Na consult bij de neuroloog werd besloten weer eens een MRI te laten maken. Dat onderzoek stelt niks voor mits je geen last hebt van claustrofobie. Tijdens het half uurtje liggen in de buis had ik tijd genoeg om eens te tellen hoe vaak ik zo’n onderzoek heb gehad in de loop der jaren. Ik kom op zeven keer, maar het kunnen er ook acht zijn geweest. Ik twijfel over wel/niet een MRI in het voormalige Atrium ziekenhuis te Heerlen. Is ook niet belangrijk, belangrijk is de uitslag, die krijg ik volgende week.
Bovenste briefje is nog uit de oude doos toen het Zuyderland ziekenhuis nog Orbis heette, van voor de fusie met het ziekenhuis van Heerlen. Toen ik er werkte, lang lang geleden, heette het nog Ziekenhuis de Goddelijke Voorzienigheid, daarna werd het het Maaslandziekenhuis, toen Orbis Medisch Centrum en sinds 2015 dus Zuyderland. What’s in a name. Maar dit ter zijde.
Op het moment dat ik mijn auto in de garage zette tikte ik de 60.000 kilometer aan. Ik reed in het verleden altijd vaak en veel, maar nu nog maar weinig. Ik ben zuinig op mijn rode auto die al bijna zes jaar jong oud is.
Ik zag in de bijkeuken twee enkele herenschoenen staan, en dacht “oh jee, het zal toch niet …..”
Maar jawel hoor: mijn man is echt wel met twee verschillende schoenen naar zijn werk gegaan:
(moeten trouwens hoognodig eens gepoetst worden ….)
Een aantal weken geleden bleken er in ons dorp – en ook in de rest van de gemeente – dieven te hebben rondgelopen die het voorzien hadden op putdeksels. Alleen al in onze straat waren er drie verdwenen, in de hele gemeente meer dan vijfentwintig. Levensgevaarlijk, met name voor fietsers! Inmiddels liggen er niet alleen nieuwe deksels, goed (beter) vastgeklonken dit keer, maar is ook het asfalt netjes bijgewerkt en zijn de paaltjes weer weg.
Onze middelste had een klus van tien dagen in Bulgarije en dus waren wij het haasje 🙂
Ze was ook nog eens jarig op de dag dat baasje vertrok:
Tijdens een van de vele wandelingen met haar zag ik dit knuffeltje liggen. Wie oh wie mist zijn/haar knuffeltje? Het is dat ik geen tas of plastic zak bij me had, anders had ik ‘m meegenomen.
Twee van de vier pitten van onze kookplaat hadden de geest gegeven, dus moest er een nieuwe komen. En die kwam, per post. En mijn handige Henkie bouwde ‘m zelf in. Knap hoor. Doe ik ‘m niet na.
Euh, er groeit iets in de wasbak …..
Nog wat plaatjes van de wildcamera in onze wei: vos, vosjes, dassen en wilde zwijnen. Ieder dier is welkom, alleen die wilde zwijnen, ik hoop dat dat er niet teveel worden ….
schrijfselsvanmij 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.