Posted on

lekker weer

Vandaag was een prachtige dag, qua weer dan, en dus de wandelschoenen aangetrokken voor wat ik dacht dat een klein wandelingetje zou gaan worden. Dat kleine tochtje werd een heuse wandeling van bijna twee uur met ruim 8 kilometer (14.000 stappen) op de teller.

We liepen over het plateau van Doenrade richting de Kollenberg in Sittard en weer terug.

Volgens Wiki:

De Kollenberg (ook: Kolleberg) is een heuvel in de Limburgse stad Sittard. De Kollenberg is, geografisch gezien, een kleine heuvel aan het einde van het plateau van Doenrade, die beschouwd mag worden als een van de noordelijkste en verste uitlopers van de Belgische Ardennen en de Duitse Eifel. Deze uitloper heeft een hoge landschappelijke waarde en geniet bescherming van milieugroepen en landschapsinstanties. De naam betekent letterlijk: de berg van de toverkol, omdat “kolle” toverheks is. De Kollenberg is een kapelberg, in 1675 werd de Sint-Rosakapel op haar hoogste punt gebouwd ter ere van de stadspatronesse van Sittard, Rosa van Lima.

Op de achtergrond het vroegere klooster Huis Watersley
In vroeger tijden achtereenvolgens buitenplaats, klooster, internaat en tehuis voor verstandelijk gehandicapten, tegenwoordig wooncampus voor fietstalenten

Mooie wandeling, mooie dag. Zo wil ik er wel meer, maar nu even niet, nu wil ik rust en koffie …..

Posted on

nieuwe week, nieuwe kansen

Ik was wat ziekjes, werd gelukkig snel weer beter zonder manlief aangestoken te hebben en dus togen we zoals gepland weer richting Oostenrijk. Deels op de vlucht voor carnaval maar meer omdat we het gewoon fijn vinden om daar onze tijd door te brengen.

Daar aangekomen begon ik gelijk met wassen. Onze jongste was een weekje met vrienden in onze stek geweest en had er geen tijd voor gehad. Haha. Mama hotel ook in den vreemde dus. Gelukkig kon alles fijn buiten drogen, heerlijk.

Op de weinige dagen dat het niet regende (ja, ook daar ….) of sneeuwde of gewoon bewolkt was waren de luchten prachtig. Goed te zien dat er nogal flink gevlogen wordt boven de Alpen

Ik zwabberde eens onder een kast en daar kwamen alras de elastiekjes tevoorschijn waarmee kater van middelste zo graag speelt als ook hij in Oostenrijk is.

We kregen vrienden te logeren en gingen met hen onder andere naar Saalbach,

naar het einde van het Glemmtal

en naar Kitzbühel.

Als “dankeschön” (het is een Duits stel) kreeg ik een prachtig boeket.

Toen ze weer weg waren waste ik maar weer eens een (bed)was.

Intussen probeer ik me niet al te ongerust te maken over datgene wat zich op korte afstand van thuis afspeelt. (bron foto: 1limburg)

Posted on

hoog tijd

Hoog tijd om weer eens iets van me te laten horen. Volgens de statistieken word ik zo ongeveer als vermist opgegeven …..

Ja hoor, ben er nog, maar het weer opstarten na zo’n (lange) pauze is – voor mij – nooit makkelijk.

Makkelijkst is om aan de hand van foto’s een overzichtje te laten zien:

Combinatie van oud en nieuw, en dan ook nog eens strakblauwe lucht en sneeuw. Heerlijk.

Gekregen van jongste en zijn vriendin en uiteraard meegenomen naar Oostenrijk

Het lijkt wel alsof het alleen maar mooi weer was, maar ik maak gewoon zelden of nooit foto’s met slecht weer 😀

Zo zag het uit na een dag en nacht regen in het dal …..

Deze enorme loofboom is ieder jaar en in ieder jaargetijde weer een dankbaar onderwerp om te fotograferen

Middelste kreeg zijn pup. Sindsdien zijn zijn nachten kort en gebroken, haha.

Zo weet je zo weer je dat je na een vakantie weer thuis bent. Snel aan de was en snel weer de kasten vullen met voorraad. Verrassend om te zien dat het glutenvrije assortiment bij mijn Edeka supermarkt is uitgebreid met het merk Poensgen.

Vijf jaar geleden dreigde boekhandel Dominicanen wegens faillissement te moeten sluiten. Dankzij een crowdfunding werd dit voorkomen. Als dank voor mijn (zeer bescheiden) steun ontving ik een leuk presentje.

Mijn oudste is een goede vent, maar hij heeft absoluut geen groene vingers, en dus eigende ik mij een plant toe voordat deze het loodje zou gaan leggen

Nieuwe potaarde, wat mestkorrels, dode blad verwijderd en nu maar hopen dat het de goede kant op gaat.

Posted on

minibieb

Ik fietste er ik weet niet hoe vaak langs voordat ik eindelijk eens stopte om ‘m op beeld vast te leggen, de heuse minibieb in ons Duitse dorpje met – volgens mij – alleen maar Nederlandstalige boeken.

De gemeente waar ik woon is de meest westelijke gemeente van Duitsland. Ons dorpje is ook nog eens het hoogstgelegen dorpje in de gemeente. Met eens heuse *kuch* berg(je), de Bergstrasse, die redelijk vaak onderdeel was van een etappe in de voormalige Eneco (nu BinckBank) wielertour.

Er staan hier niet echt veel bijzonderheden, maar het middeleeuwse kerkje is wel mooi:

De Sint-Michaëlkerk, 11e-eeuwse zaalkerk in Maaskeien en mergelsteen. In 1687 werd de westgevel met baksteen bekleed, in 1713 werd het koor afgebroken en de kerk met twee traveeën uitgebreid, in 1840 kwam het houten tongewelf tot stand. In 1996 werd een 18e-eeuws fresco van de Heilige Michaël blootgelegd.

En dus ook een dorpje met een heuse minibieb!

Posted on

triest

Ik was er met school. Heel lang geleden, in 1978, toen er nog behoorlijk wat wachttijd zat tussen de laatste eindexamens en de uitslag.

Zo’n prachtig en imposant gebouw waarvan je denkt, hoe is het in Godsnaam mogelijk dat het al zó lang geleden met heel wat beperktere middelen dan nu zo mooi kon worden gebouwd. En dan ook nog eens al die eeuwen heeft weten te trotseren.

Tot gisteravond dan. In een avond verwoest. Niet helemaal, niet alles, maar toch.

Triest.

Posted on

kapelletjes en zo (4)

Afgelopen zomer liepen we weer eens mooie wandeltocht boven in de bergen. Tussen Leogang en Saalbach zag ik toen dit kleine kapelletje, de Marienkapelle.

Er stond warempel een altaartje bij voor een mis in de buitenlucht.

Het deurtje van het kapelletje stond open. Dat vraagt natuurlijk om een inspectie van het interieur.

De wanden hingen vol met foto’s en bidprentjes. Van mensen die in deze bergen zijn verongelukt? Lijkt er wel op, bij een van de foto’s staat namelijk deze tekst:

“Samen verongelukt bij het uitoefenen van hun lievelingssport”.

Enfin. Afgelopen week was ik een van de velen die er langs zoefde zonder acht te slaan op dat kleine bouwsel hoog in de bergen.

Mijn kerst is wit. Dat staat vast.

Posted on

kapelletjes en zo (3)

Woensdag haalden we jongste op in Düsseldorf. Hij vond het hartstikke nodig om een paar dagen naar huis te komen voor de 92ste verjaardag van zijn opa. En zijn opa, die vond dat natuurlijk geweldig. Wij ook hoor 😉

Düsseldorf is trouwens al bijna klaar voor kerst, er werd hard gewerkt aan het opbouwen van de diverse kerstmarkten. Nul discussies over al dan niet Zwarte Pieten, nergens een Sinterklaas te bekennen, maar overal overdadige kerstversieringen, dat is ‘gang und gäbe’ in Duitse steden.

Vrijdag kwam (voormalig) blogmaatje en (nog altijd) vriendin Sanneke richting huize schrijfsels. We lunchten samen, praatten flink wat bij en maakten een fijne wandeling, een groot rondje rond ons dorp. En ja, dat betekent dus heuvel(tje) af en ook ergens weer heuvel(tje) op.

Het weer was fantastisch, het was heerlijk om te lopen. En dat deed me zó goed na de donderdag de hele dag ziekjes in bed te hebben gelegen.

We kwamen nog een kruis voor mijn verzameling tegen

En ook nog poortwachters, maar het zijn leeuwen en die zijn volgens mij niet speciaal genoeg voor de verzameling van Jeanne.

Ik wens jullie nog een fijne – grijze – zondag!

Posted on

kapelletjes en zo (2)

Daar zit ik dan met mijn goede voornemen om regelmatig een foto te delen van wegkruis, kapelletje of iets dergelijks. Maar ik maak het nu goed:

Triest hè, een plek waar iemand is verongelukt. In Oostenrijk gebeurde dat in het verleden nogal eens met een slee, in dit geval een slee die uit de bocht vloog tegen een boom. Een aantal jaren geleden nog verongelukte op identieke manier de broer van een Oostenrijkse vriend van ons. Hijzelf (onze vriend) kwam er een jaar later beter vanaf toen zijn tractor omsloeg en hij net op tijd er vanaf kon springen. Mooi leven dat boerenleven …..

Posted on

verzamelen: kapelletjes en zo (1)

Ik heb zo ontzettend veel foto’s op mijn mobiele telefoon, echt niet normaal. Ik maak en verzamel en gooi nauwelijks iets weg. Heel hoognodig moet ik alles in juiste mapjes gaan onderbrengen, anders verlies ik het overzicht.

In het kader van dit opruimen begin ik maar eens met een vaste rubriek: kapelletjes en zo. Alle kleine, piepkleine en wat grotere kapelletjes, wegkruisen, herdenkingsmonumentjes (en misschien ook af en toe een kerk) die ik hier en daar en elders tegenkom kan ik op deze blog fijn kwijt.

Oberndorf

De eerste heb ik al eens laten zien, maar om het geheel een beetje compleet te krijgen nog maar eens op herhaling: een afgesloten kapelletje in Oberndorf, Tirol.

Eenvoudig, zonder poespas, gewoon netjes.

Fieberbrunn

Om dit kapelletje te bereiken is een behoorlijke wandeling bergop een vereiste. Het staat bijna bovenaan de Wildseeloder (Wiki: De Wildseeloder is een 2118 meter hoge Oostenrijkse berg in de deelstaat Tirol. De berg maakt deel uit van de Kitzbüheler Alpen. In het dal aan de voet van de berg ligt Fieberbrunn in het Pillerseetal) aan de rand van een bergmeertje, de Wildalpsee. Persoonlijk vind ik dit een van de mooiste wandelingen in deze buurt, in principe lopen we deze route ieder jaar wel eens.

Je ziet ‘m rechts van het Wildseeloderhaus liggen, een prima pauzeplek met fantastisch uitzicht.

Mooi door eenvoud, eenvoudig mooi.