10 jaar geleden

On door schrijfselsvanmijingeneuzel, gezondheid, vakantie, wandelen

Vandaag precies 10 jaar geleden liep ik eenmalig een klautertocht wandeltocht die ik nu echt nooit nooit nooit meer zou lopen. Het was eigenlijk van tevoren al duidelijk dat het niets voor mij zou zijn vanwege de duur van de wandeling en mijn af en toe duizelig zijn in combinatie met een lichtelijke vorm van hoogtevrees, maar ik wilde het zó graag: een keer in mijn leven lopen naar de Passauer Hütte in Leogang.

Ik liep samen met mijn man, een bevriend koppel plus een lokale gids. Deze gids, der Franz, was super, hij heeft me echt naar boven en later weer naar beneden gepraat, daar blijf ik hem zo ongeveer eeuwig dankbaar voor 🙂

Enfin, ik heb peentjes gezweet van angst, heb best wel gemopperd (zeg maar liever: gevloekt en gescholden), was boos op mezelf en mijn man en iedereen die maar bij me in de buurt durfde te komen, maar ik ben er uiteindelijk wel geweest. De hut ligt niet eens zo hoog in de bergen, op ‘slechts’ 2051m, maar is niet met een lift te bereiken. Een ieder die boven geniet van het uitzicht heeft dus deze route moeten lopen. Er is nog een alternatieve route aan de achterkant van de Leoganger Steinberge, deze schijnt eenvoudiger te lopen te zijn maar daar ik waag me echt niet meer aan.

Blick auf den Südanstieg von Leogang zur Passauer Hütte (Pfeil)

De pijl op de foto wijst trouwens de plek van de hut aan 🙂

(bron foto: passauer-huette.de)

Passauer Hütte mit neuem Anbau von 2012 (vorne links) und 2015 (vorne mitte)

(bron foto: wikipedia)

Het was een keer en nooit meer. Serieus. Het uitzicht over het dal was fenomenaal, echt. Maar het laatste stuk ernaartoe en zowat de hele weg terug waren een hel. Voor mij dan. De rest van het gezelschap liep zowat fluitend omhoog en huppelend omlaag. En ik, ik kon wel huilen. Ik was serieus bang dat ik nooit meer fatsoenlijk zou kunnen lopen, zo heb ik gestrompeld. En daarna liep ik dagenlang krom van de spierpijn en na-stress.

Maar ik ben er geweest. Ik heb het gehaald. Ik was en ben er trots op 🙂

 

24 gedachtes over “10 jaar geleden”

  2. Het gevoel dat je hebt nadat je jezelf overwonnen hebt is onbeschrijflijk.
    Maar zolang je bezig bent zweet je bloed en tranen.
    Het prachtige uitzicht en de voldoening achteraf zijn je beloning, meer, meer dan verdiend.

    Like

  3. SUPER!!!! Ja, jij mag super, maar dan ook super trots zijn op jezelf, en die nastress en pijnen, je weet wel, die verdwijnen weer, en de trots komt weer boven, en wat men ook zegt… jij bent er wel even geweest 😉

    X

    Like

  9. Knap hoor!
    Ik deed het ooit in Zwitserland. Was een stuk jonger en liep moeiteloos 3300 meter de hoogte in zonder vrees. Dat zou ik nu niet meer durven.
    Help ik ga achteruit.

    Like

  11. Marthy Berends van Bohemen

    Chapeau! Daar is toch echt moed voor nodig. Ik begrijp wel dat je het nu niet meer doet, 10 jaar ouder. Wij deden” zo’n tien jaar geleden ‘Les trois Becs’, drie toppen achter elkaar. Het was ontzettend zwaar en ik zou het nu beslist niet meer doen. Met net als jij, toch trots dat ik het gedaan heb.

    Liked by 1 persoon

  12. Ik heb een stuk van de Everestt route gewandeld. Van de tien dagen, ben ik er twee volledig kwijt. Mijn brein was compleet uitgeschakeld. Mijn lijf stond in standje overleven.
    Inderdaad, de uitzichten. Die waren prachtig.
    Maar het was een maar nooooooooooooooooit weer.

    Like

Reacties zijn gesloten.