Het weer was zondag heel wat beter dan aanvankelijk voorspeld, dus fietsten we ‘s morgens een rondje. ‘s Middags fietsen zou niet gaan want Formule 1 op tv, en dat wil mijn man niet missen …
De ronde was nog geen 20 kilometer, eigenlijk wat weinig voor een tussenstop, maar brasserie ‘bie de bron’ in Thull (bij Schinnen) lonkte en dus mocht het toch. We hebben nooit veel overtuiging nodig ….
Het is een mooie moderne brasserie met dito terras behorende bij de Alfa brouwerij die aan de overkant van de straat ligt.
Van mij mogen er nog veel van deze mooie (zon)dagen volgen ….
Ik doe weer mee met Anne’s photo challenge. Haar 24ste alweer, de ‘uitdaging’ is dit keer ‘landschap’.
Laat ik daar nu toevallig heel wat foto’s van in mijn album hebben: bergen, luchten, weiland, etc., etc.
De eerste: het landschap dat ik zie vanaf mijn terras. Een plaatje, en zeker met een regenboog erbij. In de verte de kerk van Jabeek (NL) en de vele windmolens aan Duitse zijde (de onze dus) van de grens. Verveelt nooit, het uitzicht op dit landschap.
De tweede: zicht op Sittard. En ja, de horizon hoort zo schuin want het landschap is glooiend.
De derde: enkele van de populieren tussen Eys en Wittem. Lijkt op een landschap in de Toscane maar het is toch echt in Zuid-Limburg.
De vierde: onze wei. Stukje puur natuur. We gebruiken er geen (kunst)mest en absoluut geen bestrijdingsmiddelen. De wei wordt maar een keer per seizoen compleet gemaaid, zodat weidevogels met een gerust hart kunnen broeden. Een aantal keren per jaar maaien we alleen een pad omdat er anders geen doorkomen meer aan is. Op de wildcamera die ergens aan een boom hangt zien we beelden van reeën (wederom drie dit jaar), vossen, katten (van de diverse buren) en af en toe één hond 🐕, die van onze middelste. Laatst zagen we sporen van een wild varken. Ai, die mag wel wroeten in de wei, maar niet in onze tuin.
De vijfde: Fieberbrunn, Oostenrijk. Mooi berglandschap. Ik kom hier graag, en geniet me dan te barsten.
De zesde: het landschap dat je ziet als je op het toilet zit en uit het raam kijkt boven bij de Wildseeloder. Zit lekker 😀
Het was een mooie zaterdag met bijna geen wolkje aan de lucht. Hoog tijd om weer eens in onze (bijna) eigen omgeving te gaan fietsen. Rondje Zuid-Limburg dus.
We reden een stuk met de auto en parkeerden ‘m tussen Eys en Wittem, dat werd ons fietsstartpunt.
Een speciale plek: mijn moeder kwam uit Eys, mijn vader uit Wittem. Ze hebben deze route in hun verkeringstijd, die twaalf (!) jaar duurde, heel wat keren afgelegd.
Soms waan je je in een ver vakantieland …..
maar het is toch doodgewoon de eigen omgeving.
We fietsten ergens de grens over naar Orsbach (gemeente Aken) om daar te gaan genieten van een glutenvrije lunch èn een machtig uitzicht bij café Belle-Vue.
Na de lunch fietsten we in Lemiers, net voor Vaals, de Duits/Nederlandse grens weer over, om een stukje verder wederom een grens over te steken, dit keer naar België. Ben zó blij dat dat weer allemaal kan en mag!
Tussen Epen en Sippenaeken fotografeerde ik voor Sjoerd nog een trafohuisje.
We sloten onze fietsdag af bij ons favoriete restaurantje in Eys: Bie de tantes. Ik weet uit ervaring dat glutenvrij eten daar goed mogelijk is, en nu bleek dat iemand van het bedienend personeel zelf coeliakie heeft, dat voelde dubbel goed! Kortom: het was een heerlijke dag!
We zijn inmiddels alweer bijna anderhalve week thuis. Op de terugweg nog even gestopt in München, maar het er zijn kon me dit keer niet bekoren: ik ben niet meer gewend om rond te lopen in zo een grote stad, iets met teveel mensen en het was ook nog eens (te) warm. In München gold tot die dag ook nog eens mondkapjesplicht buiten op straat in de binnenstad, dat was ook niet echt een pretje. Geen foto’s gemaakt, gewoonweg vergeten.
Vorige week was de ‘opdracht’ bij Satur9’s “cijfer”. Ik ben er wat (te?) laat mee maar bij deze toch nog mijn input:
Cijfers dus. Getallen die me nu al ruim een jaar bezighouden zijn de dagelijkse COVID-19 besmettingsgetallen in en rond mijn omgeving. Vandaag dus nog maar 5 op de 100.000 inwoners! Ter vergelijking: in Nederland zijn die iets van tien keer zo hoog. En dus reden tot versoepelingen. Oei. Ik hou mijn hart vast voor komend najaar. Zeker als ik her en der lees en hoor dat toch nog heel wat mensen twijfelen over wel/niet vaccineren of de beslissing tot niet-vaccineren al genomen hebben. Mijn middelste is als laatste van ons gezin komende week aan de beurt. Hij heeft 0 twijfels.
Toevallig zaten we 2 avonden achter elkaar op een terrasje. Een keer in Aken, waar de regels – die nog altijd heel wat strenger zijn dan in Nederland – goed werden nageleefd. En gisteravond ook nog eens in Sittard, waar alvast voorschot leek te zijn genomen op de versoepelingen van komende week: bedienend personeel zonder mondkapjes, nergens 1,5 meter afstand, grote groepen bij elkaar aan één tafel, tafeltjes te dicht bij elkaar, heel wat meer mensen op de terrassen dan toegestaan. De enige regel die werd toegepast was dat we om 22.00 moesten betalen ……
Even terug naar Oostenrijk. Daar gunde ik me een paar nieuwe wandelschoenen. Mooie, tenminste dat vind ik zelf. En ze zitten ook nog eens heerlijk. En wandelen ging ook prima, dat was een eerste vereiste.
We hadden regen, zon èn een mooie regenboog. En een prachtig uitzicht, daar hou ik van.
De Duitse grens is sinds deze week dicht voor inwoners van Nederland zonder negatieve COVID-19-testuitslag in verband met het inschalen van Nederland door Duitsland tot ‘Hochinzidenzgebiet’, een gebied met te hoog risico voor besmetting met corona. Begrijpelijk, de getallen liegen er niet om. Maar ook het is ook balen, want als ik de grens over ga en terug kom moet ook ik zo’n bewijs kunnen laten zien in geval van controle. En dus ga ik de grens maar niet meer over. Iets met burgerlijke gehoorzaamheid. Paasmaandag heb ik nog een flink voorraad ingeslagen bij de Appie, wij gaan hier echt niet verhongeren.
Niet dat daar waar ik woon geen supermarkten zijn. Integendeel. Voor een gemeente met maar iets meer dan 10.000 inwoners zijn er enorm veel (grote) supermarkten: Lidl, ReWe, Edeka, twee Aldi filialen en een Netto, zes stuks dus. Toen ik hier bijna 38 jaar geleden kwam wonen was er maar één grote supermarkt, en in iedere kern een klein dorpswinkeltje.
Maar toch, ik hou nu eenmaal van boodschappen doen in Nederland …..
alleen al hiervoor …..
Toen ik deze week een kleinigheidje nodig had en de dichtstbijzijnde Duitse supermarkt bezocht zag ik hoe absurd groot deze is voor alleen inwoners van onze gemeente: een zo goed als lege parkeerplaats en dito winkel. En dat voor een vrijdag. In normale tijden kon je op vrijdagen bijna geen parkeerplaats vinden en struikelde je over Nederlanders en Belgen die goedkoop tanken combineerden met inkopen. Idem bij het (te) grote winkelcentrum een dorp verder: zo goed als lege parkeerplaatsen.
Tankstations, supermarkten, winkelcentrum, afhaalpizzeria, overal is het nu leeg …. en dus klagen de ondernemers steen en been. Met name degenen die in Nederland wonen en iedere keer weer moeten zorgen voor een geldig negatief testbewijs à 55€. Dit las ik vanmorgen. Inwoners van Duitsland kunnen zich wel 1 keer per week gratis laten testen, maar wat heb ik daar aan als ik een week of langer moet wachten op een afspraak?
Vrijdagmorgen bijvoorbeeld moest ik in het ziekenhuis van Sittard-Geleen zijn voor bloedafname. Bij gebrek aan een testbewijs ben ik maar op mijn fiets binnendoor de grens overgestoken. Iets met eenmalige burgerlijke ongehoorzaamheid. Niet verder vertellen …..
Een mooie afsluiter heb ik nog: ons nichtje is op een winterse dag bevallen van een gezonde dochter met een heel mooie naam.
en dus op de valreep een fotoblogje met een beetje sneeuw gecombineerd met een beetje carnaval-die-niet-doorgaat.
We liepen een mooi rondje van ruim een uur: van thuis naar Doenrade, via Viel naar Bingelrade en toen weer terug naar huis. Het was k..k..k..koud toen we begonnen te lopen, maar ik stopte toch af en toe om een foto te maken.
klein kastje voor zwerfboeken in Bingelrade
Ik heb zo goed als niets met carnaval. We zijn normaal ook nooit thuis met deze dagen. Maar wat is nog normaal? Het is carnaval (Vastelaovend zeggen we hier), we zijn thuis èn carnaval wordt niet gevierd …. Maar wel bijna overal iets van carnavalsdecoratie.
Mooi pand in Bingelrade, ‘de ouw pastorie’, een rijksmonument uit 1766.
Zo te zien worden hier eerstdaags lammetjes geboren
We zijn de grens weer overgestoken. Een beetje illegaal want geen identiteitskaart mee … Gelukkig geen grenscontrole (vorige week wel hoorde ik), dat scheelt 😉
Thuis wacht een luie kater – die ons niet eens heeft gemist – èn warme chocomel 😀
Afgelopen zondag en maandag was de wereld hier wit. Weliswaar was het laagje maar dun, maar toch, de wereld ziet er gelijk heel anders (en mooier) uit.
Op maandag liepen we een ronde in Sittard. De sneeuw was helaas al zo goed als gesmolten maar de hemel was blauw en dus was de ronde er niet minder om. We parkeerden de auto in de (voormalige) buurtschap Leyenbroek, en liepen de Broekstraat af richting de roeivijver in het stadspark.
Broekstraat
De roeivijver plus park worden momenteel gerenoveerd als onderdeel van de herinrichting van de Geleenbeek (project Corio Glana). Ik zocht en vond een plaatje van lang geleden:
Samen met mijn vader in een roeiboot, lang, lang geleden 😀
Zie je de overeenkomst op beide foto’s? Ja, de treurwilg! Voor de rest is het een modderige bedoening …. en de vijver, die is leeggepompt in verband met die renovatie. Ben beetje benieuwd hoeveel fietsen er op de bodem van de vijver lagen ….
Op de achtergrond restaurant ‘de vief heringe’met de watermolen
Het wordt vast mooi, maar tot die tijd ….
Het voormalige openluchtzwembad aan de Vijverweg
In de zomer van 1977 leerde ik in dit zwembad mijn man kennen die er een vakantiebaantje als badmeester had. Ik hoop dat ze tijdens de renovatie van vijver en park ook de overblijfselen van dit gebouw meenemen, het (park) is per slot van rekening een rijksmonument.
Jammer genoeg een niet al te duidelijke foto van Hoeve Bergerhof, dichtbij het stadspark. Een monumentaal boerderijcomplex, gebouwd in de zeventiende eeuw. Wij kinderen noemden dit vroeger ‘het Casino’, schijnt dat deze benaming stamt uit de tijd dat het een buitencafé was. Sinds jaren tachtig is het na grondige restauratie in gebruik van een grote Sittardse bouwfirma.
Ik zag onderweg nog een lelijk trafohuisje
en een verscholen kazemat. Tijd om weer naar huis te gaan, het was tot dan toe een mooie dag, die maandag!
Vandaag was een prachtige dag, qua weer dan, en dus de wandelschoenen aangetrokken voor wat ik dacht dat een klein wandelingetje zou gaan worden. Dat kleine tochtje werd een heuse wandeling van bijna twee uur met ruim 8 kilometer (14.000 stappen) op de teller.
We liepen over het plateau van Doenrade richting de Kollenberg in Sittard en weer terug.
De Kollenberg (ook: Kolleberg) is een heuvel in de Limburgse stad Sittard. De Kollenberg is, geografisch gezien, een kleine heuvel aan het einde van het plateau van Doenrade, die beschouwd mag worden als een van de noordelijkste en verste uitlopers van de Belgische Ardennen en de Duitse Eifel. Deze uitloper heeft een hoge landschappelijke waarde en geniet bescherming van milieugroepen en landschapsinstanties. De naam betekent letterlijk: de berg van de toverkol, omdat “kolle” toverheks is. De Kollenberg is een kapelberg, in 1675 werd de Sint-Rosakapel op haar hoogste punt gebouwd ter ere van de stadspatronesse van Sittard, Rosa van Lima.
Op de achtergrond het vroegere klooster Huis WatersleyIn vroeger tijden achtereenvolgens buitenplaats, klooster, internaat en tehuis voor verstandelijk gehandicapten, tegenwoordig wooncampus voor fietstalenten
Mooie wandeling, mooie dag. Zo wil ik er wel meer, maar nu even niet, nu wil ik rust en koffie …..
Ooit, zo‘n 25 jaar geleden, viel ik als een blok voor mijn eerste paar Wolky’s. Ik kocht een paar witte, en niet lang daarna ook nog een paar zwarte. Zo ongeveer dag en nacht liep ik erop, binnen en ook buitenshuis. Heerlijke sloffen schoenen. In de loop der jaren versleet ik ook nog oranje, beige, blauwe en bruine exemplaren. Afgetrapte exemplaren worden tot op het allerlaatst afgedragen als tuinschoenen voordat ze uiteindelijk weg moeten ….. Afgelopen week kocht ik weer een paar, ik keerde terug naar de kleur zwart. En het fijne was dat ik er niet voor de deur uit hoefde: ik bestelde ze dit keer op internet. Het fijne van dezelfde schoenen: pasvorm en maat zijn gewoon hetzelfde, past altijd. Het was trouwens wel een bestelling bij een winkel in de buurt, zo steun ik de middenstand in mijn stad een beetje in een tijd dat ze het moeilijk genoeg hebben.
Om ook reserve boeken te hebben om deze thuisblijftijd door te komen bestelde ik bij mijn favoriete boekwinkel (en dus niet bij dat dikke bolle blauwe mannetje) een aantal boeken. Ik kreeg ’s middags gelijk een belletje van eigenaar Wim: “ik moet toch in de buurt zijn, ik breng ze wel langs”. Hij moet regelmatig een lading boeken via het Duitse postkantoor versturen, en dus spaarde hij gelijk de postzegel voor mijn pakketje uit.
De hond moet regelmatig uitgelaten worden. Vaak doet zijn baasje dat, soms mag ik dat doen. Voordeel is dan dat ik zo bijna ongemerkt aan mijn 10.000 stappen van die dag kom. Voordeel is ook dat je onderweg leuke en verrassende dingen ziet. Deze fietsen staan her en der verspreid in de gemeente Beekdaelen, zag er ook laatst een bij Sjoerd op zijn blog, maar dit terzijde.
Bèngelder, oftewel Bingelrade (gemeente Beekdaelen) in goed Nederlands.
Soms, héél soms liggen er glutenvrije artikelen in de koopjesbak van de/het/een supermarkt. Dit keer had ik geluk bij de Jumbo: dit brood kost normaal € 4,35.
Het pannenkoekenplantje blijft me verbazen, het ene na het andere stekje vraagt om in een apart potje gezet te worden. Help, waarheen met al die nazaten van nazaten van nazaten?
Waar ik vroeger (nou ja, tot nog niet zo heel lang geleden) alleen witte, roze en blauwe bloemen in de tuin wilde, kies ik nu steeds vaker voor geel en oranje. De enige kleur die ik echt niet wil is rood.
Nou zeg, wat een joekel! En om te laten zien hoe groot deze paddestoel is heb ik er een boek naast gelegd:
Was trouwens weer vreselijk spannend, deze laatste van Karin Slaughter.
Afgelopen juli had ik een afspraak met (blog) vriendin Sanneke. We kletsen vijf kwartier in een uur en tussendoor genoten we van lunch, een klein wandelingetje door het Sittardse stadspark en koffie met gebak. Door mijn strubbelingen met WordPress kwam ik er toen niet toe om erover te schrijven. Gisteravond ontmoette ik haar (en haar man) weer. Geen foto’s van een gezellig en geslaagd etentje, helaas.
(aantal van de foto‘s, gemaakt door Sanneke)
Ik las op de blog van Rianne dat ze een Camino ging lopen. Haar startpunt zou in Wittem zijn, het dorpje waar ooit mijn vader is geboren. En ze zou ook nog eens overnachten in het hotel dat sinds jaar en dag de naam “In den roden leeuw van Limburg” draagt, zijn geboortehuis.
Kortom: we besloten om elkaar te treffen voor een kopje koffie. Het werd uiteindelijk geen koffie maar een alcoholvrij biertje voor Rianne en thee voor mij. Het was een bijzondere ontmoeting!
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.