Categorie: wandelen

10 jaar geleden

On door schrijfselsvanmijingeneuzel, gezondheid, vakantie, wandelen23 reacties

Vandaag precies 10 jaar geleden liep ik eenmalig een klautertocht wandeltocht die ik nu echt nooit nooit nooit meer zou lopen. Het was eigenlijk van tevoren al duidelijk dat het niets voor mij zou zijn vanwege de duur van de wandeling en mijn af en toe duizelig zijn in combinatie met een lichtelijke vorm van hoogtevrees, maar ik wilde het zó graag: een keer in mijn leven lopen naar de Passauer Hütte in Leogang.

Ik liep samen met mijn man, een bevriend koppel plus een lokale gids. Deze gids, der Franz, was super, hij heeft me echt naar boven en later weer naar beneden gepraat, daar blijf ik hem zo ongeveer eeuwig dankbaar voor 🙂

Enfin, ik heb peentjes gezweet van angst, heb best wel gemopperd (zeg maar liever: gevloekt en gescholden), was boos op mezelf en mijn man en iedereen die maar bij me in de buurt durfde te komen, maar ik ben er uiteindelijk wel geweest. De hut ligt niet eens zo hoog in de bergen, op ‘slechts’ 2051m, maar is niet met een lift te bereiken. Een ieder die boven geniet van het uitzicht heeft dus deze route moeten lopen. Er is nog een alternatieve route aan de achterkant van de Leoganger Steinberge, deze schijnt eenvoudiger te lopen te zijn maar daar ik waag me echt niet meer aan.

Blick auf den Südanstieg von Leogang zur Passauer Hütte (Pfeil)

De pijl op de foto wijst trouwens de plek van de hut aan 🙂

(bron foto: passauer-huette.de)

Passauer Hütte mit neuem Anbau von 2012 (vorne links) und 2015 (vorne mitte)

(bron foto: wikipedia)

Het was een keer en nooit meer. Serieus. Het uitzicht over het dal was fenomenaal, echt. Maar het laatste stuk ernaartoe en zowat de hele weg terug waren een hel. Voor mij dan. De rest van het gezelschap liep zowat fluitend omhoog en huppelend omlaag. En ik, ik kon wel huilen. Ik was serieus bang dat ik nooit meer fatsoenlijk zou kunnen lopen, zo heb ik gestrompeld. En daarna liep ik dagenlang krom van de spierpijn en na-stress.

Maar ik ben er geweest. Ik heb het gehaald. Ik was en ben er trots op 🙂

 

op naar bouwmarkt, St Johann en Salzburg

On door schrijfselsvanmijingeneuzel, lekker eten, stedentrip, vakantie, wandelen21 reacties

Mijn man is een handige Henkie, altijd bezig. Hij moet – ook op vakantie – altijd even langs de bouwmarkt voor het een of het ander. Tja, ieder diertje zijn pleziertje …. ik mocht mee maar gelukkig bezochten we aansluitend ook nog even het stadje, St Johann in Tirol.

Een paar dagen later had hij ook nog iets van een elektronicazaak nodig, en die ligt wat verder weg, in Salzburg. Dus op naar Salzburg.

Op weg naar het oude stadscentrum liepen we door de mooie Mirabellgarten bij het Mirabellschloß. Van daar heb je een geweldige doorkijk naar ‘die Festung’, de grote burcht van Salzburg.

De prachtige tuin stond zo ongeveer vol met poortwachters trouwens ….

We hadden niet al te veel tijd dankzij het bezoek aan de electronicazaak en lieten het Schloß daarom links liggen. De zogenaamde ‘Zwergelgarten’ oftewel tuin met kleine mensen was gesloten en die lieten we maar rechts liggen.

We liepen in het centrum over een heel oude ommuurde begraafplaats, de begraafplaats van St Sebastianus. Heel apart om zo langs eeuwenoude graven te lopen.

Op het kleine plein naast de kerk nuttigden we een lekkere lunch

en ontliepen vervolgens heel slim de toeristenmassa

en maakten nog een paar foto’s voor een blogcollega

Het was een vermoeiende maar mooie dag

Andermaal

On door schrijfselsvanmijingeneuzel, Oostenrijk, vakantie, wandelen, was11 reacties

reden we naar Oostenrijk. Het was enorm druk onderweg, maar dat is vrij normaal voor een vrijdagmiddag in het hoogseizoen. We volgden vanaf Frankfurt niet de geijkte weg maar een alternatief dat werd aanbevolen door het navigatiesysteem. Zonder dat zou ik uitkomen in Timboektoe …..

Stiekem had ik gedacht dat we daardoor Ton en Rick ergens konden treffen maar helaas strooiden nòg een lange file en zelfs een compleet afgesloten autosnelweg roet in het eten. Dankzij de hulp van een aardige ADAC meneer op een parkeerplaats langs de autosnelweg konden wij onze weg door dorpjes vervolgen zonder aan te moeten sluiten in een lange, lange rij auto’s.

Enfin. Uiteindelijk kwamen we daar aan waar we graag zijn.

De eerste dagen staan altijd in het teken van uitrusten en een stukje wandelen. Ik moet iedere keer even aarden. Rustigjes aan doen en dus niet te voet maar met de lift omhoog de bergen in.

De eerste voorbode van de aanstaande herfst?

Nog even niet als het aan mij ligt ….

Een nichtje, net terug van een lange reis, vertelde me over haar ervaring met bedbugs oftewel bedwantsen. Yuk. Ik kreeg er jeuk van en besloot alle beddengoed, inclusief kussens, op zestig graden te wassen.

Gelukkig word ik erg blij van was aan de lijn ….

zondag

On door schrijfselsvanmijinwandelen33 reacties

We hadden afgelopen zondag een bezoek aan de toekomstige woning van mijn hoogbejaarde schoonouders op het programma staan. Vanwege een officiële ‘open dag’ moest dat helaas die zondag plaatsvinden. Om toch voldoende beweging te krijgen moesten we ’s ochtends maar gaan wandelen. We waren redelijk vroeg uit de veren en hebben flink gewandeld en heerlijk genoten van het prachtige weer. Voordeel van zo vroeg wandelen is dat het dan niet druk is op de wandelpaden. Lees: weinig of geen loslopende honden, daar ben ik namelijk doodsbenauwd voor …… Eigenlijk kwamen we alleen fanatieke mountainbikers tegen. Wat is trouwens het Nederlandse woord daarvoor? Ik vind bergfietsers een beetje vreemd klinken …

We liepen richting Sittard en halverwege sloegen we links af naar het plateau van Doenrade.

Hier zijn ooit korenwolven uitgezet, geen idee hoe groot de populatie intussen is. Heel af en toe staat er een berichtje over in de krant. Helaas is dat soms negatief nieuws, als zo’n diertje wordt gevangen door de loslopende hond van een of andere pipo …..

We volgden zo ongeveer de Duits-Nederlandse grens, van grenspaal naar grenspaal. Best apart.

We kwamen ook nog twee dames tegen, da’s toch erg uitzonderlijk in februari

Bij Watersley bogen we naar links, richting Doenrade. Via de Sittarder Gats kwamen we bijna uit in bovengenoemd dorp maar even ervoor sloegen we wederom links af richting thuis. We hadden helaas geen tijd voor een koffiepauze in de plaatselijke gasterie, maar gelukkig smaakt de koffie thuis ook uitstekend.

Het was een mooie ronde, we liepen bijna 6 kilometer en waren net op tijd thuis voor het vervolg van de dag.