Posted on

tijd vliegt …

We zijn inmiddels alweer bijna anderhalve week thuis. Op de terugweg nog even gestopt in München, maar het er zijn kon me dit keer niet bekoren: ik ben niet meer gewend om rond te lopen in zo een grote stad, iets met teveel mensen en het was ook nog eens (te) warm. In München gold tot die dag ook nog eens mondkapjesplicht buiten op straat in de binnenstad, dat was ook niet echt een pretje. Geen foto’s gemaakt, gewoonweg vergeten.

Vorige week was de ‘opdracht’ bij Satur9’s “cijfer”. Ik ben er wat (te?) laat mee maar bij deze toch nog mijn input:

Cijfers dus. Getallen die me nu al ruim een jaar bezighouden zijn de dagelijkse COVID-19 besmettingsgetallen in en rond mijn omgeving. Vandaag dus nog maar 5 op de 100.000 inwoners! Ter vergelijking: in Nederland zijn die iets van tien keer zo hoog. En dus reden tot versoepelingen. Oei. Ik hou mijn hart vast voor komend najaar. Zeker als ik her en der lees en hoor dat toch nog heel wat mensen twijfelen over wel/niet vaccineren of de beslissing tot niet-vaccineren al genomen hebben. Mijn middelste is als laatste van ons gezin komende week aan de beurt. Hij heeft 0 twijfels.

Toevallig zaten we 2 avonden achter elkaar op een terrasje. Een keer in Aken, waar de regels – die nog altijd heel wat strenger zijn dan in Nederland – goed werden nageleefd. En gisteravond ook nog eens in Sittard, waar alvast voorschot leek te zijn genomen op de versoepelingen van komende week: bedienend personeel zonder mondkapjes, nergens 1,5 meter afstand, grote groepen bij elkaar aan één tafel, tafeltjes te dicht bij elkaar, heel wat meer mensen op de terrassen dan toegestaan. De enige regel die werd toegepast was dat we om 22.00 moesten betalen ……

Even terug naar Oostenrijk. Daar gunde ik me een paar nieuwe wandelschoenen. Mooie, tenminste dat vind ik zelf. En ze zitten ook nog eens heerlijk. En wandelen ging ook prima, dat was een eerste vereiste.

We hadden regen, zon èn een mooie regenboog. En een prachtig uitzicht, daar hou ik van.

Maar thuis is het ook leuk 🙂

Posted on

bewegingen

Ooit, zo‘n 25 jaar geleden, viel ik als een blok voor mijn eerste paar Wolky’s. Ik kocht een paar witte, en niet lang daarna ook nog een paar zwarte. Zo ongeveer dag en nacht liep ik erop, binnen en ook buitenshuis. Heerlijke sloffen schoenen. In de loop der jaren versleet ik ook nog oranje, beige, blauwe en bruine exemplaren. Afgetrapte exemplaren worden tot op het allerlaatst afgedragen als tuinschoenen voordat ze uiteindelijk weg moeten ….. Afgelopen week kocht ik weer een paar, ik keerde terug naar de kleur zwart. En het fijne was dat ik er niet voor de deur uit hoefde: ik bestelde ze dit keer op internet. Het fijne van dezelfde schoenen: pasvorm en maat zijn gewoon hetzelfde, past altijd. Het was trouwens wel een bestelling bij een winkel in de buurt, zo steun ik de middenstand in mijn stad een beetje in een tijd dat ze het moeilijk genoeg hebben.

Om ook reserve boeken te hebben om deze thuisblijftijd door te komen bestelde ik bij mijn favoriete boekwinkel (en dus niet bij dat dikke bolle blauwe mannetje) een aantal boeken. Ik kreeg ’s middags gelijk een belletje van eigenaar Wim: “ik moet toch in de buurt zijn, ik breng ze wel langs”. Hij moet regelmatig een lading boeken via het Duitse postkantoor versturen, en dus spaarde hij gelijk de postzegel voor mijn pakketje uit.

De hond moet regelmatig uitgelaten worden. Vaak doet zijn baasje dat, soms mag ik dat doen. Voordeel is dan dat ik zo bijna ongemerkt aan mijn 10.000 stappen van die dag kom. Voordeel is ook dat je onderweg leuke en verrassende dingen ziet. Deze fietsen staan her en der verspreid in de gemeente Beekdaelen, zag er ook laatst een bij Sjoerd op zijn blog, maar dit terzijde.

Bèngelder, oftewel Bingelrade (gemeente Beekdaelen) in goed Nederlands.

Ik kom mijn tijd wel door ….

Posted on

nieuws onder de zon?

Nou, nee, eigenlijk niet. Tenminste, er is niet veel wat ik op mijn blog kwijt wil. Het leven gaat gewoon zijn gangetje. Thuis blijven is wat moet en ik dus ook zoveel mogelijk doe, ik ga eigenlijk alleen de deur uit voor de nodige boodschappen. Soms met de auto, een enkele keer met de fiets. Sportschool bezoeken deed ik al niet meer voordat ze – hopelijk tijdelijk? – dicht gingen. Ik woon nu eenmaal in Duitsland en hier gelden de strengere beperkingen gedurende de hele maand november, dus al voordat ze in Nederland werden aangekondigd.

Sinds een aantal weken is onze jongste het huis uit, hij woont in een leuk appartementje een aantal dorpjes verderop. Lege nest syndroom? Nou nee, echt niet, geen last van. Geen tijd voor ook: vijf dagen later stond onze middelste met hond en kat (en helaas pindakaas zonder vriendin, want zo gaat dat soms in het leven) op de stoep. Hut weer vol voor ik weet niet hoeveel tijd …. Tja, je blijft je hele leven moeder hè….

ach, maakt hen niet uit, zij vinden het wel prima zo

Zo gaat dat hier ook: vegetarisch, glutenvrij, gewone pot, liefst geen gewone pot, nierdieet (kat), pens (hond).

Om de boel een beetje op te vrolijken kocht ik viooltjes. Die zijn zo dankbaar, en bloeien tot ver in het voorjaar. Hoop ik. Ik hoop dat we dan ook weer wat normaler onze gang kunnen gaan …..

Posted on

nog meer fietsen

Van een fietsetappe door ons dorpje thuis, die zelfs zonder publiek geen doorgang mocht vinden, naar een heus wereldkampioenschap mountain bike in “ons” dorpje in Oostenrijk. Dankzij Corona ook hier zonder publiek. Jammer dan. Ik denk dat het kijken naar beelden op televisie sowieso veel meer laat zien, de helft van het parcours gaat berg op en berg af door weiden en bos. Weersverwachting is ook nog eens slecht ….

Hup Holland Hup

Ik scoorde in diverse supermarkten genoeg glutenvrij lekkers om de komende tijd zoet mee te zijn ….

Het weer hier was wisselend: sneeuw, regen, onweer, zon, bewolking, we hadden het allemaal.

Onze middelste, die thuis toch momenteel geen werk heeft, helaas, besloot ons op te zoeken, samen met zijn hond. Gezellig.

We liepen samen heel wat kilometers berg op en berg af.

Onze auto stond tijdens zo’n wandeling ergens netjes geparkeerd, en toen viel een ernaast geparkeerde crossmotor om ….

Ach, het is maar blik en de schade wordt vergoed door de verzekering van de veroorzaker. Niet zeuren, er gebeuren heel wat ergere dingen ….

We houden de cijfers goed in de gaten, en zien dat het in ons thuisland nog best goed gaat, en ons vaderland slechter en slechter ….

In tegenstelling tot mij kookt mijn middelste wel graag en ook nog eens goed!

Maar ook (glutenvrij) eten buitenshuis laat ik me goed smaken

glutenvrije Kaisersmarrn bij mijn favo restaurantje in de bergen van Fieberbrunn
hier dus 😀

Kortom, ik zou hier wel willen blijven ……

Posted on

aan de hand van foto‘s

een bericht schrijven is voor mij toch het makkelijkst. Op deze manier krijgt een ieder een overzicht van alles (ehum) wat ik meemaak gedurende een week. Ha, dat is bitter weinig de laatste tijd maar daar moeten we het dan maar mee doen ….

Mijn man was jarig, ik schreef er al eerder over. Van zijn Duitse collega’s kreeg hij een bon voor, jawel, een heuse ballonvaart. Voor twee personen. En ik ga echt niet mee, nog niet misschien, iets met hoogtevrees ….. Enfin, deze foto laat zien wat voor enorme moeite ze hebben gedaan om het bijzondere cadeau te verpakken.

Nog even terug naar de branden, ik schreef daar hier al over

bron: De Limburger

Gelukkig heeft het de afgelopen dagen geregend. Nog lang niet genoeg maar beter iets dan niets.

Het kleine groentetuintje profiteert er ook van, van die regen. De boontjes doen het voortreffelijk. Dat wordt heel wat grammetjes wegwerken tegen oogsttijd ….. Courgette doet het ook prima. Tomaatjes en pepertjes willen niet echt. Wellicht hebben we die te vroeg uitgeplant.

bron: Geilenkirchener Nachrichten

Honderd dagen geleden was de gemeente Gangelt, onze buurgemeente in de Kreis Heinsberg, wereldnieuws. Tijdens een carnavalszitting werden heel wat mensen besmet met het Corona virus. Het was notabene een ex van de directe collega van mijn man die daar de verspreider was ….. Iedere aanwezige op die zitting ging direct verplicht in quarantaine, en daardoor werd voorkomen wat elders naderhand wel plaatsvond. Mijn man heeft in die tijd geen contact met zijn collega gehad omdat wij toen al in Oostenrijk waren. Maar dit laatste terzijde.

In Nederland waren er toen nog geen besmettingen ….. en wij maar tegen elkaar zeggen dat landsgrenzen dat virus toch echt niet gingen tegenhouden. Op 27 februari, bijna twee weken later, werd live tijdens een televisieprogramma bekend gemaakt dat er een eerste patiënt in Nederland was. Enfin, we weten allemaal wat de gevolgen waren …..

Onze middelste monteerde een wildcamera op een boom in onze huiswei. Van boven naar beneden zie je een jonge vos, een wilde kat – of misschien was het wel een wasbeer? – een groene specht, en twee keer een ree (geit en bok).

Na lange, lange tijd gingen we weer eens naar Aken. Het was er rustig, erg rustig.

We vonden het rustig genoeg om ook ergens een hapje te gaan eten. Voelde een beetje vreemd na al die weken, maar ben wel blij dat we dit stapje hebben gezet.

Had ik al gezegd dat het hier weer erg rustig is? Iedereen, inclusief kat en hond, is weer naar het eigen thuis. We hebben het huis weer voor ons, en dat is fijn 😀

Posted on

vreemde tijden, gezellige drukte

Middelste plus vriendin plus hond en kat uit Brussel bivakkeren sinds bijna een week bij ons. Aanvankelijk voor twee weken maar ik hou er serieus rekening mee dat dit wel eens heel wat langer kan gaan duren ….. Het is druk maar het is – tot nog toe – een gezellige drukte. Zolang iedereen af en toe buiten flink kan uitwaaien houden we het makkelijk vol. Zolang maar niemand (serieus) ziek wordt …..

Middelste heeft momenteel als zzp-er geen werk, gaat gelukkig wel een uitkering krijgen. Zijn vriendin kan (nog) van hieruit werken. Hond en kat amuseren zich intussen prima.

Het ga jullie goed 🙏

Posted on

oppas

De een is of wordt oppas oma en de ander wordt gevraagd om af en toe hetzelfde te doen maar dan op een pup. Ik dus. En dat terwijl ik helemaal geen hondenliefhebber ben. Ben eerlijk gezegd best wel bang voor blaffende (en wie weet bijtende viervoeters) maar ach, als je dit snoetje ziet ben je zo verkocht. Ik incluis. Dus toen middelste vroeg of ik een hele dag wilde oppassen op zijn jonge viervoeter heb ik direct volmondig ja gezegd. Kreeg een vel vol met instructies van hem, plus het nodige voer, hondenkoekjes, bench, speeltjes, dekentje, riem, poepzakjes etc. Wat dat betreft nauwelijks verschil met een baby ….

Middelste had haar gisteravond hier afgezet en dus liep ik vanmorgen al voor half acht met een eigenwijze pup door onze straat. Eerste plasje ging net goed, we waren amper de deur uit ….. Het commando ‘plasje doen’ was al niet meer nodig. Nu nog de grote boodschap. Een – wat ik als Nederlandse toch normaal vind – ‘doe maar een poepje’ gaat echt niet want ze is Belgisch ….. en een poep in het Vlaams heeft een nu eenmaal een andere betekenis dan in het Nederlands, dus zeg ik zachtjes: ‘doe maar kakje’ en ben ik blij dat niemand behalve de hond me kan horen. Zo’n pup maakt al flinke keutels trouwens, gelukkig gaat ze er na afloop er niet in staan. Netjes opruimen en weer naar binnen. Fase 1 van het briefje kan al bijna worden afgevinkt. Nu nog natje en droogje en dan weer de bench in.

Na twee uur wederom hetzelfde liedje: plasje, kakje, iets langer wandelen en vervolgens nog even spelen in de tuin en weer (dit keer onder protest ….) de bench in. Dat was fase twee.

Nu nog zo’n 8 uur te gaan voor middelste haar komt ophalen …..