haalden we mijn schoonvader (95) op voor een kort wandelingetje in de omgeving waar hij in de oorlogsjaren als jonge knul bij een boer werkte.
Dat was toen in Etzenrade, bij de familie Spiertz.
Etzenrade is een gehucht in de gemeente Beekdaelen, grenzend aan de Duitse gemeente Gangelt. Volgens het bordje bij de parkeerplaats ligt er ook een door Piet Oudolf ontworpen tuin, dus vanaf het voorjaar zal ik er zeer zeker nog eens gaan wandelen èn foto‘s maken.
Op de achtergrond restaurant de Etzenrather Mühle, die ligt in Duitsland en is dus ’gewoon’ open voor koffie en/of een hapje.
Op weg. Tempo is slakkengang maar dat is prima:-)
Zo zou het oude kasteel Etzenrade er in de dertiende eeuw kunnen hebben uitgezien. —> voor info klik hier
Een kleine impressie:
Veel is er niet over, maar met een beetje fantasie en wat uitleg …..
Na consult bij de neuroloog werd besloten weer eens een MRI te laten maken. Dat onderzoek stelt niks voor mits je geen last hebt van claustrofobie. Tijdens het half uurtje liggen in de buis had ik tijd genoeg om eens te tellen hoe vaak ik zo’n onderzoek heb gehad in de loop der jaren. Ik kom op zeven keer, maar het kunnen er ook acht zijn geweest. Ik twijfel over wel/niet een MRI in het voormalige Atrium ziekenhuis te Heerlen. Is ook niet belangrijk, belangrijk is de uitslag, die krijg ik volgende week.
Bovenste briefje is nog uit de oude doos toen het Zuyderland ziekenhuis nog Orbis heette, van voor de fusie met het ziekenhuis van Heerlen. Toen ik er werkte, lang lang geleden, heette het nog Ziekenhuis de Goddelijke Voorzienigheid, daarna werd het het Maaslandziekenhuis, toen Orbis Medisch Centrum en sinds 2015 dus Zuyderland. What’s in a name. Maar dit ter zijde.
Op het moment dat ik mijn auto in de garage zette tikte ik de 60.000 kilometer aan. Ik reed in het verleden altijd vaak en veel, maar nu nog maar weinig. Ik ben zuinig op mijn rode auto die al bijna zes jaar jong oud is.
Ik zag in de bijkeuken twee enkele herenschoenen staan, en dacht “oh jee, het zal toch niet …..”
Maar jawel hoor: mijn man is echt wel met twee verschillende schoenen naar zijn werk gegaan:
(moeten trouwens hoognodig eens gepoetst worden ….)
Een aantal weken geleden bleken er in ons dorp – en ook in de rest van de gemeente – dieven te hebben rondgelopen die het voorzien hadden op putdeksels. Alleen al in onze straat waren er drie verdwenen, in de hele gemeente meer dan vijfentwintig. Levensgevaarlijk, met name voor fietsers! Inmiddels liggen er niet alleen nieuwe deksels, goed (beter) vastgeklonken dit keer, maar is ook het asfalt netjes bijgewerkt en zijn de paaltjes weer weg.
Onze middelste had een klus van tien dagen in Bulgarije en dus waren wij het haasje 🙂
Ze was ook nog eens jarig op de dag dat baasje vertrok:
Hiep hiep hoezee, ze is twee!
Tijdens een van de vele wandelingen met haar zag ik dit knuffeltje liggen. Wie oh wie mist zijn/haar knuffeltje? Het is dat ik geen tas of plastic zak bij me had, anders had ik ‘m meegenomen.
Twee van de vier pitten van onze kookplaat hadden de geest gegeven, dus moest er een nieuwe komen. En die kwam, per post. En mijn handige Henkie bouwde ‘m zelf in. Knap hoor. Doe ik ‘m niet na.
Euh, er groeit iets in de wasbak …..
Nog wat plaatjes van de wildcamera in onze wei: vos, vosjes, dassen en wilde zwijnen. Ieder dier is welkom, alleen die wilde zwijnen, ik hoop dat dat er niet teveel worden ….
We zijn alweer ruim een week daar waar het ook voelt als thuis, in Leogang dus. Een tijdje geleden kochten we dit wandbord met de voor ons toepasselijke tekst, en die hangt nu in onze inkom. In het Zittesj (Sittards) plat (dialect):
hier voelen wij ons thuis
Met name in de weekenden is het hier enorm druk met fietsers die boven in de bergen willen fietsen en/of downhillen (krankzinnig hard de berg af ….). Wij vertikten het om in de rij aan te sluiten en liepen een mooie wandeling in het dal.
Op een van onze fietstochten zagen we deze ode aan al de (wereld)beroemde skiërs die hier ooit verbleven en trainden. Ben niet zo thuis in dit wereldje, herkende alleen de namen Lyndsey Vonn en Hermann Maier.
We maakten een tochtje naar de gletsjer van Kaprun. Machtig, dat uitzicht! In de verte, recht vooruit, ligt Zell am See.
Na een dagje lui met lift omhoog en weer omlaag volgde een fietstocht, dit keer weer eens richting Wilder Kaiser. Mooie tocht, prachtig gebergte, en ook nog eens Kaiserwetter!
We zagen bij Ellmau de (jongere) broer van Hubertus 🙂
Als we dan toch in de buurt zijn lopen we graag even door het kleurrijke en mondaine Kitzbühel
We planden en liepen een wandeltocht naar de Peter Wiechenthaler-Hütte, maar die lag uiteindelijk zo’n 500meter te ver weg voor mij. Mijn conditie is prima, de MS gedraagt zich meer dan goed maar ik moet dingen niet overdrijven en het noodlot niet tarten.
Maar niet getreurd, het uitzicht onderweg was top en uiteindelijk liepen we toch zo’n 15.000 stappen, bergop en -af.
Iedere streek, iedere stad, ieder land heeft zo zijn eigen dingetjes. Dat wist ik natuurlijk wel, maar doordat anderen erop wijzen hoe het hier en ginder gaat valt het meer op.
Zo las ik bij Emie laatst over de reparatie van hun hekwerk, en dat deed me denken aan de verscheidenheid aan hekwerken die je bijvoorbeeld in het Salzburgerland in Oostenrijk ziet. Puur ouderwets handwerk en hartstikke mooi.
Het gemeentehuis van Leogang
De bovenste drie zijn typisch voor deze streek (Pinzgau, Pongau, Tennengau) en heten dan ook Pinzgauer-, Pongauer- of Tennengau Zaun. Dichte constructie waar geen draad of spijker aan te pas kwam.
Ook typisch voor hier en overal waar men goed van vertrouwen is: de winkel is gesloten maar alle koopwaar blijft gewoon buiten staan. Kopen mag, maar gelieve dan wel het bonnetje plus geld in de kassa (brievenbus) te doen.
Ik doe weer mee met Anne’s photo challenge. Haar 24ste alweer, de ‘uitdaging’ is dit keer ‘landschap’.
Laat ik daar nu toevallig heel wat foto’s van in mijn album hebben: bergen, luchten, weiland, etc., etc.
De eerste: het landschap dat ik zie vanaf mijn terras. Een plaatje, en zeker met een regenboog erbij. In de verte de kerk van Jabeek (NL) en de vele windmolens aan Duitse zijde (de onze dus) van de grens. Verveelt nooit, het uitzicht op dit landschap.
De tweede: zicht op Sittard. En ja, de horizon hoort zo schuin want het landschap is glooiend.
De derde: enkele van de populieren tussen Eys en Wittem. Lijkt op een landschap in de Toscane maar het is toch echt in Zuid-Limburg.
De vierde: onze wei. Stukje puur natuur. We gebruiken er geen (kunst)mest en absoluut geen bestrijdingsmiddelen. De wei wordt maar een keer per seizoen compleet gemaaid, zodat weidevogels met een gerust hart kunnen broeden. Een aantal keren per jaar maaien we alleen een pad omdat er anders geen doorkomen meer aan is. Op de wildcamera die ergens aan een boom hangt zien we beelden van reeën (wederom drie dit jaar), vossen, katten (van de diverse buren) en af en toe één hond 🐕, die van onze middelste. Laatst zagen we sporen van een wild varken. Ai, die mag wel wroeten in de wei, maar niet in onze tuin.
De vijfde: Fieberbrunn, Oostenrijk. Mooi berglandschap. Ik kom hier graag, en geniet me dan te barsten.
De zesde: het landschap dat je ziet als je op het toilet zit en uit het raam kijkt boven bij de Wildseeloder. Zit lekker 😀
Nog even terugkomend op mijn vorige blogbericht. Ik kocht nog een aantal van de overige glutenvrije vleesvervangers:
Bij de Edeka in Duitsland dus. Nog even niet toegankelijk voor degenen die zich niet willen laten testen ….. Goed nieuws voor degenen die dat wel willen laten doen:
Steeds meer testcentra waar je je gratis kunt laten testen. Dat scheelt heel wat met de 70€ die mijn middelste en jongste in Nederland moesten betalen voor dezelfde officiële sneltesten. Ik denk dat de Duitse middenstand hier achter zit, zij zagen de afgelopen weken hun omzet met zo‘n 80% teruglopen na het sluiten van de grenzen voor klanten uit Nederland.
Heb ik het wel eens gehad over mijn voorliefde voor tulpen? In de vaas weliswaar, want in mijn tuin heb ik ze niet. Te veel werk om de bollen na de bloei weer uit de grond te halen.
We gingen een klein rondje fietsen, richting Schinveldse bossen waar deze mooie jongens en meisjes fijn stonden te grazen. Gelukkig achter een stevige afrastering want anders durf ik er niet langs ….
Onze kers in volle bloei. Dat belooft, ondanks de vele vrieskoude nachten, toch weer een mooie oogst te worden. Grappig genoeg staat de kersenboom – links naast deze schoonheid – voor het eerst in twintig jaar in bloei. Zou hij gehoord hebben dat we ‘m dit jaar nog wil(d)en omzagen?
Wederom een ronde met de hond, word langzaamaan saai ….. maar het blijft leuk 😀
Paardenmest. Dat ruikt niet fris ….. maar wel natuurlijk 😀
Aan de andere kant van ons dorp een pracht van een fruitboom:
En zo was het zoveelste rondje dorp weer bijna ten einde.
Het is even lastig, dat omgaan met de regels v.w.b. niet zomaar de grens oversteken. Zeker hier in ons dorp, dat aan drie zijdes heel dichtbij een Nederlandse grens heeft. Te voet overtraden we dan ook al aantal keer de regels, iets met het geen zin hebben om de hond in de auto te zetten voor een wandelronde.
Afgelopen zondag reden we – zonder hond – een paar dorpen verder. Er zijn meer dan genoeg mooie plekken om aan Duitse zijde van de grens te wandelen.
Natuurgebied Rodebach-Roode Beek is er een van, een grensoverschrijdend natuurgebied. We parkeerden de auto net buiten Gangelt en liepen rond de grote roeivijver. Als kind ging mijn man hier al roeien, grappig toch? Net voor dat we de grens zouden overgaan naar Schinveld sloegen we rechtsaf.
Terug richting parkeerplaats kwamen we langs het openluchtzwembad van Gangelt. Dit was en is een geliefd zwembad voor Duitsers en Nederlanders. Ook nog dicht, en niet alleen omdat het nog te fris is om buiten te zwemmen ….
Geen coffee-to-go voor ons, wij gingen fijn naar huis voor Kaffee und Kuchen ….
en dus op de valreep een fotoblogje met een beetje sneeuw gecombineerd met een beetje carnaval-die-niet-doorgaat.
We liepen een mooi rondje van ruim een uur: van thuis naar Doenrade, via Viel naar Bingelrade en toen weer terug naar huis. Het was k..k..k..koud toen we begonnen te lopen, maar ik stopte toch af en toe om een foto te maken.
klein kastje voor zwerfboeken in Bingelrade
Ik heb zo goed als niets met carnaval. We zijn normaal ook nooit thuis met deze dagen. Maar wat is nog normaal? Het is carnaval (Vastelaovend zeggen we hier), we zijn thuis èn carnaval wordt niet gevierd …. Maar wel bijna overal iets van carnavalsdecoratie.
Mooi pand in Bingelrade, ‘de ouw pastorie’, een rijksmonument uit 1766.
Zo te zien worden hier eerstdaags lammetjes geboren
We zijn de grens weer overgestoken. Een beetje illegaal want geen identiteitskaart mee … Gelukkig geen grenscontrole (vorige week wel hoorde ik), dat scheelt 😉
Thuis wacht een luie kater – die ons niet eens heeft gemist – èn warme chocomel 😀
Afgelopen zondag en maandag was de wereld hier wit. Weliswaar was het laagje maar dun, maar toch, de wereld ziet er gelijk heel anders (en mooier) uit.
Op maandag liepen we een ronde in Sittard. De sneeuw was helaas al zo goed als gesmolten maar de hemel was blauw en dus was de ronde er niet minder om. We parkeerden de auto in de (voormalige) buurtschap Leyenbroek, en liepen de Broekstraat af richting de roeivijver in het stadspark.
Broekstraat
De roeivijver plus park worden momenteel gerenoveerd als onderdeel van de herinrichting van de Geleenbeek (project Corio Glana). Ik zocht en vond een plaatje van lang geleden:
Samen met mijn vader in een roeiboot, lang, lang geleden 😀
Zie je de overeenkomst op beide foto’s? Ja, de treurwilg! Voor de rest is het een modderige bedoening …. en de vijver, die is leeggepompt in verband met die renovatie. Ben beetje benieuwd hoeveel fietsen er op de bodem van de vijver lagen ….
Op de achtergrond restaurant ‘de vief heringe’met de watermolen
Het wordt vast mooi, maar tot die tijd ….
Het voormalige openluchtzwembad aan de Vijverweg
In de zomer van 1977 leerde ik in dit zwembad mijn man kennen die er een vakantiebaantje als badmeester had. Ik hoop dat ze tijdens de renovatie van vijver en park ook de overblijfselen van dit gebouw meenemen, het (park) is per slot van rekening een rijksmonument.
Jammer genoeg een niet al te duidelijke foto van Hoeve Bergerhof, dichtbij het stadspark. Een monumentaal boerderijcomplex, gebouwd in de zeventiende eeuw. Wij kinderen noemden dit vroeger ‘het Casino’, schijnt dat deze benaming stamt uit de tijd dat het een buitencafé was. Sinds jaren tachtig is het na grondige restauratie in gebruik van een grote Sittardse bouwfirma.
Ik zag onderweg nog een lelijk trafohuisje
en een verscholen kazemat. Tijd om weer naar huis te gaan, het was tot dan toe een mooie dag, die maandag!
Naar het nu uitziet blijft Duitsland langer in lockdown. Tja, was ergens wel te verwachten. Te veel besmettingen nog, wellicht door teveel ontmoetingen in huiselijke kring? Zou kunnen. Las online ergens dat iemand een flinke boete had gekregen door net over de grens te gaan tanken. Is blijkbaar geen noodzakelijk iets, dat tanken. In ieder geval blijkbaar geen geldige reden om de grens over te gaan. Was trouwens een Fransman die in België was gaan tanken. De boete die hij kreeg was niet mals, iets van € 4000! Tanken door Nederlanders is hier in de buurt schering en inslag. Zijn dat noodzakelijke grensoverschrijdingen? Hoe zou dat eigenlijk zitten met boodschappen doen? Ben ik in overtreding als ik mijn glutenvrij brood plus dan ook maar de rest van de boodschappen in Nederland ga kopen? Voor mij is het noodzakelijk, het glutenvrije brood van AH of Jumbo is beter te pruimen dan het brood dat ik in Duitsland kan kopen.
Enfin. Als we ons grote rondje links- of rechtsom rond het dorp wandelen gaan we ook telkens de grens over. Als ik de tuin uitloop loop ik bij wijze van spreken de grens al over …..
Rondje dorp. Linksom of rechtsom, overal grenspalen. Van bij ons uit dit keer een rondje naar links. Aan het einde van het dorp (“Oberdorf”) sla je dan linksaf, direct de grens over. De tuinafrasteringen op de foto liggen precies op de grens. De bootjes – in Nederland – liggen fijn op het droge. En die caravan, daarmee zou ik niet op vakantie willen gaan ….
Aan de linkerkant liggen akkers en een klein bosje.
Maretak. Deutscher Baum, auf jedenfall 😀
De weg (beetje bergaf) vervolgend zie je de vele windmolens die ik ook vanuit onze tuin kan zien.
Nog net wandelend in Duitsland. Die boerderij ligt in Nederland trouwens
Stukje verder, kijkend naar rechts, zie je het dorpje Bingelrade.
Uitzicht op Bingelrade (NL)
Volgende keer lopen we maar weer eens een rondje rechtsom.
schrijfselsvanmij 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.