auto waren gegooid. Ik durf te wedden groenafval van hennepteelt, de oogst zal overvloedig zijn geweest gezien de hoeveelheid zakken. Bah. Wederom geen foto, ik was met de auto en kon nergens stoppen zonder verkeer te hinderen.
Rondje dorp met het hondje. Hondje is intussen een flinke hond van ruim 19 kilo.
De rhododendrons in de voortuin, ze bloeien kort maar prachtig en krachtig. Grasveld, tja, nog altijd een probleemgeval ….
Op het nippertje nog wat foto’s van onder andere bloeiende Akelei. Ieder jaar is het weer een verrassing waar de plantjes staan en in welke kleur. Mooi en eigenwijs.
In ons dorpje is maar één winkel, een hobbywinkel met louter stoffen en toebehoor voor liefhebbers van quilten. Ik kocht er – bij gebrek aan eigen naaimachine – twee stoffen mondkapjes. Ik heb het lint vervangen door elastiekjes, is gemakkelijker ivm snel op en af doen, ik verdraag het kapje geen minuut langer dan verplicht.
Die kapjes zijn hier (Duitsland) verplicht in elke winkel, openbaar vervoer, overheidsgebouw, dokters- en tandartspraktijk, apotheek etc en ook in de onlangs weer geopende horecazaken. Echt waar, de terrasjes zitten weer vol …. 😵
Ik had natuurlijk ook een kapje kunnen haken ……
Zo lang als middelste zoon plus vriendin, hond en kat hier bivakkeren koken hij en zijn vriendin al voor ons. In ieder geval 6 van de 7 avonden. De zevende avond hebben we bestemd om de horeca te helpen in de vorm van de een of andere afhaalmaaltijd. Haha, frietjes, Chinees of pizza dus. Zes avonden is het iedere keer weer een verrassing wat ze klaar hebben gemaakt. En het is zó super: altijd glutenvrij en ook nog eens vegetarisch. We komen echt van het vlees af 😃 maar krijgen wel af en toe vis.
Ons werd gevraagd een felicitatie filmpje te maken voor een jarige vriendin. Dit is een foto van onze bijdrage, heb mijn man er maar even afgeknipt voor de blog. Was geinig: ze kreeg een kwartier lang felicitaties te zien door familie, vrienden en kennissen.
Verwenboeket voor mezelf. Grootste verwenmoment voor mezelf de komende week: ik mag naar de kapper 😁
Ik was wat ziekjes, werd gelukkig snel weer beter zonder manlief aangestoken te hebben en dus togen we zoals gepland weer richting Oostenrijk. Deels op de vlucht voor carnaval maar meer omdat we het gewoon fijn vinden om daar onze tijd door te brengen.
Daar aangekomen begon ik gelijk met wassen. Onze jongste was een weekje met vrienden in onze stek geweest en had er geen tijd voor gehad. Haha. Mama hotel ook in den vreemde dus. Gelukkig kon alles fijn buiten drogen, heerlijk.
Op de weinige dagen dat het niet regende (ja, ook daar ….) of sneeuwde of gewoon bewolkt was waren de luchten prachtig. Goed te zien dat er nogal flink gevlogen wordt boven de Alpen
Ik zwabberde eens onder een kast en daar kwamen alras de elastiekjes tevoorschijn waarmee kater van middelste zo graag speelt als ook hij in Oostenrijk is.
We kregen vrienden te logeren en gingen met hen onder andere naar Saalbach,
naar het einde van het Glemmtal
en naar Kitzbühel.
Als “dankeschön” (het is een Duits stel) kreeg ik een prachtig boeket.
Toen ze weer weg waren waste ik maar weer eens een (bed)was.
Intussen probeer ik me niet al te ongerust te maken over datgene wat zich op korte afstand van thuis afspeelt. (bron foto: 1limburg)
De een is of wordt oppas oma en de ander wordt gevraagd om af en toe hetzelfde te doen maar dan op een pup. Ik dus. En dat terwijl ik helemaal geen hondenliefhebber ben. Ben eerlijk gezegd best wel bang voor blaffende (en wie weet bijtende viervoeters) maar ach, als je dit snoetje ziet ben je zo verkocht. Ik incluis. Dus toen middelste vroeg of ik een hele dag wilde oppassen op zijn jonge viervoeter heb ik direct volmondig ja gezegd. Kreeg een vel vol met instructies van hem, plus het nodige voer, hondenkoekjes, bench, speeltjes, dekentje, riem, poepzakjes etc. Wat dat betreft nauwelijks verschil met een baby ….
Middelste had haar gisteravond hier afgezet en dus liep ik vanmorgen al voor half acht met een eigenwijze pup door onze straat. Eerste plasje ging net goed, we waren amper de deur uit ….. Het commando ‘plasje doen’ was al niet meer nodig. Nu nog de grote boodschap. Een – wat ik als Nederlandse toch normaal vind – ‘doe maar een poepje’ gaat echt niet want ze is Belgisch ….. en een poep in het Vlaams heeft een nu eenmaal een andere betekenis dan in het Nederlands, dus zeg ik zachtjes: ‘doe maar kakje’ en ben ik blij dat niemand behalve de hond me kan horen. Zo’n pup maakt al flinke keutels trouwens, gelukkig gaat ze er na afloop er niet in staan. Netjes opruimen en weer naar binnen. Fase 1 van het briefje kan al bijna worden afgevinkt. Nu nog natje en droogje en dan weer de bench in.
Na twee uur wederom hetzelfde liedje: plasje, kakje, iets langer wandelen en vervolgens nog even spelen in de tuin en weer (dit keer onder protest ….) de bench in. Dat was fase twee.
Nu nog zo’n 8 uur te gaan voor middelste haar komt ophalen …..
Vandaag precies 10 jaar geleden liep ik eenmalig een klautertocht wandeltocht die ik nu echt nooit nooit nooit meer zou lopen. Het was eigenlijk van tevoren al duidelijk dat het niets voor mij zou zijn vanwege de duur van de wandeling en mijn af en toe duizelig zijn in combinatie met een lichtelijke vorm van hoogtevrees, maar ik wilde het zó graag: een keer in mijn leven lopen naar de Passauer Hütte in Leogang.
Ik liep samen met mijn man, een bevriend koppel plus een lokale gids. Deze gids, der Franz, was super, hij heeft me echt naar boven en later weer naar beneden gepraat, daar blijf ik hem zo ongeveer eeuwig dankbaar voor 🙂
Enfin, ik heb peentjes gezweet van angst, heb best wel gemopperd (zeg maar liever: gevloekt en gescholden), was boos op mezelf en mijn man en iedereen die maar bij me in de buurt durfde te komen, maar ik ben er uiteindelijk wel geweest. De hut ligt niet eens zo hoog in de bergen, op ‘slechts’ 2051m, maar is niet met een lift te bereiken. Een ieder die boven geniet van het uitzicht heeft dus deze route moeten lopen. Er is nog een alternatieve route aan de achterkant van de Leoganger Steinberge, deze schijnt eenvoudiger te lopen te zijn maar daar ik waag me echt niet meer aan.
De pijl op de foto wijst trouwens de plek van de hut aan 🙂
(bron foto: passauer-huette.de)
(bron foto: wikipedia)
Het was een keer en nooit meer. Serieus. Het uitzicht over het dal was fenomenaal, echt. Maar het laatste stuk ernaartoe en zowat de hele weg terug waren een hel. Voor mij dan. De rest van het gezelschap liep zowat fluitend omhoog en huppelend omlaag. En ik, ik kon wel huilen. Ik was serieus bang dat ik nooit meer fatsoenlijk zou kunnen lopen, zo heb ik gestrompeld. En daarna liep ik dagenlang krom van de spierpijn en na-stress.
Maar ik ben er geweest. Ik heb het gehaald. Ik was en ben er trots op 🙂
Mijn man is een handige Henkie, altijd bezig. Hij moet – ook op vakantie – altijd even langs de bouwmarkt voor het een of het ander. Tja, ieder diertje zijn pleziertje …. ik mocht mee maar gelukkig bezochten we aansluitend ook nog even het stadje, St Johann in Tirol.
Een paar dagen later had hij ook nog iets van een elektronicazaak nodig, en die ligt wat verder weg, in Salzburg. Dus op naar Salzburg.
Op weg naar het oude stadscentrum liepen we door de mooie Mirabellgarten bij het Mirabellschloß. Van daar heb je een geweldige doorkijk naar ‘die Festung’, de grote burcht van Salzburg.
De prachtige tuin stond zo ongeveer vol met poortwachters trouwens ….
We hadden niet al te veel tijd dankzij het bezoek aan de electronicazaak en lieten het Schloß daarom links liggen. De zogenaamde ‘Zwergelgarten’ oftewel tuin met kleine mensen was gesloten en die lieten we maar rechts liggen.
We liepen in het centrum over een heel oude ommuurde begraafplaats, de begraafplaats van St Sebastianus. Heel apart om zo langs eeuwenoude graven te lopen.
Op het kleine plein naast de kerk nuttigden we een lekkere lunch
en ontliepen vervolgens heel slim de toeristenmassa
en maakten nog een paar foto’s voor een blogcollega
reden we naar Oostenrijk. Het was enorm druk onderweg, maar dat is vrij normaal voor een vrijdagmiddag in het hoogseizoen. We volgden vanaf Frankfurt niet de geijkte weg maar een alternatief dat werd aanbevolen door het navigatiesysteem. Zonder dat zou ik uitkomen in Timboektoe …..
Stiekem had ik gedacht dat we daardoor Ton en Rick ergens konden treffen maar helaas strooiden nòg een lange file en zelfs een compleet afgesloten autosnelweg roet in het eten. Dankzij de hulp van een aardige ADAC meneer op een parkeerplaats langs de autosnelweg konden wij onze weg door dorpjes vervolgen zonder aan te moeten sluiten in een lange, lange rij auto’s.
Enfin. Uiteindelijk kwamen we daar aan waar we graag zijn.
De eerste dagen staan altijd in het teken van uitrusten en een stukje wandelen. Ik moet iedere keer even aarden. Rustigjes aan doen en dus niet te voet maar met de lift omhoog de bergen in.
De eerste voorbode van de aanstaande herfst?
Nog even niet als het aan mij ligt ….
Een nichtje, net terug van een lange reis, vertelde me over haar ervaring met bedbugs oftewel bedwantsen. Yuk. Ik kreeg er jeuk van en besloot alle beddengoed, inclusief kussens, op zestig graden te wassen.
We hadden afgelopen zondag een bezoek aan de toekomstige woning van mijn hoogbejaarde schoonouders op het programma staan. Vanwege een officiële ‘open dag’ moest dat helaas die zondag plaatsvinden. Om toch voldoende beweging te krijgen moesten we ’s ochtends maar gaan wandelen. We waren redelijk vroeg uit de veren en hebben flink gewandeld en heerlijk genoten van het prachtige weer. Voordeel van zo vroeg wandelen is dat het dan niet druk is op de wandelpaden. Lees: weinig of geen loslopende honden, daar ben ik namelijk doodsbenauwd voor …… Eigenlijk kwamen we alleen fanatieke mountainbikers tegen. Wat is trouwens het Nederlandse woord daarvoor? Ik vind bergfietsers een beetje vreemd klinken …
We liepen richting Sittard en halverwege sloegen we links af naar het plateau van Doenrade.
Hier zijn ooit korenwolven uitgezet, geen idee hoe groot de populatie intussen is. Heel af en toe staat er een berichtje over in de krant. Helaas is dat soms negatief nieuws, als zo’n diertje wordt gevangen door de loslopende hond van een of andere pipo …..
We volgden zo ongeveer de Duits-Nederlandse grens, van grenspaal naar grenspaal. Best apart.
We kwamen ook nog twee dames tegen, da’s toch erg uitzonderlijk in februari
Bij Watersley bogen we naar links, richting Doenrade. Via de Sittarder Gats kwamen we bijna uit in bovengenoemd dorp maar even ervoor sloegen we wederom links af richting thuis. We hadden helaas geen tijd voor een koffiepauze in de plaatselijke gasterie, maar gelukkig smaakt de koffie thuis ook uitstekend.
Het was een mooie ronde, we liepen bijna 6 kilometer en waren net op tijd thuis voor het vervolg van de dag.
