Posted on

nog langer ….

Naar het nu uitziet blijft Duitsland langer in lockdown. Tja, was ergens wel te verwachten. Te veel besmettingen nog, wellicht door teveel ontmoetingen in huiselijke kring? Zou kunnen. Las online ergens dat iemand een flinke boete had gekregen door net over de grens te gaan tanken. Is blijkbaar geen noodzakelijk iets, dat tanken. In ieder geval blijkbaar geen geldige reden om de grens over te gaan. Was trouwens een Fransman die in België was gaan tanken. De boete die hij kreeg was niet mals, iets van € 4000! Tanken door Nederlanders is hier in de buurt schering en inslag. Zijn dat noodzakelijke grensoverschrijdingen? Hoe zou dat eigenlijk zitten met boodschappen doen? Ben ik in overtreding als ik mijn glutenvrij brood plus dan ook maar de rest van de boodschappen in Nederland ga kopen? Voor mij is het noodzakelijk, het glutenvrije brood van AH of Jumbo is beter te pruimen dan het brood dat ik in Duitsland kan kopen.

Enfin. Als we ons grote rondje links- of rechtsom rond het dorp wandelen gaan we ook telkens de grens over. Als ik de tuin uitloop loop ik bij wijze van spreken de grens al over …..

Rondje dorp. Linksom of rechtsom, overal grenspalen. Van bij ons uit dit keer een rondje naar links. Aan het einde van het dorp (“Oberdorf”) sla je dan linksaf, direct de grens over. De tuinafrasteringen op de foto liggen precies op de grens. De bootjes – in Nederland – liggen fijn op het droge. En die caravan, daarmee zou ik niet op vakantie willen gaan ….

Aan de linkerkant liggen akkers en een klein bosje.

Maretak. Deutscher Baum, auf jedenfall 😀

De weg (beetje bergaf) vervolgend zie je de vele windmolens die ik ook vanuit onze tuin kan zien.

Nog net wandelend in Duitsland. Die boerderij ligt in Nederland trouwens

Stukje verder, kijkend naar rechts, zie je het dorpje Bingelrade.

Uitzicht op Bingelrade (NL)

Volgende keer lopen we maar weer eens een rondje rechtsom.

Posted on

lekker weer

Vandaag was een prachtige dag, qua weer dan, en dus de wandelschoenen aangetrokken voor wat ik dacht dat een klein wandelingetje zou gaan worden. Dat kleine tochtje werd een heuse wandeling van bijna twee uur met ruim 8 kilometer (14.000 stappen) op de teller.

We liepen over het plateau van Doenrade richting de Kollenberg in Sittard en weer terug.

Volgens Wiki:

De Kollenberg (ook: Kolleberg) is een heuvel in de Limburgse stad Sittard. De Kollenberg is, geografisch gezien, een kleine heuvel aan het einde van het plateau van Doenrade, die beschouwd mag worden als een van de noordelijkste en verste uitlopers van de Belgische Ardennen en de Duitse Eifel. Deze uitloper heeft een hoge landschappelijke waarde en geniet bescherming van milieugroepen en landschapsinstanties. De naam betekent letterlijk: de berg van de toverkol, omdat “kolle” toverheks is. De Kollenberg is een kapelberg, in 1675 werd de Sint-Rosakapel op haar hoogste punt gebouwd ter ere van de stadspatronesse van Sittard, Rosa van Lima.

Op de achtergrond het vroegere klooster Huis Watersley
In vroeger tijden achtereenvolgens buitenplaats, klooster, internaat en tehuis voor verstandelijk gehandicapten, tegenwoordig wooncampus voor fietstalenten

Mooie wandeling, mooie dag. Zo wil ik er wel meer, maar nu even niet, nu wil ik rust en koffie …..

Posted on

bewegingen

Ooit, zo‘n 25 jaar geleden, viel ik als een blok voor mijn eerste paar Wolky’s. Ik kocht een paar witte, en niet lang daarna ook nog een paar zwarte. Zo ongeveer dag en nacht liep ik erop, binnen en ook buitenshuis. Heerlijke sloffen schoenen. In de loop der jaren versleet ik ook nog oranje, beige, blauwe en bruine exemplaren. Afgetrapte exemplaren worden tot op het allerlaatst afgedragen als tuinschoenen voordat ze uiteindelijk weg moeten ….. Afgelopen week kocht ik weer een paar, ik keerde terug naar de kleur zwart. En het fijne was dat ik er niet voor de deur uit hoefde: ik bestelde ze dit keer op internet. Het fijne van dezelfde schoenen: pasvorm en maat zijn gewoon hetzelfde, past altijd. Het was trouwens wel een bestelling bij een winkel in de buurt, zo steun ik de middenstand in mijn stad een beetje in een tijd dat ze het moeilijk genoeg hebben.

Om ook reserve boeken te hebben om deze thuisblijftijd door te komen bestelde ik bij mijn favoriete boekwinkel (en dus niet bij dat dikke bolle blauwe mannetje) een aantal boeken. Ik kreeg ’s middags gelijk een belletje van eigenaar Wim: “ik moet toch in de buurt zijn, ik breng ze wel langs”. Hij moet regelmatig een lading boeken via het Duitse postkantoor versturen, en dus spaarde hij gelijk de postzegel voor mijn pakketje uit.

De hond moet regelmatig uitgelaten worden. Vaak doet zijn baasje dat, soms mag ik dat doen. Voordeel is dan dat ik zo bijna ongemerkt aan mijn 10.000 stappen van die dag kom. Voordeel is ook dat je onderweg leuke en verrassende dingen ziet. Deze fietsen staan her en der verspreid in de gemeente Beekdaelen, zag er ook laatst een bij Sjoerd op zijn blog, maar dit terzijde.

Bèngelder, oftewel Bingelrade (gemeente Beekdaelen) in goed Nederlands.

Ik kom mijn tijd wel door ….

Posted on

nog meer fietsen

Van een fietsetappe door ons dorpje thuis, die zelfs zonder publiek geen doorgang mocht vinden, naar een heus wereldkampioenschap mountain bike in “ons” dorpje in Oostenrijk. Dankzij Corona ook hier zonder publiek. Jammer dan. Ik denk dat het kijken naar beelden op televisie sowieso veel meer laat zien, de helft van het parcours gaat berg op en berg af door weiden en bos. Weersverwachting is ook nog eens slecht ….

Hup Holland Hup

Ik scoorde in diverse supermarkten genoeg glutenvrij lekkers om de komende tijd zoet mee te zijn ….

Het weer hier was wisselend: sneeuw, regen, onweer, zon, bewolking, we hadden het allemaal.

Onze middelste, die thuis toch momenteel geen werk heeft, helaas, besloot ons op te zoeken, samen met zijn hond. Gezellig.

We liepen samen heel wat kilometers berg op en berg af.

Onze auto stond tijdens zo’n wandeling ergens netjes geparkeerd, en toen viel een ernaast geparkeerde crossmotor om ….

Ach, het is maar blik en de schade wordt vergoed door de verzekering van de veroorzaker. Niet zeuren, er gebeuren heel wat ergere dingen ….

We houden de cijfers goed in de gaten, en zien dat het in ons thuisland nog best goed gaat, en ons vaderland slechter en slechter ….

In tegenstelling tot mij kookt mijn middelste wel graag en ook nog eens goed!

Maar ook (glutenvrij) eten buitenshuis laat ik me goed smaken

glutenvrije Kaisersmarrn bij mijn favo restaurantje in de bergen van Fieberbrunn
hier dus 😀

Kortom, ik zou hier wel willen blijven ……

Posted on

Mien Limburgs landj …

We wandelden (en fietsten) wat af de afgelopen weken, en dat allemaal in “mien Limburgs landj”.

Na de crematieplechtigheid voor mijn schoonmoeder liepen we een rondje rond de vijver bij kasteel Strijthagen (Landgraaf) alwaar dit vreemde voertuig tentoongesteld stond. Ik vond het de moeite waard om er een foto van te maken, wellicht was het iets voor Sjoerd’s virtuele garage? Ik las dat het park rondom het kasteel (dat in bezit is van een Russisch kunstenaarsechtpaar) een Artland is, een plek om kunst te tonen aan het publiek. En die (meer dan manshoge) hond zal dan wel de bewaker zijn …

We parkeerder de auto in Epen en liepen langs de Geulle naar Mechelen. Het was op een woensdag en druk dat het er was ……

In Mechelen hielden we halt voor lunch. Tegenover ons liepen paarden, veel paarden. Tussen ons en de paarden een drukke weg, maar die zie je zo niet, haha.

Ter afsluiting nog een koffie op het terras van de Gerardushoeve. Voor mij het terras met een van de allermooiste uitzichten van Limburg. Per toeval kwam ik er laatst achter dat deze hoeve vroeger ècht een hoeve was waar ik nota bene als 7-jarige op kamp ben geweest met de kabouters. Ik was toen een kabouter met ontzettende heimwee ….

Drie dagen later waren we wederom in het heuvelland, dit keer samen met middelste plus hond. We parkeerden de auto in Slenaken, liepen van daaruit een wandeling langs de Gulp, en sloten de dag af bij mijn favoriete restaurantje in België, Moeder de Gans. Zo lang de grenzen maar open zijn en blijven is het zó leuk om dicht bij landsgrenzen te wonen.

Op zondag fietsten we een rondje van thuis uit. Bestemming: theetje doen bij “boven water” in Schinveld.

Op de terugweg fietste ik eindelijk eens over de fietsbrug bij Onderbanken (tegenwoordig gemeente Beekdaelen) in plaats van er met de auto onderdoor te rijden. De brug is ontworpen door een ontwerpteam uit Delft, de drie kunstobjecten op de brug zijn van de hand van Marijke de Goey.

Vanmorgen vroeg was dit het uitzicht vanuit onze badkamer. Zicht op Jabeek. Ook mooi 🙂

Posted on

wandelen of fietsen

Fietsen in de bergen, dat is voor mij alleen leuk met een fiets met trapondersteuning, een e-bike dus. Omdat de Engelse term veel sneller te typen is dan de Nederlandse heb ik het vanaf nu alleen nog over e-bike. Dag voornemen om zoveel mogelijk Nederlandse woorden te gebruiken.

Bij fietsen hoort af en toe een pauze. Normaliter zoeken we dan een leuk terrasje op, maar omdat nog niet ieder restaurantje open is kochten we belegde broodjes en een flesje bij de supermarkt en zochten en vonden een leuk plekje aan het water. En ja, mijn broodje is glutenvrij, deze worden verkocht bij de Merkur supermarkt.

Onderweg zie je vaak de grappigste dingen, zoals deze bus met boom of boom in bus.

Wandelen in de bergen met kinderen is leuk, zeker als ze af en toe lekker kunnen spelen. Her en der staan speeltoestellen en soms zelfs complete speeltuintjes.

Hier nog een slang. Niet als speeltoestel maar met de uitnodiging om stenen te beschilderen en neer te leggen om zo de slang nòg langer te maken.

Een ree, daar heel ver in de verte ….

beetje dichterbij gehaald

En ja, ze bleef zelfs even staan. Da’s echt zeldzamer dan een schaap in de wei.

hoe mooi ook

Daar hoog boven in de bergen, daar waar die plukjes sneeuw liggen, heb ik zo’n vier maanden geleden nog geskied. Zo goed als onwetend van wat ons allemaal nog te wachten stond ….

Posted on

niet te filmen

hoe snel de weken voorbij gaan terwijl er nauwelijks iets op de/mijn agenda staat ….

Afgelopen woensdag was mijn schoonmoeder jarig, ze werd negentig. Ze woont samen met mijn schoonvader in een verzorgingshuis. Jammer dat we door de huidige omstandigheden niet samen met haar deze dag konden vieren. We stonden met z’n viertjes (zoon, dochter, schoonzoon en ik) aan het hek haar toe te zingen, maar of ze snapte dat dit speciaal voor haar was is maar de vraag. Ze is dementerend, zo triest dat ze degenen die ze nu wellicht nog kent niet van dichtbij kan zien en aanraken …. Geen foto helaas.

Te belachelijk voor woorden ….

Laatst lagen langs de kant van de weg naar ons dorpje zo’n vijfentwintig vuilniszakken die – denk ik, gezien de regelmatige afstand tussen iedere zak – uit een rijdende auto waren gegooid. Ik durf te wedden groenafval van hennepteelt, de oogst zal overvloedig zijn geweest gezien de hoeveelheid zakken. Bah. Wederom geen foto, ik was met de auto en kon nergens stoppen zonder verkeer te hinderen.

Rondje dorp met het hondje. Hondje is intussen een flinke hond van ruim 19 kilo.

De rhododendrons in de voortuin, ze bloeien kort maar prachtig en krachtig. Grasveld, tja, nog altijd een probleemgeval ….

Op het nippertje nog wat foto’s van onder andere bloeiende Akelei. Ieder jaar is het weer een verrassing waar de plantjes staan en in welke kleur. Mooi en eigenwijs.

In ons dorpje is maar één winkel, een hobbywinkel met louter stoffen en toebehoor voor liefhebbers van quilten. Ik kocht er – bij gebrek aan eigen naaimachine – twee stoffen mondkapjes. Ik heb het lint vervangen door elastiekjes, is gemakkelijker ivm snel op en af doen, ik verdraag het kapje geen minuut langer dan verplicht.

Die kapjes zijn hier (Duitsland) verplicht in elke winkel, openbaar vervoer, overheidsgebouw, dokters- en tandartspraktijk, apotheek etc en ook in de onlangs weer geopende horecazaken. Echt waar, de terrasjes zitten weer vol …. 😵

Ik had natuurlijk ook een kapje kunnen haken ……

Zo lang als middelste zoon plus vriendin, hond en kat hier bivakkeren koken hij en zijn vriendin al voor ons. In ieder geval 6 van de 7 avonden. De zevende avond hebben we bestemd om de horeca te helpen in de vorm van de een of andere afhaalmaaltijd. Haha, frietjes, Chinees of pizza dus. Zes avonden is het iedere keer weer een verrassing wat ze klaar hebben gemaakt. En het is zó super: altijd glutenvrij en ook nog eens vegetarisch. We komen echt van het vlees af 😃 maar krijgen wel af en toe vis.

Ons werd gevraagd een felicitatie filmpje te maken voor een jarige vriendin. Dit is een foto van onze bijdrage, heb mijn man er maar even afgeknipt voor de blog. Was geinig: ze kreeg een kwartier lang felicitaties te zien door familie, vrienden en kennissen.

Verwenboeket voor mezelf. Grootste verwenmoment voor mezelf de komende week: ik mag naar de kapper 😁

Posted on

nieuwe week, nieuwe kansen

Ik was wat ziekjes, werd gelukkig snel weer beter zonder manlief aangestoken te hebben en dus togen we zoals gepland weer richting Oostenrijk. Deels op de vlucht voor carnaval maar meer omdat we het gewoon fijn vinden om daar onze tijd door te brengen.

Daar aangekomen begon ik gelijk met wassen. Onze jongste was een weekje met vrienden in onze stek geweest en had er geen tijd voor gehad. Haha. Mama hotel ook in den vreemde dus. Gelukkig kon alles fijn buiten drogen, heerlijk.

Op de weinige dagen dat het niet regende (ja, ook daar ….) of sneeuwde of gewoon bewolkt was waren de luchten prachtig. Goed te zien dat er nogal flink gevlogen wordt boven de Alpen

Ik zwabberde eens onder een kast en daar kwamen alras de elastiekjes tevoorschijn waarmee kater van middelste zo graag speelt als ook hij in Oostenrijk is.

We kregen vrienden te logeren en gingen met hen onder andere naar Saalbach,

naar het einde van het Glemmtal

en naar Kitzbühel.

Als “dankeschön” (het is een Duits stel) kreeg ik een prachtig boeket.

Toen ze weer weg waren waste ik maar weer eens een (bed)was.

Intussen probeer ik me niet al te ongerust te maken over datgene wat zich op korte afstand van thuis afspeelt. (bron foto: 1limburg)

Posted on

oppas

De een is of wordt oppas oma en de ander wordt gevraagd om af en toe hetzelfde te doen maar dan op een pup. Ik dus. En dat terwijl ik helemaal geen hondenliefhebber ben. Ben eerlijk gezegd best wel bang voor blaffende (en wie weet bijtende viervoeters) maar ach, als je dit snoetje ziet ben je zo verkocht. Ik incluis. Dus toen middelste vroeg of ik een hele dag wilde oppassen op zijn jonge viervoeter heb ik direct volmondig ja gezegd. Kreeg een vel vol met instructies van hem, plus het nodige voer, hondenkoekjes, bench, speeltjes, dekentje, riem, poepzakjes etc. Wat dat betreft nauwelijks verschil met een baby ….

Middelste had haar gisteravond hier afgezet en dus liep ik vanmorgen al voor half acht met een eigenwijze pup door onze straat. Eerste plasje ging net goed, we waren amper de deur uit ….. Het commando ‘plasje doen’ was al niet meer nodig. Nu nog de grote boodschap. Een – wat ik als Nederlandse toch normaal vind – ‘doe maar een poepje’ gaat echt niet want ze is Belgisch ….. en een poep in het Vlaams heeft een nu eenmaal een andere betekenis dan in het Nederlands, dus zeg ik zachtjes: ‘doe maar kakje’ en ben ik blij dat niemand behalve de hond me kan horen. Zo’n pup maakt al flinke keutels trouwens, gelukkig gaat ze er na afloop er niet in staan. Netjes opruimen en weer naar binnen. Fase 1 van het briefje kan al bijna worden afgevinkt. Nu nog natje en droogje en dan weer de bench in.

Na twee uur wederom hetzelfde liedje: plasje, kakje, iets langer wandelen en vervolgens nog even spelen in de tuin en weer (dit keer onder protest ….) de bench in. Dat was fase twee.

Nu nog zo’n 8 uur te gaan voor middelste haar komt ophalen …..

Posted on

10 jaar geleden

Vandaag precies 10 jaar geleden liep ik eenmalig een klautertocht wandeltocht die ik nu echt nooit nooit nooit meer zou lopen. Het was eigenlijk van tevoren al duidelijk dat het niets voor mij zou zijn vanwege de duur van de wandeling en mijn af en toe duizelig zijn in combinatie met een lichtelijke vorm van hoogtevrees, maar ik wilde het zó graag: een keer in mijn leven lopen naar de Passauer Hütte in Leogang.

Ik liep samen met mijn man, een bevriend koppel plus een lokale gids. Deze gids, der Franz, was super, hij heeft me echt naar boven en later weer naar beneden gepraat, daar blijf ik hem zo ongeveer eeuwig dankbaar voor 🙂

Enfin, ik heb peentjes gezweet van angst, heb best wel gemopperd (zeg maar liever: gevloekt en gescholden), was boos op mezelf en mijn man en iedereen die maar bij me in de buurt durfde te komen, maar ik ben er uiteindelijk wel geweest. De hut ligt niet eens zo hoog in de bergen, op ‘slechts’ 2051m, maar is niet met een lift te bereiken. Een ieder die boven geniet van het uitzicht heeft dus deze route moeten lopen. Er is nog een alternatieve route aan de achterkant van de Leoganger Steinberge, deze schijnt eenvoudiger te lopen te zijn maar daar ik waag me echt niet meer aan.

Blick auf den Südanstieg von Leogang zur Passauer Hütte (Pfeil)

De pijl op de foto wijst trouwens de plek van de hut aan 🙂

(bron foto: passauer-huette.de)

Passauer Hütte mit neuem Anbau von 2012 (vorne links) und 2015 (vorne mitte)

(bron foto: wikipedia)

Het was een keer en nooit meer. Serieus. Het uitzicht over het dal was fenomenaal, echt. Maar het laatste stuk ernaartoe en zowat de hele weg terug waren een hel. Voor mij dan. De rest van het gezelschap liep zowat fluitend omhoog en huppelend omlaag. En ik, ik kon wel huilen. Ik was serieus bang dat ik nooit meer fatsoenlijk zou kunnen lopen, zo heb ik gestrompeld. En daarna liep ik dagenlang krom van de spierpijn en na-stress.

Maar ik ben er geweest. Ik heb het gehaald. Ik was en ben er trots op 🙂